Τέμπη, ζωές στα ζάρια, νόμοι με παζάρια…

Του Διονύση Ελευθεράτου

«Αν μπεις σε λάθος τρένο, κάθε σταθμός είναι λάθος σταθμός», υπενθυμίζει η αλληγορική ρήση. Εάν εκλάβουμε ως τρένο την κυβερνητική γραμμή για το έγκλημα των Τεμπών, τι θα αναγνωρίσουμε ως δικαίωση του γνωμικού; Μα φυσικά τις διαδοχικές βραχυκυκλώσεις, τα πραγματολογικά «ξεγυμνώματα», αλλά και τις αντιφάσεις και ανακολουθίες, αρχής γενομένης από τα βασικά. Πχ τα ατελείωτα ανθρώπινα ποτάμια που διαδηλώνουν πότε αφορίζονται επειδή εκβάλλουν στην «αποσταθεροποίηση», στο «χάος» και στην απάρνηση της Δικαιοσύνης και πότε κηρύσσονται (η ανάγκη φιλοτιμία, που λένε) ευπρόσδεκτα, διότι τάχα στηρίζουν το… κυβερνητικό «μεταρρυθμιστικό έργο» και ειδικά την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.

Το φορτίο του κυβερνητικού προπαγανδιστικού συρμού περιλαμβάνει άφθονη, ατόφια ανηθικότητα, που διαποτίζει και τα υπόλοιπα υλικά – τα φθηνά «επιχειρήματα», τις κούφιες διαβεβαιώσεις, τις υπεκφυγές, κ.α. Σε κάποιες στιγμές, αυτή η ανηθικότητα γινόταν εκρηκτική. Έφθανε μέχρι του σημείου να χαρακτηρίζονται «νεκρόφιλες μοιρολογίστρες» οι οικογένειες των θυμάτων που δίνουν τη μάχη για ν’ αποτραπεί η συγκάλυψη. Και όταν ήλθε η ώρα να επιδιωχθεί η πολυθρύλητη – και «κλασσική», σε ανάλογες περιπτώσεις- «φυγή προς τα εμπρός», η ανηθικότητα εμφανίστηκε βελούδινη και νηφάλια. Την εκπροσώπησε στη Βουλή ένας πρωθυπουργός, ο οποίος θεώρησε λογικό και πρέπον να μετατρέψει τη συζήτηση για την τραγωδία που «πήρε» 57 ζωές σε ευκαιρία πολιτικού «dealing» με το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και για τα… ιδιωτικά «πανεπιστήμια»!

Ήταν, πράγματι, ξεχωριστή στιγμή η πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη προς το Νίκο Ανδρουλάκη… Σε ελεύθερη απόδοση: Αποδεχθείτε εσείς την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, ώστε να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ, αποδεχθείτε και τη συνταγματική κατοχύρωση της αξιολόγησης στο Δημόσιο κι εμείς θα αλλάξουμε το άρθρο 86 που αφορά την «ευθύνη υπουργών», αλλά και τις διατάξεις για την ηγεσία της Δικαιοσύνης. Δυο βάζετε, δύο παίρνετε, έλα τώρα που γυρίζει… Και στο κάτω – κάτω, καημένε, την ίδρυση αυτών των ιδιωτικών που τα λέμε «πανεπιστήμια» την ήθελε η ηγεσία σας από την εποχή της αρχηγίας του Γιώργου Παπανδρέου – άλλο αν κάνατε πίσω λόγω των αντιδράσεων. Και πριν από ένα έτος διαφώνησαν με τη γραμμή που είχατε η Νάντια Γιαννακοπούλου και ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Κάνε λοιπόν το άλμα και θα’ χεις να λες ότι «πήρες» ως αντάλλαγμα τα άλλα δυο…

Αδιανόητα πράγματα; Ίσως όχι, διότι στους κώδικες της συγκεκριμένης κυβέρνησης δεν φαίνονται μέτρα και όρια, άρα είναι δύσκολο να προσδιοριστεί κάτι «δικό της» που θα μπορούσε να θεωρηθεί αδιανόητο. Ίσα – ίσα, μπορούμε εδώ να ανιχνεύσουμε μια συνεπή αντιστοίχιση της πρωθυπουργικής πρακτικής της με τα… οικονομικά θέσφατα του νεοφιλελευθερισμού: Όπως ακριβώς την οικονομία την κινεί το «αόρατο χέρι της αγοράς», έτσι και η πολιτική – νομοθετική λειτουργία καλείται να υιοθετήσει ένα «αγοραίο» σύστημα, με «δούναι και λαβείν». Χωρίς… παρεμβατισμούς από «παρωχημένες» αρχές.

Το πράγμα φυσικά είχε και συνέχεια. «Δεν μπαίνουμε σε παζάρια» δήλωσε ο Νίκος Ανδρουλάκης στο Mega, τη Δευτέρα, 10 Μαρτίου (ε, τι στην ευχή, ένα κάποιο ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης υπάρχει). Αυθημερόν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης εμφανίστηκε στο briefing ενοχλημένος και… ανήξερος. «Εμείς δεν μιλήσαμε για παζάρια», είπε. Ω, ναι, τυπικά είχε δίκιο. Ο Κυρ. Μητσοτάκης κάλεσε το ΠΑΣΟΚ σε νομοθετικό παζάρι, χωρίς φυσικά να μιλήσει για παζάρι, όπως ακριβώς ένας κόλακας, ένας εκβιαστής, ένας κουτοπόνηρος ποτέ δεν αναγνωρίζουν ότι οι αντίστοιχες ενέργειές τους συνιστούν κολακεία, εκβιασμό, κουτοπονηριά.

«Οι δημοκρατικές συζητήσεις δεν είναι παζάρια» είπε με στόμφο ο Π. Μαρινάκης, προτού επαναλάβει τις γνωστές κυβερνητικές θέσεις για τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια». Λες και απευθυνόταν σε πεντάχρονα παιδιά. Λες και ο πρωθυπουργός εξήγγειλε καθαρά και ξάστερα στη Βουλή την αυτοτελή, αυθύπαρκτη πολιτική του βούληση για τις δυο αλλαγές (άρθρο 86 και ηγεσία Δικαιοσύνης), χωρίς συνάρτηση με κάτι άλλο. Λες και δεν τον άκουσε όλη η Ελλάδα να προτείνει στο ΠΑΣΟΚ αυτό το «δυο εσείς, δυο εμείς». Και πάλι, λοιπόν, δεν ήταν… αυτό που νομίζαμε. Ούτε καν αυτό που ακούσαμε…

Υπάρχουν κι άλλα σκαλοπάτια στην κλίμακα του αδίστακτου;

Αν το έγκλημα των Τεμπών απέδειξε ότι η πολιτική της εγκατάλειψης των δημόσιων υποδομών – εν προκειμένω του σιδηροδρόμου – και η πρόταξη των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων (στην κρατική διαχείριση, στον ΟΣΕ και φυσικά στη Hellenic Train) «παίζουν στα ζάρια» ανθρώπινες ζωές, η πρωθυπουργική πρόταση στη Βουλή ανάγει την πολιτική δοσοληψία, τα παζάρια, σε μήτρα νομοθετικών ρυθμίσεων. Ανοικτά, δημοσίως… Ο συγκεκριμένος επίλογος της πρωθυπουργικής εμφάνισης στη Βουλή ήταν αντάξιος της… φήμης που περιβάλλει την παρούσα κυβέρνηση. Τίποτε λιγότερο, αλλά κάτι περισσότερο σε μια νοερή κλίμακα που μετρά το αδίστακτο.

Κάπου εδώ, όμως, ας κάνουμε δυο επισημάνσεις. Η πρώτη: Βρίσκοντας τρόπο να «χώσει» στη συζήτηση για τα Τέμπη το μαράζι της με την αναθεώρηση του άρθρου 16, η κυβέρνηση άθελά της υπογραμμίζει ότι κινείται εκτός συνταγματικότητας ο – ήδη εφαρμοζόμενος – νόμος για τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια». Ας το θυμηθούμε αυτό την επόμενη φορά που ένα κυβερνητικό στέλεχος, ή και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, θα αρχίσει για κάποιο λόγο να δίνει βαρύγδουπη διάλεξη περί της «έννομης τάξης» στην Ελλάδα.

Η δεύτερη επισήμανση: Εάν η κυβέρνηση κάνει ακόμη και τραγωδίες όπως αυτή των Τεμπών εφαλτήρια για να προωθήσει τις επιδιώξεις της σε τομείς άσχετους (ιδιωτικά «ΑΕΙ»), τι άλλο θα μπορούσε να σκαρφιστεί;

Αν γίνει ξανά κάποια κοινοβουλευτική συζήτηση για τα Τέμπη και για την κατάσταση των ελληνικών σιδηροδρόμων, τι θα μας πει ο πρωθυπουργός πως πρέπει να ακολουθήσει; Να αναχθούν σε συνταγματική επιταγή οι απ’ ευθείας αναθέσεις; Να θεσμοθετηθεί πως η ΤΕΡΝΑ θα παίρνει το 99,5 % απ’ όσες δουλειές υπάρχουν στην Ελλάδα; Να απαγορεύονται όσες απεργίες αποφασίζονται σε συνελεύσεις που «μαζεύουν» λιγότερο από το 95% των μελών ενός σωματείου ή εγκρίνονται με λιγότερο από το 90% των παρευρισκομένων; Να οριστεί δια νόμου ότι θα μελοποιηθεί και θα γίνει εμβατήριο των ΜΑΤ η ατάκα του Προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθήνας, Δημοσθένη Πάκου, που όταν ρωτήθηκε (σε τηλεοπτική εκπομπή) για ποιο λόγο ρίχτηκαν χημικά πάνω στο σύνολο των συγκεντρωμένων διαδηλωτών κι όχι μόνο στους ελάχιστους «μπαχαλάκηδες» απάντησε «δακρυγόνα θα φάνε όλοι, δακρυγόνα φάγανε, δε φάγανε σφαίρες»;

Πόσα και ποια ακόμη σχέδια για θεσμικά «αριστουργήματα» θα μπορούσε η κυβέρνηση να ενσωματώσει σε μία υπόθεση, εξ αιτίας της οποίας η ίδια αντιμετωπίζει ασίγαστη κοινωνική κατακραυγή, καταλυτικά αισθητή στους δρόμους, στις καθημερινές συζητήσεις των ανθρώπων, αλλά και στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων;

Θράσος; Έλλειψη ενσυναίσθησης, κραυγαλέα αδυναμία να κατανοήσουν τα συναισθήματα και της σκέψεις του κόσμου; Αναγκαστική, έστω και άτσαλη κίνηση «προς τα εμπρός», μπας και η «πολιτική ατζέντα» γίνει «πλουσιότερη», ώστε να μειωθεί (αν και όσο γίνεται) το ειδικό βάρος της υπόθεσης των Τεμπών; Ίσως κι όλα μαζί, με κοινό παρονομαστή την ανηθικότητα και με (κακό) σύμβουλο τη μεγάλη ταραχή…

Πηγή: kommon.gr