Η Ελλάδα είναι σύμμαχος ή πιόνι; Τι μάθαμε από τον Γ.Γ. του ΝΑΤΟ

Του Ζαφείρη Χατζηδήμου

Η Ελλάδα διαβεβαίωσε ξανά τη δέσμευσή της να στηρίξει την Ουκρανία, με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να εγγυάται στον νέο γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, ότι η χώρα θα συνεχίσει να ακολουθεί πιστά τις επιταγές της Συμμαχίας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει περαιτέρω αποξένωση από τη Ρωσία. Σε μια περίοδο όπου η γεωπολιτική σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο κρέμεται από μια λεπτή κλωστή, ο Κ.  Μητσοτάκης επιλέγει να εμπλέξει ενεργά την Ελλάδα σε μια σύγκρουση που όχι μόνο δεν αφορά άμεσα τα εθνικά συμφέροντα, αλλά ενδέχεται να επιδεινώσει την ήδη τεταμένη σχέση με τη Μόσχα.

Ο Μαρκ Ρούτε, ενόψει της επιστροφής του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, πραγματοποιεί έναν διπλωματικό μαραθώνιο για να διασφαλίσει ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι δεν θα εγκαταλείψουν την Ουκρανία. Μετά την επίσκεψή του στην Τουρκία, όπου συνάντησε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ταξίδεψε στην Αθήνα για να αποσπάσει διαβεβαιώσεις από τον Κ. Μητσοτάκη. Και τις πήρε: ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωσε ότι «η Ελλάδα στέκεται σταθερά στο πλευρό των αμυνόμενων εδώ και πάνω από 1.000 ημέρες» και δεσμεύτηκε ότι η στρατιωτική υποστήριξη προς την Ουκρανία θα συνεχιστεί, ακόμη κι αν οι Ηνωμένες Πολιτείες επιλέξουν να “τα βρουν” με τη Ρωσία.

Η Ελλάδα ως ο «υπάκουος υπηρέτης»

Η στάση του Μητσοτάκη δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ενώ επαίρεται για τις υψηλές αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας, που υπερβαίνουν το 3% του ΑΕΠ, και παρουσιάζει τη χώρα ως υπόδειγμα συμμάχου στο ΝΑΤΟ, η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη. Ο πρωθυπουργός, συχνά χωρίς επαρκή συνεννόηση με τα επιτελεία, εγκρίνει αγορές φρεγατών και μαχητικών αεροσκαφών, επιβαρύνοντας έναν ήδη υπερφορτωμένο αμυντικό προϋπολογισμό, την ίδια στιγμή που η Τουρκία συνεχίζει να προκαλεί στην Ανατολική Μεσόγειο με την κυβέρνηση να βλέπει «ήρεμα νερά» (sic) και να διαγράφει πρώην πρωθυπουργούς της αν αμφισβητήσουν τα επικοινωνιακά της τρικ.

Ετσι αντί να εστιάζει στην άμεση απειλή των ελληνοτουρκικών σχέσεων, η κυβέρνηση επιλέγει να προτάσσει την ευθυγράμμιση με τη Δύση. Είναι ειρωνικό ότι η Ελλάδα επενδύει σε όπλα και εκπαιδεύει Ουκρανούς πιλότους στα F-16, ενώ η Τουρκία διαπραγματεύεται με τη Ρωσία για ενεργειακές συμφωνίες και διατηρεί τον έλεγχο σε κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα. Με άλλα λόγια, η Αθήνα δείχνει να θυσιάζει την αυτονομία της χάριν της υποτιθέμενης “σταθερότητας” της Συμμαχίας, χωρίς να εξασφαλίζει απτά οφέλη έναντι της Άγκυρας.

Η στρατηγική υποκρισία

Η Ρωσία, παρότι παραδοσιακά σύμμαχος της Ελλάδας, αντιμετωπίζεται πλέον ως εχθρός λόγω της πολιτικής γραμμής του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, η Τουρκία, που συνεχίζει να παραβιάζει τον ελληνικό εναέριο χώρο και να διεκδικεί κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, αντιμετωπίζεται σαν “πολύτιμος σύμμαχος” (το είπε ο Μ. Ρούτε την προηγούμενη Δευτέρα) στη συνάντησή του με τον Ταγίπ Ερντογάν. Οσο και αν μετά προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις κάνοντας δηλώσεις περί “σημασίας της συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας” που όμως δεν κατάφεραν να κρύψουν το μέγεθος της υποκρισίας της Συμμαχίας.

