Δεκαεννέα σκέψεις για το Κυπριακό και τον Ελληνισμό μετά από 50 χρόνια ''ακινησίας'', οδηγούν σε ένα επιμύθιο: ''Δεν υπαρχει ευνοϊκός άνεμος για όποιον…''

FILE PHOTO: O υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης (Δ) και ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Hakan Fidan (Α) κάνουν κοινές δηλώσεις στα ΜΜΕ, μετά το τέλος της συνάντησής τους, στην Αθήνα, Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2024. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ

«Η ιστορία διδάσκει τα πάντα, ακόμη και το μέλλον»
Αλφόνς Μαρί Λουί Ντε Λαμαρτέν 

Του Γιώργου Σαχίνη

Μετά από 50 χρόνια μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, πάνω στη χαίνουσα πληγή ομοίως 50 χρόνων στην Κυπριακή Δημοκρατία και την προδοσία της, που έρχεται με φόρα από το 1956 να “σπάσει” ως η μεγάλη δική μας κατά βάση διαχρονικά γεωπολιτική μπόχα, το καλοκαίρι της πτώσης της χούντας του 1974 με “δύο Αττίλες”, 19 κωδικοποιημένες σκέψεις κι ένα αποκαλυπτικό απόφθεγμα:

1) Δεν υπάρχει περιθώριο επίλυσης μιας διεθνούς διαφοράς με τόσο εκρηκτικό γεωστρατηγικό φορτίο (όπως το Κυπριακό) στη βάση εκείνης της εκδοχής του Διεθνούς Δικαίου, την οποία η ελληνική πλευρά θεωρεί ως τη μόνη έγκυρη, ενώ, ταυτόχρονα, θα αγνοήσουμε ή θα προχωρήσουμε παρακάμπτοντας την παράμετρο της ισχύος! Ισχύος επί του εδάφους πρωτίστως και στην ευρύτερη περιοχή κατά δεύτερον.
 
2) Ισχυρός στο διπλωματικό επίπεδο, θα πρέπει να μας εντυπωθεί για τα καλά, είναι εκείνος που έχει πείσει πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του και μετά τους αντιπάλους του, ότι διαθέτει το σθένος να αδιαφορήσει για τις όποιες δικές του απώλειες επί του πεδίου, ενώ ταυτόχρονα είναι προετοιμασμένος και ικανός να πλήξει καίρια ορισμένα ζωτικά συμφέροντα των αντιπάλων.

3) Η σε εξέλιξη με όποιο τρόπο διαπραγμάτευση του Κυπριακού χαρακτηρίζεται από το έλλειμμα ισχύος της ελληνικής πλευράς. Η τουρκική πλευρά “στερείται” οποιουδήποτε κινήτρου για διαπραγμάτευση και συμβιβασμό, καθώς σε βάθος 50ετίας ο βασικός της αντίπαλος στο Κυπριακό, η Ελλάδα, και ομοίως δύναμη με εγγυητικά δικαιώματα, όπως και το Ηνωμένο Βασίλειο στο ιδρυτικό Σύνταγμα του 1960 της Κυπριακής Δημοκρατίας, σταδιακά σύρεται στις δικές της θέσεις!

Σήμερα πλέον, η Τουρκία απαιτεί και οι κρατούντες σε Λευκωσία και Αθήνα συζητούν, ως φαίνεται, δίχως αναστολές την πολιτική άλωση και έκπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αυτή δημιουργήθηκε στις 16 Αυγούστου 1960. Ακόμη και φραστικά, η κρατική υπόσταση, από Κυπριακή Δημοκρατία, υποβιβάζεται στο γεωγραφικό όνομα απλά Κύπρος.

4) Αθήνα και Λευκωσία έχουν ουσιαστικά αποδεχτεί στην πράξη ότι το στρατιωτικό πλεονέκτημα της Τουρκίας, με τον στρατό Κατοχής στην Κύπρο, είναι αδιαμφισβήτητο και μη αναστρέψιμο. Συναφώς, η Ελλάδα («ο πυλώνας της σταθερότητας στην περιοχή»!!) δε θα πάει σε πόλεμο με τη ΝΑΤΟϊκή Τουρκία για χάρη της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρότι εγγυήτρια δύναμη της υπόστασής της!

