Έχω την εντύπωση ότι τις ”βόμβες” που έριξαν οι Καραμανλής-Σαμαράς στο Πολεμικό Μουσείο λίγοι τις αντιμετώπισαν με τη δέουσα σοβαρότητα (τα περί ”πικρίας Σαμαρά”, ως γνωμάτευση Ντόρας, είναι επαναλαμβανόμενη ”καραμέλα”) και πολύ λιγότεροι κάθισαν να ”χαρτογραφήσουν” τις εκδοχές τους με βάση τα εν εξελίξει δεδομένα.
Δεδομένα που αντιμετωπίζουμε κυβερνητικά με τη συνήθη μυστική διπλωματία. Γι’ αυτό και επελέγη ενδεχομένως (στη δεύτερη κυβερνητική θητεία) ένας άνευ διπλωματικής δυναμικής ΥΠΕΞ, ο οποίος επιτρέπει στους… ”μυστικοπαθείς” να κινούν τα νήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων από τα παρασκήνια.
Τους ”μυστικοπαθείς” του Μαξίμου που δε θέλουν να καταλάβουν ότι η αντικατάσταση της δημόσιας διπλωματίας με τη μυστική σημείωσε παταγώδη αποτυχία σε βάρος μας σε όλα τα επίπεδα: από το θέμα των σχέσεών μας με την Τουρκία – σχέσεις που πήραν άλλον χαρακτήρα μετά την μυστική τριμερή συνάντηση στο Βερολίνο το ’20 μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας-Γερμανίας – μέχρι την εμπλοκή μας σε βάθος στο Ουκρανικό και την άνευ αποτελέσματος μυστική ”επιχείρησή” μας στην υπόθεση των Γλυπτών του Παρθενώνα.
Στο σημείο αυτό, με αφορμή τη μυστικοπάθεια που χαρακτηρίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αξίζει να σημειώσω ότι προστέθηκε κι άλλο ένα στοιχείο το οποίο υπογραμμίζει την ασταθή και ενίοτε αλλοπρόσαλλη ελληνική Εξωτερική πολιτική, καθώς – εκ παραλλήλου με τη μυστική διπλωματία του πρωθυπουργού – εφαρμόζεται σε κυβερνητικό επίπεδο (έστω και τύποις) η πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών απέναντι στη Βόρεια Μακεδονία και την Τουρκία.
Απέναντι στην πρώτη, δηλαδή – έστω και υποτονικά λόγω του ευνουχισμού τον οποίο έχουμε υποστεί από το κατευναστικό πνεύμα της Εξωτερικής πολιτικής μας – βγάζουμε πού και πού αυστηρές ανακοινώσεις (σε απάντηση δηλώσεων και προκλήσεων αλυτρωτισμού εκ μέρους του πρωθυπουργού Χρίστιαν Μίτσκοσκι και της προέδρου Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα των Σκοπίων), για να προβάλλουμε ενδεχομένως το στοιχείο της εθνικής ευαισθησίας μας. Ευαισθησίας την οποία θα έπρεπε να επιδεικνύουμε συστηματικά, έτσι κι αλλιώς, ως υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας.
Απέναντι στη δεύτερη, όμως – την Τουρκία (την οποία, σημειωτέον, αποφεύγουμε να καλέσουμε να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο όπως κάναμε με τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία) – κόψαμε μαχαίρι και τις σπάνιες λεκτικές αντιδράσεις μας στα όσα προκλητικά λέει και πράττει επιτρέποντας την νομιμοποίηση των τετελεσμένων στην κατεχόμενη Κύπρο και την ικανοποίηση (στα μουλωχτά) των αιτημάτων της στο Αιγαίο (βλ. αποστρατιωτικοποίηση νησιών), υπό την… υψηλή εποπτεία των κοινών μας συμμάχων.