Όμως, οι έπαινοι του M. Ρούτε δεν κρύβουν το γεγονός ότι η Ελλάδα επωμίζεται δυσανάλογο οικονομικό βάρος, την ίδια στιγμή που ο λαός στενάζει και με δυσκολία εξασφαλίζει τα προς το ζην από την «ελεύθερη αγορά» της κυβέρνησης.

Και αλήθεια τώρα: Πώς εξυπηρετείται η Ελλάδα από τη συνεχή της εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας; Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση φαίνεται να παραγνωρίζουν το γεγονός ότι η πολιτική αποξένωσης από τη Ρωσία έχει και θα έχει σοβαρές συνέπειες. Η Μόσχα ήταν ιστορικά ένας παράγοντας ισορροπίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και η απόλυτη ευθυγράμμιση της Ελλάδας με τη Δύση έχει οδηγήσει σε απώλεια αυτής της στρατηγικής υποστήριξης.

Ο Γ.Γ. πήρε τον «στρατό» του

Ο Μαρκ Ρούτε εξέφρασε την ικανοποίησή του για τη στάση της Ελλάδας, χαρακτηρίζοντάς την «αφοσιωμένο σύμμαχο» (αλλά όχι «πολύτιμο»), ενώ χαιρέτισε την πρόσφατη απόφαση για εκπαίδευση Ουκρανών πιλότων στα F-16. Πριν τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, επισκέφθηκε το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, όπου συνομίλησε με τον Νίκο Δένδια, και το υπουργείο Εξωτερικών για συνομιλίες με τον Γιώργο Γεραπετρίτη.

Όμως, οι έπαινοι του Ρούτε δεν κρύβουν το γεγονός ότι η Ελλάδα επωμίζεται δυσανάλογο οικονομικό βάρος, την ίδια στιγμή που ο λαός στενάζει και με δυσκολία εξασφαλίζει τα προς το ζην από την «ελεύθερη αγορά» της κυβέρνησης.

►«Βουβάλια και μερμήγκια»

Του Μιχάλη Ψύλου

Η απόλυτη ευθυγράμμιση της Ελλάδας με τις επιταγές του ΝΑΤΟ και της Δύσης αποδεικνύεται κοντόφθαλμη και γεμάτη αντιφάσεις. Η Ελλάδα ως μικρή χώρα θα μπορούσε να ασκήσει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και αντί να χρησιμοποιεί όπλα, να χρησιμοποιεί τους διπλωμάτες της και την ελληνική μειονότητα σε Ουκρανία και Ρωσία.  Και ενώ πλέον η Ρωσία φαίνεται ότι έχει απομακρυνθεί οριστικά ως στρατηγικός σύμμαχος για την Ελλάδα, η Τουρκία συνεχίζει να λειτουργεί ως “απρόβλεπτος εταίρος” εναντίον του ΝΑΤΟ και υπέρ της Ρωσίας και τούμπαλιν, απολαμβάνοντας την ανοχή της Συμμαχίας μετά επαίνων!

Και η Ελλάδα, αντί να εστιάζει στην άμεση απειλή που θέτει η τουρκική επιθετικότητα, αναλώνεται σε μια σύγκρουση που δεν εξυπηρετεί πουθενά και για κανέναν λόγο τα εθνικά της συμφέροντα.

Ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί να παρουσιάζεται ως «πρωταγωνιστής» στην ευρωπαϊκή άμυνα, αλλά στην πραγματικότητα η στρατηγική του θέτει σε κίνδυνο τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας. Η διαρκής εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας, σε συνδυασμό με την αδιαφορία για τις ελληνοτουρκικές προκλήσεις με την στρατηγική των «ήρεμων νερών»  είναι ξεκάθαρο ότι υπονομεύει την εθνική ασφάλεια και αφήνει τη χώρα εκτεθειμένη σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο, το οποίο τώρα μπορεί να μην είναι τόσο ορατό, αλλά σε λίγο καιρό θα δούμε τα αρνητικά αποτελέσματα σε όλο τους το μεγαλείο. Και ίσως τελικά να είμαστε στη «λάθος πλευρά της ιστορίας» που ακόμη δεν έχει αρχίσει να γράφεται…

Πηγή: neostrategy.gr

από dromosanoixtos.gr