ΤΑ ΞΕΝΑ ΦΕΡΕΦΩΝΑ

Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία, κυβερνώντες και κυρίως ποικίλα ξένα φερέφωνα, για χρόνια υπηρετούν “το δόγμα” ότι εκ των πραγμάτων υφίσταται άφευκτη και αναπότρεπτη αδυναμία στρατιωτικής στήριξης της Κύπρου (ούτε με την εξίσωση των Ραφάλ τούς πείθει κάποιος;), αλλά και στρατιωτικής απόκρουσης των τουρκικών απαιτήσεων στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

5) Υπάρχουν περιθώρια ανακοπής των κατά τα φαινόμενα προγραμματισμένων εξελίξεων, μόνον εάν εισαχθεί, όπως λέει διαρκώς ο πρέσβης ε.τ. Γιώργος Αϋφαντής, στην υφιστάμενη γεωπολιτική συνάρτηση, η «παράφρων μεταβλητή» του λαϊκού παράγοντα; Πάντως, το να αγνοείται πλήρως η έκφραση της βούλησής του, δημοκρατικό δεν το λες…

6) Κι όμως ακόμη και 50 χρόνια μετά τη ζοφερή πραγματικότητα που επικρατεί, ο Ελληνισμός έχει πλεονεκτήματα. Το πιο σημαντικό πλεονέκτημά μας είναι η διεθνής υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, στη βάση των Συμφωνιών του Λονδίνου. Σ’ αυτές τις συμφωνίες στηρίζεται και η παρουσία των “κυρίαρχων” αγγλικών βάσεων στο νησί.

7) Συναφώς οποιαδήποτε αντικατάσταση του υφιστάμενου Κυπριακού κράτους ως διεθνή οντότητα με κάποιο άλλο μόρφωμα κράτους θα πρέπει πρώτα να εγκριθεί από τον λαό της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω δημοψηφίσματος. Όλα τα άλλα τεχνάσματα δε θα είναι παρά η κατάλυση της κρατικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, πραξικοπηματικά, όποιο διεθνοπολιτικό τέχνασμα κι αν σκαρφιστούν, όποιοι το τολμήσουν.

8) Η πρόβλεψη των Συνθηκών του Λονδίνου περί Εγγυητριών Δυνάμεων της Κυπριακής συνταγματικής τάξης και ανεξαρτησίας επιτρέπει σε Αθήνα και Λευκωσία να διαμορφώσουν – χρησιμοποιώντας ελλαδικά στρατεύματα και οπλικά συστήματα – τη δυνατότητα αποτροπής οιασδήποτε τουρκικής προώθησης στην Κύπρο.

Το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, επί ηγεσίας του επίτιμου αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Μανούσου Παραγιουδάκη, με πολιτική απόφαση της τότε κυβέρνησης, κατέδειξε το εφικτό κι ουδόλως μαξιμαλιστικό του πράγματος. Η αλλαγή των συσχετισμών πάνω στο νησί αποτελεί την αναγκαία και σχεδόν ικανή προϋπόθεση προκειμένου να οδηγηθεί η Τουρκία σε συμβιβασμό στο διπλωματικό επίπεδο, αντί να υπαγορεύει όρους παράδοσης, όπως το κάνει σήμερα.

9) Η σημερινή συγκυρία αποτελεί “χρυσή” ευκαιρία για την ελληνική πλευρά να σπεύσει να αναπτύξει μια αντιπυραυλική ομπρέλα στο νησί. Επαρκούν, για παράδειγμα, τα πεπαλαιωμένα σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού, που ήδη τα διακινδυνεύει η Αθήνα στην Υεμένη, μαζί με την περισσευούμενη συστοιχία Patriot που… φυλάσσει Θερμοπύλες στη Σαουδική Αραβία.