Συμμάχων που γέρνουν μονίμως τη ζυγαριά υπέρ των αλυτρωτιστών και αναθεωρητών γειτόνων μας σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι:
Στην μεν Αλβανία ”χωνεύτηκε” αβίαστα από εταίρους της Ε.Ε και συμμάχους του ΝΑΤΟ η παράνομη σύλληψη και φυλάκιση του Φρ. Μπελέρη (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, καθαιρέθηκε από δήμαρχος Χειμάρρας), μετά τη χείρα βοήθειας κυρίως στον Ράμα από Ιταλία και Γερμανία.
Στη δε ”Βόρεια Μακεδονία” (που λέει ο λόγος ”Βόρεια”, γιατί τόσο ο πρωθυπουργός της όσο και η πρόεδρός της την αποκαλούν σκέτο ”Μακεδονία”) πετάχτηκε στην ουσία στον κάλαθο των αχρήστων η ”Συμφωνία των Πρεσπών”, ενώ στην περίπτωση της Τουρκίας – με έξωθεν οδηγίες, ενδεχομένως – σφυρίζουμε αδιάφορα επιτρέποντάς την να αμφισβητεί την εδαφική κυριαρχία των εκπροσώπων του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο.
Να αμφισβητεί την κυριαρχία Ελλάδας και Κύπρου, συγκεκριμένα, γιατί και η Κύπρος Ελλάδα είναι έστω κι αν το αγνοούμε επιδεικτικά (σε κυβερνητικό επίπεδο) πετώντας την έξω από το ”παιχνίδι”-απάτη της ελληνοτουρκικής προσέγγισης προς εξασφάλιση δήθεν ”ήρεμων νερών” με την Τουρκία…
Με τον τρόπο αυτό, φυσικά, ενισχύουμε τις αυταπάτες μας περί… ”θετικής” ατζέντας με την τελευταία, έστω κι αν δε συμμορφώνεται με το Διεθνές Δίκαιο, δεν διανοείται να άρει το απειλητικό για μας casus belli, ενώ έχει κάνει καλή δουλειά σε βάρος μας στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης ελληνικών νησιών (ο Σαμαράς ξέρει τι λέει και το ξέρουν και άλλοι προ πολλού) και έχει συμβάλει με το μακρύ χέρι της (βλ. Τουρκικό Προξενείο) στην νίκη του DEB στη Θράκη ανοίγοντας δρόμο για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας εκεί και στα Δωδεκάνησα.
Σαν να μην έφταναν αυτά, η Τουρκία έχει πετύχει να βάλει στο ράφι το Κυπριακό (επακόλουθο της χρονίζουσας παύσης κάθε προσπάθειας εκ μέρους Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων για επικαιροποίηση και διεθνοποίηση της 50ετούς τουρκικής κατοχής του 37% της Κύπρου) πεπεισμένη για την αφωνία και την ”αφλογιστία” αντίδρασής μας λόγω της κατευναστικής πολιτικής η οποία μας έχει ευνουχίσει εθνικά, ηθικά και πολιτικά απ’ το 1996…
Με δεδομένα αυτά τα δραματικά που συντελούνται κλιμακωτά στον τρέχοντα χρόνο της τελευταίας πενταετίας, είναι εύλογες οι υποψίες πολλών για το ολέθριο βάθος της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και τα ύπουλα παρακλάδια της στο Βορειοηπειρωτικό και το Σκοπιανό, όπου ακούμε – υπό συνθήκες ένοχης σιωπής από τη μεριά μας – τα εξής παρανοϊκά και ανεκδιήγητα:
Εκ δυσμών, τον αλλαζονικό Ράμα να μας προκαλεί και στο θέμα ακόμα της απογραφής των ομογενών μας (αν και η νοθεία είναι εξόφθαλμη), σίγουρος για την προστασία που του παρέχουν τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα εξουσίας.
Από τον Βορρά τον θρασύτατο Μίτσκοσκι να μας διαμηνύει με νόημα ότι: ”Πέρασαν οι εποχές που υπήρχαν πολιτικοί στην κυβέρνηση των Σκοπίων με σκυμμένη πλάτη, πολιτικοί που ταπεινώνουν τον εαυτό τους, πολιτικοί που είναι έτοιμοι να υπογράψουν τα πάντα”, κάνοντάς μας να ψαχνόμαστε κυριολεκτικά.
Να ψαχνόμαστε για τους δικούς μας ριψάσπιδες και οσφυοκάμπτες οι οποίοι ανέχονται – καθ’ υπόδειξη τρίτων – ”παιχνίδια” εθνικά ασύμφορα για μας. ”Παιχνίδια” αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της εθνικής κυριαρχίας της από την Τουρκία προς διάψευση των μεγαλοστομιών που υπογράψαμε με αυτήν στην ”Διακήρυξη των Αθηνών Περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας” (7/12/’23)…
Και μια και μιλάμε για Τουρκία και μυστική διπλωματία, να θυμίσω ότι έχουμε μπροστά μας τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν (Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, Ουάσιγκτον, 9/7/”24), χωρίς να αποκλείεται νέο βήμα προσέγγισης – προς παράταση των ”ήρεμων νερών” στο Αιγαίο – που μπορεί να φτάνει μέχρι την υπογραφή Συμφώνου Φιλίας με την Τουρκία (εις… ανάμνηση της αλήστου μνήμης εκείνης των Βενιζέλου-Κεμάλ το 1930) ή συμφωνία οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας.
Οριοθέτησης βάσει των χαρτών του συνεργαζόμενου παρασκηνιακά με την ελληνική πλευρά Καναδού επιστήμονα χαρτογράφου Μάρτιν Πρατ (γνωστού για τη συνεργασία του με τον Σημίτη από το 2000, αν και τη νυν δεν την επαληθεύει ο Μητσοτάκης), ο οποίος ειδικεύεται στη δημιουργία συνόρων. Κάτι που προϋποθέτει τεχνογνωσία και συνδυασμό της με τη Γεωγραφία, το Διεθνές Δίκαιο, τη Γεωπολιτική, την Ιστορία και τη Χαρτογραφία.
Οριοθέτησης η οποία θα λάβει υπόψη της, πολύ πιθανόν, την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία η οποία δεν ευνοεί τα εθνικά μας συμφέροντα λόγω της ημιτέλειάς της, και ας πολυδιαφημίστηκε το ’20 με το αιτιολογικό ότι είχε ως αποτέλεσμα την ακύρωση του τουρκολιβυκού μνημονίου.
Κάτι που δεν αποδείχθηκε στην πράξη. Αντίθετα, αποδείχθηκε η γεωπολιτική γύμνια μας στο θέμα της ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας αυτής, όπου ζητούμενα ήταν τα δικαιώματα γεώτρησης πετρελαίου και φυσικού αερίου αμφότερων των χωρών στη Μεσόγειο θάλασσα και η δημιουργία ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας-Αιγύπτου.
Γύμνια γιατί – υπό την πίεση της υπογραφής του τουρκολιβυκού μνημονίου του ’19 – βιαστήκαμε να κλείσουμε μερική συμφωνία με την Αίγυπτο (όχι πλήρη) αφήνοντας ”ακάλυπτη” – άρα ζητούμενο διαπραγμάτευσης στη Χάγη (βλ. σχετικούς υπαινιγμούς Καραμανλή κατά την ομιλία του στο Πολεμικό Μουσείο) – τη μοιραία για τα εθνικά μας συμφέροντα θαλάσσια ζώνη ανατολικότερα του 25ου μεσημβρινού (μεταξύ 28ου-32ου, όπου ανήκουν η Ν. Ρόδος, η Κάρπαθος, η Κρήτη και το Καστελόριζο), πράγμα που αποθράσυνε την Τουρκία έκτοτε και έκανε πιο πιεστικές τις διεκδικήσεις της σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου…
0 Σχόλια
Tο kozanara.gr δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.