Τα αδιέξοδα της αμερικανικής οικονομίας, ο Τραμπ και η πλάνη της «ηττημένης παγκοσμιοποίησης»


Του Νίκου Σίμου

Η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ  αναλαμβάνει σε ελάχιστο χρόνο επίσημα και θα βρεθεί στο τιμόνι μιας υπό εξέλιξη οικονομικής παρακμής, την οποία ο ίδιος ο Τράμπ  έχει επισημάνει πολλές φορές

Η νομισματική πολιτική που ακολουθήθηκε μετά το τέλος του κανόνα του χρυσού είναι ο πυρήνας της στρατηγικής  που κατέστησε τις ΗΠΑ υπερδύναμη, στην ουσία μια νεοαποικιακή αυτοκρατορία και αυτήν ακριβώς θέλει να «αναστήσει» ο μεγαλόστομος Τράμπ.

To «υπερβολικό νομισματικό προνόμιο» των ΗΠΑ – που έδωσε η κατάργηση του κανόνα του χρυσού – έδωσε ταυτόχρονα τη δυνατότητα στην άλλοτε υπερδύναμη:

Πρώτον, να «νομισματοποιεί» το χρέος της, δηλαδή να εκδίδει απεριόριστη ποσότητα νομίσματος και να «απορροφά» έπειτα, την πλεονάζουσα ποσότητα, το διεθνές χρηματοπιστωτικό και εμπορικό σύστημα, χωρίς οι ΗΠΑ να κινδυνεύουν από πληθωριστικές εκρήξεις, αφού για παράδειγμα, στην ενεργειακή αγορά του πετρελαίου η ζήτηση του αμερικανικού νομίσματος ήταν και παραμένει- επι της ουσίας – υποχρεωτική.

Δεύτερον, η κατάργηση του κανόνα του χρυσού, έδωσε την δυνατότητα ακόμα και μέσα από δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα  να μην επηρεάζεται η Αμερικανική οικονομική ανάπτυξη.

Τρίτον, να έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιεί το νόμισμά της σαν γεωπολιτικό  και γεωοικονομικό «όπλο», επιβάλλοντας κυρώσεις σε όποια χώρα θεωρούσε εχθρική.

Το αρνητικό αντίτιμο αυτής της πολιτικής το φορτώνονταν η εγχώρια παραγωγή γιατί το αποτέλεσμά της  ήταν να κάνει ακριβές τις επενδύσεις των επιχειρήσεων,  με αποτέλεσμα  ο τομέας της μεταποίησης μαζί με τις θέσεις εργασίας να αναγκαστεί, σε μεγάλο μέρος του, να μεταναστεύσει σε χώρες με φθηνότερο εργατικό κόστος.

H κυβέρνηση του εκλεγμένου προέδρου Τράμπ το πιθανότερο είναι σε πρώτη φάση να επιδιώξει να «αποδυναμώσει» τη συναλλαγματική ισοτιμία του δολαρίου, αφού είναι ίσως το μόνο μέσο προκειμένου να αναστρέψει την τάση της παραγωγικής παρακμής που μαστίζει – χρόνια τώρα – τις ΗΠΑ.

Η δυσκολία που θα αντιμετωπίσει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ βρίσκεται στην ανεξαρτησία της Κεντρικής Αμερικανικής Τράπεζας (Fed), που κάτω από το φάσμα του φόβου για δραματική αύξηση του πληθωρισμού θα αντισταθεί σθεναρά σε μια ανάλογη προοπτική

Ακόμα κάθε ανάλογη κίνηση χειραγώγησης της Αμερικανικής οικονομίας, που οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα θεωρήσουν  υπερβολική, είναι βέβαιο ότι θα αντιδράσουν σκληρά και αυτό θα αποτελέσει έναν από τους πονοκεφάλους του οικονομικού επιτελείου του Τράμπ

Επειδή  μια χαλαρότερη νομισματική πολιτική θα προκαλούσε άνοδο του πληθωρισμού, ακυρώνοντας επι της ουσίας τον όποιο, θετικό ίσως, αντίκτυπο είχε η ασθενέστερη συναλλαγματική ισοτιμία του δολαρίου, η κίνηση αυτή μοιάζει παράτολμη και με εκ των προτέρων αμφίβολα οικονομικά  αποτελέσματα

Εδώ δεν πρέπει να λησμονηθεί ότι ένα σημαντικό μερίδιο του αμερικανικού κρατικού χρέους στο εξωτερικό -της τάξης του ενός τρίτου του συνόλου αυτού του χρέους – κατέχεται από ιδιώτες επενδυτές, οι οποίοι δεν θα επηρεαστούν από τυχόν τιμωρητικές πολιτικές πειθαναγκασμού κεντρικών τραπεζών και κρατών – όπως οι εξαγγελλόμενες αυξήσεις δασμών – οπότε ο κίνδυνος ρευστοποίησης των δολαριακών αποθεματικών τους είναι ενεργός.