10) Όποιες διευκολύνσεις και να παραχωρηθούν τώρα στους Αμερικανούς για την εκ του σύνεγγυς υποστήριξη όσων πράττει το Ισραήλ στην περιοχή, δεν πρόκειται να αγοράσουν ούτε ασφάλεια ούτε προστασία για την Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν εκπλήσσει ότι σχετικώς πρωτοστατούν ακριβώς εκείνοι που υποστήριζαν παλαιότερα ότι, στο νησί, “γη και ύδωρ” έπρεπε να παραμείνουν στους Βρετανούς, έναντι “αυτοδιοικήσεως”!

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ

11) Οι ΗΠΑ δεν επιδιώκουν τη σύγκρουση και αντιπαράθεση με την Τουρκία, αλλά τον προσεταιρισμό της, για να διεμβολίσουν τη Ρωσία σε Μαύρη Θάλασσα/Καύκασο και την Κίνα στην Κεντρική Ασία. Συνεπώς, μια Κύπρος δίχως δική της αμυντική δυνατότητα και με αμφίβολη (= υπό μόνιμη διαπραγμάτευση!!!) κρατική οντότητα αναπότρεπτα θα προσφερθεί στην πρώτη στροφή των διεθνών εξελίξεων ως γενναίο φιλοδώρημα (λέγεται στη γλώσσα τους και μπαξίσι) στην Άγκυρα, από τους Αμερικανο-ισραηλινούς προστάτες.

Η “σιωπή” στη Συρία από την εισβολή των τζιχαντιστών στο ιστορικό Χαλέπι, με τουρκικό εξοπλισμό και σημαίες, δε χάλασε ΗΠΑ και Ισραήλ, σε αντίθεση με τους «φανατικούς», όπως αποκαλούν τους “υπό εξάτμιση” Παλαιστινίους στη Γάζα και την κατά τ’ άλλα σφοδρή λεκτικά κόντρα Ισραήλ-Τουρκίας για το Παλαιστινιακό.

12) Η συμμετοχή Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. αποτελεί καθοριστικό ελληνικό πλεονέκτημα. Από το διαρκές δούναι, οι δύο χώρες θα πρέπει να περάσουν και στο λαβείν, απαιτώντας κάθε ευρωπαϊκή πολιτική για την Ουκρανία να υπερψηφίζεται μόνον στον βαθμό που ισχύει και κατά του εισβολέα της Κύπρου.

Γιατί 50 χρόνια τώρα οι ΗΠΑ δεν έδωσαν ούτε γραπτή ούτε προφορική εγγύηση της ασφάλειας είτε της Κυπριακής Δημοκρατίας, είτε του ελλαδικού χώρου, έναντι της Τουρκίας;

13) Διακινείται από κυβερνητικούς και παρα-κυβερνητικούς κύκλους της Λευκωσίας και των Αθηνών η θεωρία ότι, κάποια στιγμή, η Τουρκία θα δεχτεί λύση στο Κυπριακό, η οποία θα υπολείπεται όσων της επιτρέπει και προσφέρει η στρατιωτική της επί του πεδίου υπεροπλία και υπεροχή. Και αυτό θα το κάνει η Τουρκία προκειμένου να εξασφαλίσει κάποιο υπέρτερο αντάλλαγμα.

Πρόκειται για μια αυθαίρετη προβολή πάνω στους εκάστοτε ιθύνοντες στην Άγκυρα των αξιωμάτων, με τα οποία λειτουργούν οι ελλαδικές και κυπριακές πολιτικές ελίτ! Όμως, οι Τούρκοι ιθύνοντες δεν υπόκεινται σε έξωθεν εξαρτήσεις: “η συλλογική τους πατρίδα”, όπως ανεξαρτήτως πολιτικής εσωτερικής κατάστασης τους διακηρύσσουν, «δεν είναι ούτε η Δύση ούτε η Ανατολή, είναι η Τουρκία».
 
