Κοιτάζοντας στην άβυσσο: Ένα ταξίδι στη Δαμασκό μετά την πτώση του Άσαντ

Το παλιό κτίριο όπου οι συριακές αρχές σφράγιζαν διαβατήρια εμφανώς βανδαλισμένο και καμένο.

Με την ανατροπή της κυβέρνησης Άσαντ, η Συρία ακροβατεί ανάμεσα στις εύθραυστες ελπίδες για ειρήνη και στη διαφαινόμενη απειλή και το χάος της κυριαρχίας των μαχητών. Ο ανταποκριτής του The Cradle διασχίζει ένα ανοιχτό σύνορο σε μια πόλη που ζει από πανηγυρισμούς αλλά, σε πολλές περιοχές, εξακολουθεί να μαστίζεται από τον πόλεμο, το φόβο και ένα αβέβαιο μέλλον.

A Cradle Correspondent / Παρουσίαση Freepen.gr

«Τα σύνορα είναι ανοιχτά. Μπορείτε να πάτε στη Συρία!»

Αυτό μου έστειλε ο φίλος μου ο ταξιτζής Αλί.

«Χρειάζεσαι βίζα; Υπάρχουν σημεία ελέγχου;» Ρώτησα.

«Δεν υπάρχει τίποτα, απλά πήγαινε!» ήρθε η γρήγορη απάντησή του.

Ένιωσα σουρεαλιστικά. Ήταν όντως η καλύτερη στιγμή για να πάω στη Συρία;

Μόλις τρεις ημέρες νωρίτερα, η κυβέρνηση του Μπασάρ αλ Άσαντ είχε πέσει στα χέρια των μαχητών της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ (HTS), υπό την ηγεσία του διαβόητου πρώην ηγέτη της Αλ Κάιντα Αμπού Μοχάμεντ αλ Τζουλάνι. Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ πραγματοποιούσε τη μεγαλύτερη εκστρατεία βομβαρδισμών στην ιστορία του - πάνω από 350 μαζικά πλήγματα για την πλήρη διάλυση της στρατιωτικής υποδομής της Συρίας.

Παρά τους φόβους για το τι μπορεί να με περίμενε, βρέθηκα στο αυτοκίνητο του Αλί νωρίς το επόμενο πρωί, με κατεύθυνση από τη Βηρυτό προς τα συριακά σύνορα. Αφού πέρασα τον λιβανέζικο έλεγχο, άλλαξα ταξί - ο νέος μου οδηγός, ο Ομάρ, με υποδέχτηκε με χαμόγελο.

«Ο τρομοκράτης έφυγε», είπε με ικανοποίηση ο Ομάρ, αναφερόμενος στον Άσαντ, καθώς φόρτωνα την τσάντα μου στο αυτοκίνητο.

Ο Ομάρ, ένας γκρίζος άντρας στα τέλη της δεκαετίας του '40 με κοντό μούσι, μοιράστηκε την ιστορία του καθώς οδηγούσαμε. Το 2013 συνελήφθη ενώ συμμετείχε σε μια διαμαρτυρία στη συνοικία Μιντάν της Δαμασκού. Μια σημαντική δωροδοκία εξασφάλισε την απελευθέρωσή του μετά από ένα χρόνο στη φυλακή.

Δεν είχε συμμετάσχει μόνο σε διαδηλώσεις, αλλά είχε επίσης συνεργαστεί με τις Τοπικές Επιτροπές Συντονισμού (LCC) και βοήθησε στη δημιουργία μιας τοπικής ένοπλης ομάδας που αργότερα εντάχθηκε στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA).

Κανένας έλεγχος διαβατηρίων

Ένας άλλος επιβάτης στο αυτοκίνητο, ο Abd al-Qader, έλαμπε από ενθουσιασμό καθώς περνούσαμε μέσα από τη no man's land μεταξύ των δύο συνόρων.

Ο Abd al-Qader επέστρεφε στη Συρία μετά από 13 χρόνια. Λέει ότι κατέφυγε στον Λίβανο μετά την έναρξη του πολέμου το 2011, φοβούμενος μήπως συλληφθεί από τις συριακές μυστικές υπηρεσίες - τη διαβόητη και επίφοβη «Mukhabarat» - επειδή υποστήριζε την αντιπολίτευση.

Η CIA και οι συμμαχικές μυστικές υπηρεσίες είχαν πυροδοτήσει τις διαδηλώσεις στη Συρία τον Μάρτιο του 2011, ενώ παράλληλα πλημμύρισαν τη χώρα με μαχητές της Αλ Κάιντα από το Ιράκ και τον Λίβανο για να επιτεθούν στη συριακή αστυνομία και τις δυνάμεις ασφαλείας, επιρρίπτοντας την ευθύνη για τους θανάτους στον Άσαντ.

Καθώς περνούσαμε τα σύνορα, το παλιό κτίριο όπου οι συριακές αρχές σφράγιζαν το διαβατήριό σας ήταν καμένο, άδειο και είχε λεηλατηθεί. «Τώρα δεν χρειάζεται να πληρώνεις δωροδοκίες για να περάσεις τα σύνορα», είπε ο Abd al-Qader.

Τώρα, τα σύνορα ήταν εντελώς ανοιχτά- δεν υπήρχε έλεγχος διαβατηρίων, παρά μόνο μερικοί έφηβοι με αταίριαστα πολιτικά και στρατιωτικά ρούχα που μας έκαναν νόημα να περάσουμε, με τα AK-47 να κρέμονται άνετα στους ώμους τους.

Καθώς συνεχίζαμε να οδηγούμε στον ελικοειδή αυτοκινητόδρομο προς τη Δαμασκό, ένα φορτηγό παραλλαγής με αρκετούς μασκοφόρους άνδρες που στέκονταν στο κρεβάτι του με τοποθετημένα πολυβόλα ήρθε και πάρκαρε στην άκρη του δρόμου.

Ο Ομάρ είπε πως ήταν «επαναστάτες» και ότι δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα. «Μιλούν απευθείας στο τηλέφωνο με τον Τζο Μπάιντεν, μην ανησυχείτε», αστειεύτηκε. «Μπορείτε να βγάλετε selfies μαζί τους στη Δαμασκό!»

Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί και η άφιξη του Julani

Καθώς μπαίναμε στα περίχωρα της πρωτεύουσας, ο αέρας γέμισε με μια τρομερή μυρωδιά. Σύντομα είδα καπνό να βγαίνει από κτίρια στη δεξιά πλευρά του δρόμου.

Περνούσαμε το στρατιωτικό αεροδρόμιο Al-Mezzeh, το οποίο το Ισραήλ είχε πλήξει πριν από λίγες ημέρες στο πλαίσιο μιας μαζικής εκστρατείας βομβαρδισμών που ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μόλις ο Julani εισήλθε στη Δαμασκό.

Το Ισραήλ δήλωσε ότι είχε ρίξει περίπου 450 βόμβες σε στρατιωτικές υποδομές της Συρίας, αποθήκες όπλων, ναυτικό λιμάνι και συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας τις τελευταίες ημέρες.

Μου θύμισε τη Βηρυτό, όπου είχα περάσει τους τελευταίους δύο μήνες. Είδα από πρώτο χέρι πώς η εκστρατεία μαζικών βομβαρδισμών του Ισραήλ κατά του Λιβάνου είχε μετατρέψει μεγάλα τμήματα των νότιων προαστίων της πρωτεύουσας σε μια αποκαλυπτική ερημιά.

Παρατήρησα την ίδια καυστική μυρωδιά που είχα μυρίσει στη Βηρυτό, η οποία με έκανε να αναρωτηθώ τι είδους ακτινοβολία και χημικά από τις ισραηλινές βόμβες θα συνεχίσουν να δηλητηριάζουν τις μελλοντικές γενιές Λιβανέζων και Σύριων, θυμίζοντας το Ιράκ, όπου γενιές εξακολουθούν να υποφέρουν από τα μεθυστικά επακόλουθα των αμερικανικών βομβαρδισμών.

Ωστόσο, ο Ομάρ αποποιήθηκε την καταστροφή. Είπε ότι η Συρία θα έχει πλέον καλές σχέσεις με κάθε γειτονική χώρα, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, και πως η Συρία δεν χρειάζεται πλέον στρατό.

Τις επόμενες δύο συνεχόμενες νύχτες, με ξύπνησε ο δυνατός κρότος από τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο όρος Qasioun, το οποίο βλέπει τη Δαμασκό από τα βόρεια. Εκτός από την εκστρατεία βομβαρδισμών, το Ισραήλ κατέλαβε αμέσως επιπλέον συριακό έδαφος στα Υψίπεδα του Γκολάν, αφού ο Ιουλάνι ανέλαβε τον έλεγχο της χώρας.

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου καυχιέται τώρα ότι είναι ο πρώτος ηγέτης εδώ και δεκαετίες που επεκτείνει την επικράτεια του Ισραήλ, ενώ οι θρησκευόμενοι Εβραίοι στο Ισραήλ απαιτούν να δημιουργηθούν οικισμοί και να γίνουν μεγάλες εκτάσεις της Συρίας, συμπεριλαμβανομένης της Δαμασκού, μέρος του «Μεγάλου Ισραήλ».

Βασανιστήρια, φυλακές και φαντάσματα του πολέμου

Οδηγώντας προς τη Δαμασκό, περάσαμε από το Παλαιστινιακό Τμήμα της Συριακής Ασφάλειας στην αριστερή πλευρά του αυτοκινητόδρομου. Ο Ομάρ είπε ότι εκεί κρατούνταν. Το παράρτημα της Παλαιστίνης είχε πέντε ορόφους και είχε καεί από τους μαχητές της HTS. Είπε πως υπήρχαν φυλακές στους υπόγειους ορόφους του κτιρίου όπου βασανίζονταν οι άνθρωποι.

Καθώς βγαίναμε από τον αυτοκινητόδρομο και μπαίναμε στην πόλη, είδαμε ένα άλλο κτίριο των μυστικών υπηρεσιών με ψηλούς, επιβλητικούς τοίχους. «Εκεί κρατούνταν πολλοί κρατούμενοι», είπε ο Ομάρ..

Το φάντασμα των φυλακών της Συρίας εξακολουθεί να πλανάται πάνω από τον λαό της. Ενώ τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης έκαναν αίσθηση σε φυλακές όπως η Sednaya με ιστορίες για μηχανές που συνθλίβουν τα κόκκαλα, η αλήθεια των βάναυσων κρατήσεων είναι αδιαμφισβήτητη. Ο Sharif, ένας Κούρδος που συνάντησα αργότερα, μου μίλησε για τον αδελφό του, τον Qassem, έναν οδηγό λεωφορείου που κατηγορήθηκε ότι μετέφερε μαχητές. Έχοντας συλληφθεί το 2014, ο Qassem βασανίστηκε μέχρι θανάτου μέσα σε πέντε μήνες. Ο Σαρίφ ρώτησε με πικρία:

«Γιατί να βασανίσουν κάποιον έτσι; Αν έκανε κάτι κακό, βάλτε τον στη φυλακή, βέβαια. Αλλά να τον βασανίσεις και να τον σκοτώσεις; Είναι ένα ανθρώπινο ον. Ο Θεός τον δημιούργησε. Γιατί να το κάνει αυτό; Πολλοί άνθρωποι στη Συρία έχουν ιστορίες σαν του αδελφού μου. Από ανθρώπους που τους πήραν χωρίς ερωτήσεις ή απαντήσεις».

Αντίποινα κατά των Αλαουιτών

Καθώς συνεχίζαμε τη διαδρομή προς τη Δαμασκό, περάσαμε από το κυβερνητικό γραφείο διαβατηρίων. Το κτίριο ήταν απανθρακωμένο από την πυρπόληση και ο καπνός ανέβαινε ακόμα από αυτό. Περίπου είκοσι ή τριάντα άτομα είχαν συγκεντρωθεί γύρω του, παρακολουθώντας έναν γερανό να σηκώνει ένα καμένο αυτοκίνητο από το δρόμο.

Στη συνέχεια περάσαμε από την πλατεία Abbasiyyeen, έναν διάσημο κυκλικό κόμβο της πόλης με ένα σιντριβάνι και ένα γρασίδι στο κέντρο του. Ένα μέτριο πλήθος βρισκόταν στην πλατεία, συμπεριλαμβανομένων μερικών γυναικών και παιδιών, δίνοντας την εντύπωση ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά.

Κάποιοι κρατούσαν την παλιά αποικιακή σημαία της χώρας που αγκάλιασε η συριακή αντιπολίτευση το 2011, η οποία είναι πλέον η σημαία της Συρίας μετά τον Άσαντ. Λίγοι άνδρες της HTS που φορούσαν πράσινη τακτική ενδυμασία παραλλαγής και τουφέκια εφόδου παρακολουθούσαν. Κυκλοφορούσαν φήμες για τη δημόσια εκτέλεση ενός στρατηγού εκεί -αλλά ήταν ψευδείς.

Ενώ η Δαμασκός και άλλες πόλεις παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ειρηνικές, έχουν εμφανιστεί βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που υποτίθεται ότι δείχνουν πρώην κυβερνητικούς αξιωματούχους και αλαουίτες να ξυλοκοπούνται, να παρελαύνουν στους δρόμους ή να λιντσάρονται από όχλους ή ένοπλους μαχητές. Επίσης, διαδίδονται αναφορές για Σύριους στρατιώτες που εξαφανίζονται στη Λατάκεια αφού παραδόθηκαν στους μαχητές της HTS.

Οι κυρώσεις του Καίσαρα

Πριν πάω στο ξενοδοχείο μου, ο Ομάρ με πήγε στο αγαπημένο του μαγαζί με σάουαρμα και με κέρασε ένα μεγάλο πιάτο που περιλάμβανε πατάτες τηγανιτές.

Καθώς μόλις είχα τελειώσει, μας πλησίασε ένα μικρό αγόρι που πουλούσε τριαντάφυλλα. Καθόμασταν σε ένα τραπέζι στο πεζοδρόμιο. Ρώτησε αν μπορούσε να πάρει τις τελευταίες πατάτες από το πιάτο μου.

Του είπα. «Φυσικά, μπορείς να τις φας». Αλλά αντί γι' αυτό, είπε: «Είναι για τη μητέρα μου». Τις τύλιξε σε μια χαρτοπετσέτα και έφυγε.

Σοκαρίστηκα που αυτός ή η μητέρα του, ή και οι δύο, θα ήταν τόσο φτωχοί ώστε να μπει στον κόπο να φυλάξει μια χούφτα τηγανητές πατάτες. Αλλά στην πραγματικότητα, δεν θα έπρεπε να είναι σοκαριστικό- η Συρία είναι μια πολύ φτωχή χώρα. Βρίσκεται εδώ και χρόνια κάτω από έναν τιμωρητικό αποκλεισμό των ΗΠΑ, που επιβλήθηκε μέσω των λεγόμενων κυρώσεων του Καίσαρα.

Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ανοιχτά ότι επιθυμούσαν να χρησιμοποιήσουν τις κυρώσεις για να συντρίψουν την οικονομία της Συρίας, ενώ παράλληλα κατέλαβαν τις πετρελαιοπηγές και τις μεγάλες περιοχές παραγωγής σιταριού της Συρίας για να λιμοκτονήσει περαιτέρω η χώρα.

Οι αξιωματούχοι αυτοί γνωρίζουν πως παρόμοιες αμερικανικές κυρώσεις σκότωσαν περίπου 500.000 παιδιά στο Ιράκ κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας στη δεκαετία του 1990, χωρίς να βλάψουν τον ίδιο τον Σαντάμ Χουσεΐν. Αλλά επέβαλαν τις κυρώσεις στη Συρία ούτως ή άλλως, για να τιμωρήσουν τους αμάχους της Συρίας μέχρι να εκδιώξουν τον Άσαντ από την εξουσία.

Τα μέλη της συριακής «αντιπολίτευσης» που ζουν στην Ουάσινγκτον, οι οποίοι υποστήριξαν την επιβολή των κυρώσεων, το γνωρίζουν κι αυτό.

Ξέρουν ότι οι ελίτ μιας χώρας στην οποία επιβάλλονται κυρώσεις εξακολουθούν να έχουν όλες τις πολυτέλειες που χρειάζονται και πως τέτοια μέτρα μόνο πληγώνουν τους απλούς ανθρώπους και τους κάνουν να πεινάνε. Πολλοί άνθρωποι στη Δαμασκό συζητούν λεπτομέρειες που ανακαλύφθηκαν αυτή την εβδομάδα σχετικά με την πολυτελή ζωή του Άσαντ, συμπεριλαμβανομένης της συλλογής κλασικών αυτοκινήτων του.

Το γεγονός ότι πολλοί Σύριοι είναι ευτυχείς που η παλιά κυβέρνηση έφυγε είναι ίσως ένα σημάδι ότι οι δολοφονικές κυρώσεις των ΗΠΑ ήταν, τελικά, επιτυχείς.

«Θέλουμε απλώς να φάμε και να ζήσουμε ειρηνικά», μου είπε ένας άνδρας στη Δαμασκό όταν τον ρώτησα τι σκέφτεται για την απομάκρυνση του Άσαντ.

   Σύριοι στη Δαμασκό στην ουρά για ψωμί - ένα επακόλουθο των κυρώσεων του Καίσαρα που επιβλήθηκαν στη χώρα.

Οι σουνίτες αναλαμβάνουν την εξουσία

Μερικοί από τους Σύριους που χαίρονται για την αλλαγή είναι οι θρησκευόμενοι σουνίτες, οι οποίοι έχουν πλέον αναλάβει την εξουσία στη Δαμασκό, την πρωτεύουσα της παλιάς αυτοκρατορίας των Ομαγιάδων.

Την πρώτη νύχτα στη Δαμασκό, πήγα στο τζαμί των Ομαγιάδων. Πρώην εκκλησία και ακόμη φιλοξενεί το υποτιθέμενο κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή (ή του Προφήτη Γιαχία στην ισλαμική παράδοση), το τζαμί θεωρείται το τέταρτο πιο σημαντικό στο σουνιτικό Ισλάμ.

Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επικεφαλής του ισλαμιστικού κόμματος AKP, ορκίστηκε ως γνωστόν το 2014 πως θα προσευχηθεί στο τέμενος Umayyad. Πριν από την πτώση της κυβέρνησης Άσαντ, ο Ερντογάν υπαινίχθηκε επίσης τον ρόλο του στο να βοηθήσει την HTS να καταλάβει τη Δαμασκό. Ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ υπαινίχθηκε επίσης κάτι τέτοιο, δηλώνοντας ότι η Τουρκία είχε ενορχηστρώσει την «μη φιλική κατάληψη» της Συρίας με ελάχιστη αιματοχυσία.

Ένοπλοι μαχητές της HTS, πολλοί με πλήρως καλυμμένα τα πρόσωπά τους, ήταν παρόντες στο τέμενος. Κάποιοι αράζανε μέσα στο χαλί, και άλλοι έβγαζαν φωτογραφίες στην είσοδο με μερικούς επισκέπτες αργά τη νύχτα.

Ένιωθα νευρικότητα γύρω από τους μασκοφόρους μαχητές, μη γνωρίζοντας πώς θα αντιδρούσαν σε έναν ξένο, οπότε έφυγα μετά από λίγα λεπτά. Καθώς έστριψα στη γωνία για να βγω από το τζαμί, τρεις ακόμη οπλισμένοι άνδρες της HTS με AK-47 περπάτησαν προς το μέρος μου.

Αυτοί οι άνδρες δεν ήταν μασκοφόροι και μπορούσα να δω ότι είχαν ασιατικά χαρακτηριστικά. Ήταν Ουιγούροι από το Ισλαμικό Κόμμα του Τουρκιστάν (TIP), το οποίο είχε βοηθήσει τον Τζουλάνι και την HTS να κατακτήσουν την Ιντλίμπ το 2015. Οι Ουιγούροι μαχητές κατέλαβαν τα σπίτια των χριστιανών που εκδίωξαν μετά την εισβολή και τώρα περπατούσαν στους δρόμους της Δαμασκού.

Το πρωί, επέστρεψα στο τζαμί Umayyad για την πρώτη προσευχή της Παρασκευής μετά την αλλαγή της κυβέρνησης. Παρά τις φήμες που κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο, ο Ερντογάν δεν ήταν εκεί.

Ωστόσο, υπήρχε τεράστιο πλήθος, το τζαμί ήταν εντελώς γεμάτο και η εξωτερική αυλή ήταν επίσης γεμάτη.

Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη βιντεοσκοπούσαν το πλήθος και καθώς πετούσαν κοντά, ο κόσμος ξεσπούσε σε συνθήματα όπως «Allahu Akbar» ή «Ο λαός θέλει την εκτέλεση του Μπασάρ». Το πλήθος ήταν μικτό, με γυναίκες, παιδιά, άνδρες και εφήβους.

Υπήρχαν μερικοί ένοπλοι άνδρες της HTS που παρείχαν ασφάλεια σε αυτή την εορταστική ατμόσφαιρα. Μίλησα με μια νεαρή γυναίκα που είπε πως ήταν χαρούμενη επειδή ήταν η πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια που επιτρεπόταν μια μαζική συγκέντρωση που γέμιζε ολόκληρη την αυλή.

Είπε χαμογελώντας ότι ο Julani είχε βρεθεί εκεί την προηγούμενη ημέρα και αναρωτήθηκε αν βρισκόταν μέσα στο τζαμί τώρα.. 

Σύριοι πολίτες και μαχητές γιορτάζουν στην αυλή του τζαμιού Umayyad στη Δαμασκό

Οι Χριστιανοί φοβούνται

Την ίδια στιγμή, η αγωνία κυριεύει τους χριστιανούς της Συρίας. Δεν είναι μυστικό ότι οι χριστιανοί δολοφονήθηκαν και εκκαθαρίστηκαν εθνοτικά από ομάδες της Αλ Κάιντα - συμπεριλαμβανομένου του Μετώπου Νούσρα του Τζουλάνι - στο Ιράκ και τη Συρία τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Το 2013, μαχητές του Νούσα εισέβαλαν στη Μααλούλα, μια αρχαία χριστιανική πόλη μια ώρα οδήγησης βόρεια της Δαμασκού. Κατέστρεψαν και λεηλάτησαν εκκλησίες και απήγαγαν μοναχές από την πόλη, οι κάτοικοι της οποίας είναι από τους τελευταίους που μιλούν την αραμαϊκή γλώσσα, τη γλώσσα του Ιησού.

Ορισμένες από τις πιο ιστορικές χριστιανικές πόλεις στον κόσμο, στις πεδιάδες της Νινέβα του Ιράκ, εκκαθαρίστηκαν εθνοτικά από το ISIS σε συνεργασία με τις κουρδικές δυνάμεις Πεσμεργκά του Μασούντ Μπαρζανί την ίδια χρονιά μετά την κατάληψη της Μοσούλης από την τρομοκρατική ομάδα.

Μόλις χθες, κυκλοφόρησε η είδηση ότι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι χριστιανών δολοφονήθηκε στο Wadi al-Nasara, την «Κοιλάδα των Χριστιανών», κοντά στη συριακή πόλη Χομς.

Οι αρχικές αναφορές ανέφεραν πως το ζευγάρι δολοφονήθηκε στο πλαίσιο διάρρηξης, πιθανό αποτέλεσμα του αδειάσματος των φυλακών της Συρίας από τον Τζουλάνι, τόσο των πολιτικών κρατουμένων όσο και των εγκληματιών, καθώς οι άνδρες του κατέλαβαν τη χώρα.

Ωστόσο, μεταγενέστερες αναφορές έκαναν λόγο για αποκεφαλισμό του ενός από τους δύο, μια συνήθης τακτική της Αλ Κάιντα, γεγονός που υποδηλώνει άλλα κίνητρα των δολοφόνων.

Μιλώντας στο The Cradle, ένα μέλος της τοπικής χριστιανικής κοινότητας στη Δαμασκό λέει:

«Αν η χριστιανική κοινότητα στη Συρία επιβιώσει, θα είναι εξαιτίας μιας απόφασης του θείου Σαμ. Γνωρίζουμε ότι η Ουάσιγκτον είναι αυτή που ελέγχει τι συμβαίνει στη Συρία. Ξέρουμε πως είναι η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ που δίνουν εντολές στον Τζουλάνι. Θα διασφαλίσει ο πρόεδρος Τραμπ την ασφάλεια και το μέλλον των χριστιανών στη Συρία; Δεν ξέρουμε. Μπορούμε μόνο να προσευχηθούμε».

Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί όλους τώρα. Ίσως το μέλλον της Συρίας να είναι λαμπρό, όπως πίστευαν πολλοί Ιρακινοί μετά την εισβολή του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ και την απομάκρυνση του Σαντάμ. Ή ίσως είναι η αρχή ενός άλλου εφιάλτη, όπως οι Ιρακινοί έμαθαν με τραγικό τρόπο τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια.

από freepen.gr