Αυτά είναι μερικά από τα  προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση του κ Ντόναλντ Τράμπ καθώς και την επαπειλούμενη αντίδραση στην αύξηση δασμών  της αντιπάλου Κίνας, που θα μπορούσε σε μια δυναμική αντίδραση να ρευστοποιήσει μέρος του διακρατούμενου Αμερικανικού χρέους για να ενισχύσει το Γιουάν, σε μια περίοδο που η πρώτη παγκόσμια παραγωγική Κινεζική υπερδύναμη  αντιμετωπίζει ήδη το φάσμα της στασιμότητας και του αποπληθωρισμού

Το τι θα επιλέξει στο οικονομικό πεδίο και ποιες είναι οι προθέσεις της νέας κυβερνητικής εξουσίας υπό τον Τράμπ  θα φανεί στους επόμενους μήνες

Οι μέχρι τώρα όμως «εξαγγελίες» του κ Τράμπ και των συνεργατών του  προϊδεάζουν σε μια κατ’ ουσία όξυνση της παγκόσμιας γεωοικονομικής και γεωπολιτικής  κατάστασης αφού – στο πεδίο της οικονομίας – η ρητορική της απειλής αύξησης δασμών και προστατευτισμού θα φέρει αντιδράσεις στο στρατόπεδο των αναπτυσσόμενων κρατών, που επηρεάζονται εν πολλοίς από την Κινεζική υπερδύναμη  και την συμμαχία των BRICS και όπως πιο πάνω ακροθιγώς καταδείχτηκε, οι εξαγγελίες αυτές καθ’ αυτές είναι για τις ΗΠΑ ένα ενεργό «δίκοπο μαχαίρι»

Επιπρόσθετα  διακηρύξεις του κ Τράμπ περί  «προσαρτήσεων» ακόμα και με την χρήση στρατιωτικής βίας, του Καναδά, της Γροιλανδίας και του Παναμά, σηματοδοτεί την ουσιαστική ακύρωση του Διεθνούς δικαίου, όπως αυτό θεμελιώθηκε με το τέλος του δεύτερου μεγάλου πολέμου και της θεμελιώδους χάρτας της αυτοδιάθεσης των εθνών και της κυριαρχίας των κρατών και βάζει κυριολεκτικά φωτιά στο παγκόσμιο γεωπολιτικό πεδίο.

Πως ,για παράδειγμα, θα αντιδράσουν άραγε οι ΗΠΑ σε μια ανάλογη κίνηση προσάρτησης της Ταιβάν από την Κίνα, που σε ανύποπτο χρόνο, μόλις πριν κάτι παραπάνω από μήνα,  έχει προϊδεάσει ο Κινέζος πρόεδρος  Σι Τζινπίνγκ;

Γιατί, στο πλαίσιο αυτό, η Ρωσία να μην εγείρει ζήτημα προσάρτησης της Ουκρανίας αλλά και άλλων κρατών που προέκυψαν μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, προφασιζόμενη «ζωτικό χώρο»;

Αυτές οι μεγαλόστομες εξαγγελίες διαμορφώνουν  την λογική μιας απροκάλυπτης και δίχως προσχήματα νεοαποικιακής λογικής, που πάντα υφήρπε στην «κουλτούρα» του αγγλοσαξονισμού και συνάδει απολύτως με την «θεωρία» Φουκουγιάμα περί του «τέλους της ιστορίας» και ταυτόχρονα εξυπηρετεί και τα δυστοπικά «θεωρήματα» του… (Νταβός) Χαράρι, περί συνολικής αναθεώρησης της ιστορίας σε νεοταξικές βάσεις κατά τις οποίες ο κατ’ ουσία  ναζισμός και ο φασισμός  θεωρείται  αστικοδημοκρατική εξέλιξη, πράγμα που το ζήσαμε στο ξεδίπλωμα της υγειονομικής κρίσης και της woke ατζέντας