14) Ακόμη, στην Αθήνα και στη Λευκωσία οι περισσότεροι ιθύνοντες και αναλυτές επιμένουν να θεωρούν ότι οι ΗΠΑ, κάποια στιγμή, θα προτιμήσουν από την ισχυρή Τουρκία τις αδύναμες πλην εν δικαίω ευρισκόμενες Ελλάδα και Κύπρο! Και θα τις επιλέξουν ως βασικό πυλώνα της πολιτικής τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Τι μπορεί να αντιτάξει κανείς σε τέτοια γεωστρατηγική τύφλωση;

15) Στον αντίποδα αυτού του θεωρήματος υπάρχει μια κομβική ερώτηση: Γιατί 50 χρόνια τώρα οι ΗΠΑ δεν έδωσαν ούτε γραπτή ούτε προφορική εγγύηση της ασφάλειας είτε της Κυπριακής Δημοκρατίας, είτε του ελλαδικού χώρου, έναντι της Τουρκίας; Σε Κύπρο και Ελλάδα, οι ΗΠΑ, η Ε.Ε., η συλλογική Δύση ενεργούν στη βάση των δικών τους συμφερόντων, το οποίο και προσδιορίζουν διαφορετικά απ’ ό,τι εμείς το φανταζόμαστε.

Ξέρουν καλύτερα από εμάς τι τους συμφέρει και το σταθμίζουν συνυπολογίζοντας την αποφασιστικότητα και τα διαθέσιμα μέσα ενός εκάστου των τοπικών στην Ανατολική Μεσόγειο παικτών.

16) Είναι διατεθειμένη η Αθήνα να εμπλακεί σε ελληνο-τουρκική σύρραξη (ακυρώνοντας την προβολή ισχύος του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή), προκειμένου να συνδράμει την Κυπριακή Δημοκρατία, αν στο πεδίο η Τουρκία αποφασίσει να προχωρήσει πέραν της “πράσινης γραμμής”; Εσείς που διαβάζετε τώρα τι λέτε, πέραν από καταδικαστικές αναφορές και προσφυγές σε ΟΗΕ και Ε.Ε., είναι;

17) Η Λευκωσία ασφαλώς και ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την πολιτική των Αθηνών, ως εκ τούτου μπορεί να την αλλάξει! Υπό την προϋπόθεση όμως ότι η ίδια η Λευκωσία θα απορρίψει τη χίμαιρα της διαπραγμάτευσης στα διάφορα ελβετικά χωριά υπό τους όρους που επιβάλλει η Άγκυρα και παρασκηνιακά το Λονδίνο!

ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΜΑΧΗΣ

18) Όταν οι Κύπριοι αποφασίσουν ότι θα βαδίσουν στο πεδίο της όποιας μάχης χρειαστεί (και δεν είναι μόνο η στρατιωτική ούτε καν η πρώτιστη) για την απελευθέρωση του νησιού τους από την τουρκική ομηρία, μόνον τότε θα βρουν σταδιακά αξιόπιστους συμμάχους. Πρωτίστως μεταξύ της ελληνικής κοινής γνώμης, στην οποία ως συν-Έλληνες έχουν κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να απευθύνονται αδιαμεσολάβητα, επηρεάζοντας καθοριστικά τη συμπεριφορά του κράτους των Αθηνών.

19) Χρειάζεται θάρρος για μια τέτοια πολιτική, θάρρος που ίσως απαιτήσει και σκληρές θυσίες. Το θάρρος αυτό οφείλουμε να το αντλήσουμε πρωτίστως από μέσα μας! Αν αντιλαμβανόμαστε το υπαρξιακό θέμα και το γεωστρατηγικό του βάθος για τον Ελληνισμό.

Άλλωστε, 50 χρόνια ακινησίας, δοκιμάζοντας κάθε άλλη εκδοχή λύσεων αλά Τούρκα, αυτό μας πάει από το κακό στο χειρότερο κι όχι ότι δεν έγινε αποδεκτή από τον Ελληνισμό μια τέτοια διευθέτηση αυτοκατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Είτε συμφωνείτε, είτε διαφωνείτε, να είστε απολύτως βέβαιοι πως το απόφθεγμα του 16ου αιώνα από τον Γάλλο στοχαστή με το κριτικό και ελεύθερο πνεύμα του τελευταίου ίσως ουμανιστή της αναγέννησης ισχύει από το 1570 έως τις μέρες μας αναλλοίωτο: «Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει»…

* Γιώργος Σαχίνης, Δημοσιογράφος – Παρουσιαστής της επιτυχημένης εκπομπής ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ στο κανάλι ΚΡΗΤΗ TV


από dromosanoixtos.gr

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια