Οι ευρωεκλογές και η διαφαινόμενη εγχώρια επόμενη μέρα

Του Κώστα Δημητριάδη

Φτάνει στο τέλος της μια από τις πιο ανούσιες και ηθικοπολιτικά απεχθείς προεκλογικές περιόδους που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Όλα όσα συσσωρεύονται σαν νέα «κεκτημένα» του σάπιου καθεστώτος που στήνεται και βαθαίνει στη χώρα μετά τα μνημόνια, παράγουν πλέον αλλεπάλληλα επεισόδια πολιτικής και κοινωνικής παρακμής και κατάπτωσης. Σε όλα τα επίπεδα και με τις ξεχωριστές συμβολές όλου του πολιτικού φάσματος. Σε πρώτο επίπεδο των πολιτικών δυνάμεων με κοινοβουλευτική παρουσία. Γιατί μπορεί «να μην είναι όλοι ίδιοι» αλλά πάντως χωράνε μια χαρά και καλοβολεύονται αναπαυτικότατα –αναπαράγοντας την δική της ρητορική ειδίκευση η κάθε πλευρά– μέσα στα όρια της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί.

Απ’ αυτές τις εκλογές απουσιάζουν τα μείζονα διακυβεύματα. Μέσα στο σημερινό βραχυκυκλωμένο πολιτικό τοπίο δεν μπορούν να εκφραστούν τέτοια. Και ιδιαίτερα όσον αφορά την πορεία της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη για την οποία ελάχιστη συζήτηση έγινε και όση έγινε παρέκαμψε επιμελώς τους πραγματικούς όρους του θέματος. Φαίνεται οι εκλογές να ενδιαφέρουν μόνο σαν μια μέτρηση των επιδόσεων των διάφορων δυνάμεων εν όψει μιας επόμενης περιόδου που θα δοκιμάσει τις πολιτικές αντοχές τόσο της Ν.Δ. όσο και των κομματιών της «κεντροαριστεράς». Αν η Ν.Δ. θα συγκρατήσει τη φθορά της (αν θα είναι πάνω ή κάτω από το 33%), αν θα επιβεβαιωθεί η προπορεία (και με ποιά διαφορά) Κασσελλάκη – ΣΥΡΙΖΑ έναντι του ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, αν η «Νέα Αριστερά» θα βγάλει ευρωβουλευτή, τι θα πάρουν οι «εκ δεξιών» της Ν.Δ., κυρίως η «Ελληνική Λύση» και ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα, σε ποιά θέση θα βρεθεί το ΚΚΕ κ.λπ. Δεν φαίνονται καθόλου πιθανές ούτε οι αναμενόμενες σε άλλες χώρες πολιτικές ανακατατάξεις που δείχνουν να θέτουν υπό πίεση το μπλοκ του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος και την υποψηφιότητα φον Ντερ Λάιεν και να κινούν τις μανούβρες της ευρωπαϊκής «κεντροδεξιάς» για πολιτικό συνεταιρισμό με μέρος της κατά τα άλλα «επάρατης ακροδεξιάς». Και βέβαια δεν κρίνεται η ποιότητα των 21 ευρωβουλευτών που θα προκύψουν. Αυτή θα κινηθεί με την ίδια «κανονικότητα» της προηγούμενης – που είδε λαμπρά φαινόμενα διαφθοράς και αθλιότητας που δεν περιορίστηκαν στις «ακραίες περιπτώσεις» των Καϊλή, Σπυράκη, Ασημακοπούλου. Βεβαίως με βάση τη γενικότερη κοινωνική αναξιοπιστία του πολιτικού κόσμου και την άπωση που προκαλεί σε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, η αποχή εκτιμάται ότι θα κινηθεί σε υψηλά ίσως και ιστορικά υψηλά επίπεδα. Κυβερνώντες και «αντιπολιτευόμενοι» με προκλητικούς τρόπους (ο καθένας με τη δική του ιδιόλεκτο – άλλοι με «αμερικάνικη προτεσταντική» ρητορική, άλλοι με «αγωνιστική-αριστερή») δηλώνουν την ανησυχία τους για τα επίπεδα της αποχής και την «αντιπολιτική» στάση και κάνουν ηθικοπλαστικά κηρύγματα καταδικάζοντας για άλλη μια φορά την «ανεύθυνη» στάση μιας «ανώριμης» κοινωνίας.

Οι πολιτικές «ελίτ» προκαλούν. Νέες δόσεις «αμερικανιάς»

Οι τελευταίοι μήνες είδαν να ενισχύονται δύο αξιοσημείωτα φαινόμενα. Προκλητική απουσία επαφής με την κοινωνία και τις διαθέσεις της, μια πολυεπίπεδα περιφρονητική στάση των πολιτικών «ελίτ» απέναντί της. Και επιπλέον ένα κύμα προώθησης της αμερικανοποίησης της εγχώριας πολιτικής ζωής. Τον χορό ως προς αυτό το τελευταίο τον σέρνουν από κοινού ο Μητσοτάκης με το αμερικάνικο επικοινωνιακό του επιτελείο (Γκρίνμπεργκ) και ο Κασσσελάκης σαν προάγγελος ευρύτερων πειραματισμών με «μεταγγίσεις» πολιτικού προσωπικού εξ Αμερικής. Εξελίσσεται μια μεγάλη επιχείρηση εξοικείωσης της κοινωνίας με αυτά τα «νέα ήθη». Οι συγκρούσεις, οι «διαφορές» σχετικοποιούνται εντελώς, χάνοντας οποιοδήποτε πολιτικό περιεχόμενο.

►Και ο Μητσοτάκης… κάνει πως βρέχει!

Αναδημοσίευση

Το επεισόδιο με τα «πόθεν (!) έσχες» με το οποίο έκλεισε η προεκλογική καμπάνια, συμπυκνώνει τις γενικότερες τάσεις. Μητσοτάκης και Κασσελάκης ποζάρουν ασύστολα με τον πλούτο και τη χλιδή τους (ως αυτονόητη), προκαλώντας την κοινωνία. Οργανώνουν την «πολιτική τους αντιπαράθεση» αλά αμερικανικά. Με όρους μπρα ντε φερ οικονομικής και εξουσιαστικής ισχύος (των ιδίων και των κέντρων που μπορεί ο καθένας τους να κινητοποιεί). Επιβάλλουν ως νέα κανονικότητα ότι ο παράς κυβερνάει και κάνει ό,τι θέλει, έχοντας πλήρη ασυλία. Και μόνο το ύψος των δανείων του καθενός τους (αρκετά άνω του ενός εκατομμυρίου!) αποτελεί πρόκληση. Εκπέμπει το μήνυμα ότι η εξουσία και η κυβέρνηση αγοράζονται απροσχημάτιστα με τον πλούτο, οι υπόλοιποι απλώς «μπορείτε να (μας) ψηφίσετε». Σε άμεση συνάφεια με τα παραπάνω, είναι προκλητική η επίδειξη μιας διαρκώς διευρυνόμενης εξασφάλισης ασυλίας των «ελίτ» απέναντι σε κάθε έγκλημα που διαπράττουν (οικονομικό, υγειονομικό, πολιτικής προστασίας, σιδηροδρομικό –!– και ό,τι άλλο). Σε όλα τα επίπεδα, ευρωπαϊκά και εγχώρια. Ζούμε την εποχή μιας μεγάλης Ύβρης των «ελίτ» κάθε είδους που αναμένει την Νέμεσή της.

Μανούβρες, χειρισμοί και σχεδιασμοί

Έρχονται ζυμώσεις στο χώρο της κεντροαριστεράς. Ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο Κασσελάκης αν επιβεβαιωθούν οι επιδόσεις που τον εμφανίζουν να έχει, θα ολοκληρώσει αυτό που ήδη προώθησε σε όλη την προεκλογική περίοδο. Τη δημιουργία ενός προσωπικού κόμματος αμερικανικών προδιαγραφών. Καταλαβαίνει ότι η γενική ανυποληψία της κυβερνητικής περιόδου ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ασήκωτο βαρίδι και επιχειρεί να αποστασιοποιηθεί. Με κάποιες δοσολογίες και μέσα σε ένα πολιτικό λόγο που περιέχει «τα πάντα όλα και τα αντίθετά τους», περνάει και μηνύματα ότι «δεν θα μπει ξανά το δάχτυλο στο μέλι»! (ή με μεγαλύτερη ακρίβεια ότι θα ξεκόψουμε από τη διαφθορά των προηγουμένων). Αυτό βέβαια έχει και τις δυσκολίες του καθώς καταλήγει να θίγει και τον Αλ. Τσίπρα, Ν. Παππά κ.ά. Σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο, ο Κασσελάκης εμφανίζεται σαν προπομπός ευρύτερων σχεδιασμών εισαγωγής «υγιών επιχειρηματικών» (σε μια επιχειρούμενη αντίστιξη μάλιστα προς το σάπιο σύστημα των παλαιών πολιτικών!) αμερικανοτραφών – ομογενειακών λύσεων. Οι πυκνές επαφές του που περιλαμβάνουν την εμπλοκή του στα του Πατριαρχείου Κων/πόλεως προϊδεάζουν για το τι παίζεται σ’ ένα αδιαφανές παρασκήνιο. Οι τέτοιες φόρμουλες δεν εξαντλούνται στην περίπτωση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τα φαινόμενα θα δώσουν αρκετά επεισόδια. Το τι τύχη θα έχουν, το τι έδαφος μπορεί να αποκτήσουν μέσα στην ελληνική κοινωνία παραμένει άδηλο για την ώρα. Δεν θα πρέπει πάντως να υποτιμηθεί η άπωση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο «προτεσταντικό εισαγγελικό ύφος». Από την άλλη πλευρά. Ο Ανδρουλάκης τελεί υπό πίεση και αυτό μάλλον θα επιταθεί. Η «Νέα Αριστερά» έχει χρεωθεί το «χαρτοφυλάκιο» υπεράσπισης της «κυβερνώσας αριστεράς». Συνθήκη συμβατή με έναν γενικά άνευρο, περιθωριοποιημένο πολιτικό ρόλο ενός χρήσιμου πολιτικού συμπληρώματος, πρόθυμου να παίζει σε ειδικές αποστολές (στα εθνικά ζητήματα από θέσεις «Πρεσπών», στην στερέωση ενός απεχθούς «κεντροαριστερού ευρωπαϊσμού, στην προώθηση των «πράσινων» πολιτικών πάσης φύσεως κλπ).

Αξίζει να δοθεί προσοχή στο ότι σύμπασα η «συριζική αριστερά» υπερασπίζεται σ’ αυτή τη συγκυρία με ζήλο τις «Πρέσπες» που βεβαίως πλέον κωδικοποιούν μια γενικευμένη μέθοδο διευθέτησης σύμφωνα με τις βουλές των ΗΠΑ, στο Αιγαίο και όπου αλλού χρειάζεται. Συμπεριλαμβανομένου του Κοσσόβου και των άλλων ανοιχτών μετώπων των Δυτικών Βαλκανίων. Με τον Τσίπρα στο πλαίσιο των νέων επαγγελματικών του καθηκόντων προώθησης των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή, να οργανώνει σχετική εκδήλωση στήριξης με «διακεκριμένους» ξένους προσκεκλημένους (Ζάεφ, Ενρ. Λέττα του βαθέος ευρωατλαντικού κατεστημένου) όπου θα βραβευθεί ο Μ. Νίμιτς!

Θα κλείσουμε με κάτι ακόμη που θα βαρύνει σ’ αυτά που έρχονται: Την προβολή των σχεδιασμών ενιαίας ευρωπαϊκής άμυνας και ιδιαίτερα ενιαίου θόλου αντιαεροπορικής και αντιπυραυλικής κάλυψης που αφήνεται τεχνηέντως να εννοηθεί ότι θα ενισχύσει την άμυνα απέναντι στην τουρκική απειλή. Στην πραγματικότητα ο μηχανισμός αυτός βραχυκυκλώνει σε πολύ επικίνδυνο βαθμό τις ελληνικές ανάγκες προβολής τέτοιας άμυνας, τις υπάγει πλήρως στις ευρωατλαντικές προτεραιότητες απέναντι σε Ρωσία και άλλους. Η στάση των διάφορων πλευρών εντός Ν.Δ. (Μητσοτάκης, Δένδιας) και της «αντιπολιτευόμενης» κεντροαριστεράς θα αποδειχθεί καθοριστικής σημασίας. Και εδώ είναι αναγκαίο το προσεκτικό διάβασμα των όσων θα συμβούν γιατί οι ρητορικές που χρησιμοποιούνται, εσκεμμένα άλλα λένε και άλλα εννοούν.

Πηγή: edromos.gr