Ουσιαστικά αν οι εξαγγελίες Τράμπ υλοποιηθούν θα εξυπηρετηθεί απόλυτα ο στόχος της νεοφεουδαρχικής προοπτικής, αφού δίκαιο πλέον θα θεωρείται η θέληση του ισχυρότερου, με ότι αυτό συνεπάγεται για την Παγκόσμια Έννομη Τάξη

Η στροφή της Αμερικανικής πολιτικής στο «δόγμα του ενός και  μόνου εχθρού», που δεν είναι άλλος από την Κίνα, θα συνοδευτεί από την επιχείρηση – για άλλη μια φορά – διάσπασης του Σινορωσικού άξονα, με πρόσχημα την διαπραγμάτευση για το τέλος της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, με όρους που δεν θα θίγουν το κύρος της σε αποδρομή Αμερικανικής υπερδύναμης, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο στην υλοποίησή του.

Πιστεύω εδραία, όπως επάλληλα έχω γράψει, ότι η διακυβέρνηση Τράμπ θα χρησιμοποιηθεί από τους παγκοσμιοποιητές σαν ένας «παράδρομος» που οδηγεί στον ίδιο προορισμό …την οραματιζόμενη – από τους λίγους κροίσους του άλλοτε Δυτικού κόσμου –  νεοφεουδαρχική  δομή του πλανήτη

Η διακυβέρνηση Τράμπ θα λειτουργήσει σαν  ενδιάμεσο στάδιο εξέλιξης στον δρόμο προς τον νεοφεουδαλισμό, αφού όλες οι μέχρι τώρα διακηρύξεις του καθόλου δεν διαταράσσουν ουσιαστικά την δυστοπική στροφή της συλλογικής Δύσης, προσθέτοντας κεφάλαια στην δυστοπική ατζέντα, όπως το τέλος του Διεθνούς δικαίου και στους τύπους πλέον

Αντίθετα με ότι κάποιοι ίσως πιστεύουν, αν πολλά απ’ τα εξαγγελθέντα πραγματοποιηθούν, τόσο το καλύτερο  για την παγκοσμιοποίηση, που θα «δει»  επι των ημέρων Τράμπ να πετιούνται  στο καλάθι των αχρήστων έννοιες όπως η κυριαρχία των κρατών, η αυτοδιάθεση των εθνών  και επι της ουσίας ο νομικός οπλισμός που συγκροτεί  το Διεθνές Δίκαιο που διαμόρφωσαν τα έθνη μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Πρόσφατα, κάποια άρθρα στην διεθνή ειδησεογραφία, διατυπώνουν ανάλογες απόψεις  με αυτές που διατυπώνονται  στην αρθρογραφία του υπογράφοντος το κείμενο αυτό και φιλοξενούνται στο militaire.gr

Στο πλαίσιο αυτό, σαν επίλογο αυτού του σημειώματος, διαλέγω ένα χαρακτηριστικό και καταληκτικό απόσπασμα άρθρου στο «The Islander News» με τίτλο:

«Τράμπ – Άλλη μια παγκοσμιοποιητική μάσκα ή το τελευταίο τέχνασμα της αυτοκρατορίας;»

Στον επίλογο του άρθρου αυτού, στο έγκριτο περιοδικό, σημειώνεται χαρακτηριστικά:

«…Ο μονοπολικός κόσμος καταρρέει, αλλά μην μπερδεύετε τον Τράμπ με τον αρχιτέκτονα της καταστροφής του. Είναι ο χειριστής της μπάλας κατεδάφισης, όχι ο οικοδόμος αυτού που θα ακολουθήσει. Καθώς η αυτοκρατορία παραπαίει, το ερώτημα παραμένει: θα τερματίσει ο Τράμπ τους πολέμους και θα σώσει το αμερικανικό σχέδιο ή απλώς θα αναδιατάξει τις καρέκλες του καταστρώματος στο πλοίο που βυθίζεται;

Ένα είναι σίγουρο: οι παγκοσμιοποιητές μπορεί να τον μισούν, αλλά δεν χάνουν και τον ύπνο τους…»

Πάντοτε Ευπειθής

Πηγή: militaire.gr

από dromosanoixtos.gr

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια