Ψηφίζοντας τους βιαστές μας

Του Γιώργου X. Παπασωτηρίου

Στο δρόμο τη βίασαν. Ο δεύτερος βιαστής ήταν ένας ναύτης. Κάποια στιγμή σταμάτησε να φωνάζει. Στο πρόσωπο του ναύτη είδε το πρόσωπο του Χριστού. Και τον ερωτεύθηκε. Ερωτεύθηκε τον βιαστή της.

Θυμήθηκα το διήγημα του γνωστού συγγραφέα καθώς αναζητούσα τους λόγους που οι Έλληνες (και όχι μόνο) ψηφίζουμε τους «βιαστές» μας.

Ακρίβεια, βία, έγκλημα Τεμπών, ξεσπίτωμα αναπήρων, απευθείας αναθέσεις υπέρ ημετέρων, αυξήσεις ηλεκτρικού ρεύματος και ληστεία νοικοκυριών, εμπλοκή σε πολεμικά σχέδια και τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, έλεγχος των ΜΜΕ και εξάρτησή τους μέσω αλλεπάλληλων «λιστών Πέτσα», υποκλοπές, συγκαλύψεις και επικαλύψεις εγκλημάτων, εμπαιγμός θυμάτων και ταπεινώσεις. Κι όμως τους ψηφίζουμε!

Πώς εξηγείται αυτός ο μαζικός μαζοχισμός; Που οφείλεται αυτή η δουλικότητα;

Ο πρώτος λόγος της δουλικότητας είναι η συνήθεια και ο δεύτερος η εκπαίδευση. Από τότε που γεννιόμαστε εκπαιδευόμαστε στην υποταγή. Πρώτα στην εξουσία του πατέρα. Μετά στην υπέρτατη δύναμη του μεταφυσικού Πατέρα. Και στη συνέχεια στην εξουσία του πολιτικού πατερούλη (και των αφεντικών εν γένει). Η οικογένεια, το σχολείο, η εκκλησία και τα ΜΜΕ είναι οι θεσμοί αναπαραγωγής της ιδεολογικής νομιμοποίησης των εξουσιαστικών σχέσεων. Στη συνέχεια είναι η ίδια η ζωή που αναπαράγει τις σχέσεις αυτές και τις καθιστά πρακτική και αυτόματη «συνήθεια». Μέσα από αυτή τη διαδικασία οι άνθρωποι δεν εξαναγκάζονται απλά στην υποταγή και τη δουλεία, αλλά την θεωρούν «φυσική» κατάσταση. Γι’ αυτό αποδέχονται την θέση τους και όχι μόνο δεν μισούν τον εξουσιαστή τους, αντίθετα τον θαυμάζουν και ενίοτε τον ερωτεύονται μέχρι θανάτου.

►Οι δραματικές ευθύνες της ΕΕ στην οικονομική καθίζηση και τις κοινωνικές ανισότητες

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Αυτός που υποτάσσεται έχει εσωτερικεύσει την κατάσταση υποταγής σε τέτοιο βαθμό που ο ίδιος πείθεται ότι αξίζει τη μοίρα του. Μάλιστα γίνεται χαρούμενος με την παραμικρή χειρονομία ακόμη και περιφρόνησης εκ μέρους των «από πάνω». Ακόμη και η πιο περιφρονητική πράξη γίνεται αντιληπτή ως ένδειξη ενδιαφέροντος, ως μια αναγνώριση και επιβεβαίωση της ύπαρξης από τον εξουσιαστή.

Χτυπάτε λοιπόν κι άλλο. Έτσι μόνο καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουμε. Γι’ αυτό μην εκπλαγείτε αν το 41% θα γίνει 42%!

* Όσο για την αριστερά, ο μεγα-ναρκισσισμός της ηγεσίας της (των ηγεσιών της για την ακρίβεια) απλώς αναπαράγει τις εξουσιαστικές σχέσεις και νομιμοποιεί το υπάρχον καθεστώς "δουλοπαροικίας" που υποτίθεται ότι αρνείται… Άρα η αριστερά αν θέλει να υπάρξει πρέπει να αρνηθεί τον εξουσιαστικό της εαυτό… Αλλιώς θα παραμένει ένα ψεύτικο είδωλο της δεξιάς και θα συρρικνώνεται μέχρι τελειωτικής εξάχνωσης…

Πηγή: artinews.gr