Ποιος πληρώνει τις αδιέξοδες εμμονές της Ε.Ε. με τη Ρωσία;

Το να ζητάμε από τους Ευρωπαίους να πληρώσουν για τον πολεμικό προϋπολογισμό της Ουκρανίας για τα επόμενα δύο χρόνια είναι περίπλοκο και αδιανόητο για πολλούς.

Του Γιώργη-Βύρωνα Δάβου *

Καθώς περνούν οι μέρες και οι εξελίξεις στο Ουκρανικό επιταχύνονται, με τους Ευρωπαίους βάσει των σχεδίων να επωμίζονται το κύριο βάρος για να χρηματοδοτηθούν τα αμερικανικά προγράμματα για την ανοικοδόμηση της χώρας, γίνεται ολοένα και πιο σαφές πως η Ευρώπη δεν έχει κανέναν τρόπο να κατάσχει τα περιουσιακά στοιχεία της Ρωσικής Κεντρικής Τράπεζας χωρίς νομικές συνέπειες.

Ακόμη και τα ίδια της τα διαχειριστικά όργανα, όπως το Euroclear ή η EKT αποτρέπουν την οποιαδήποτε κίνηση προς αυτήν την κατεύθυνση. Και όχι μόνον. Σε αυτούς προστέθηκε και ο Ζαν-Κλοντ Πιρί, πρώην διευθυντής της Νομικής Υπηρεσίας του Συμβουλίου της Ε.Ε., ο οποίος εξήγησε στους Financial Times ότι η κατάσχεση είναι «απίστευτα δύσκολη από πολλές νομικές πτυχές».

Εκτός του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού πεδίου, η κατάσχεση αυτή θα θεωρηθεί ως αυτό που είναι, μία ωμή παραβίαση της αρχής της τραπεζικής πίστης,  χωρίς τις δικαιολογίες που δίνει η Ευρώπη για τις ανάγκες του πολέμου. Ο κίνδυνος να κριθεί η Ευρώπη ως ένας αναξιόπιστος εμπορικός και πολιτικός εταίρος είναι πολύ υψηλός. Ιδίως στην τρέχουσα συγκυρία, όπου η Ε.Ε. χρειάζεται επειγόντως κεφάλαια κι επενδύσεις για να καλύψει τη μεγάλη απόσταση που τη χωρίζει από τις ΗΠΑ, την Κίνα (και γιατί όχι την Ινδία) στην καινοτομία, την παραγωγή, τις εξαγωγές. 

Στο σημείο τούτο, η ΕΚΤ ήταν σαφής: δεν θα υποστηρίξει το σχέδιο της Ε.Ε. για ένα «δάνειο αποζημίωσης» ύψους 140 δισεκατομμυρίων ευρώ προς την Ουκρανία με βάση παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία. Η ΕΚΤ φέρεται να κατέληξε στο συμπέρασμα «ότι η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής παραβιάζει την εντολή της». Η ΕΚΤ φέρεται επίσης να ανησυχεί για τον αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια κίνηση στις άμεσες ξένες επενδύσεις στα κράτη μέλη της Ε.Ε..

Η Ευρώπη, στην πραγματικότητα, διαθέτει έναν πιο εύσχημο τρόπο να λύσει το πρόβλημα. Θα αρκούσε για τα κράτη μέλη της να εγγυηθούν το δάνειο που χρειάζεται η Ουκρανία για να χρηματοδοτήσει τον προϋπολογισμό της για τα επόμενα δύο χρόνια. Αυτή όμως είναι ακριβώς η «τρύπα» στον κοινοτικό προϋπολογισμό που προσπαθεί αυτή τη στιγμή να γεμίσει η Ένωση. Και προφανώς, κατάσχοντας ρωσικά περιουσιακά στοιχεία, πασχίζει να αμβλύνει την πολύ αλγεινή επίπτωση που θα έχει για τα κράτη μέλη η προσπάθεια να χρηματοδοτήσει την Ουκρανία «ιδίοις αναλώμασιν». Γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση τα ευρωπαϊκά κράτη θα έπρεπε να μειώσουν τις υπηρεσίες ή να αυξήσουν τους φόρους για να φτάσουν συνολικά τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό το ποσό θα μπορούσε να συγκεντρωθεί ζητώντας από κάθε πολίτη περίπου 500-2.000 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια. Ο φόρος θα μπορούσε να αποφευχθεί μειώνοντας τις κοινωνικές υπηρεσίες κατά ισοδύναμο ποσό, με όποιες συνέπειες αυτό θα έχει στην κάθε Πολιτεία, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσει την κοινωνική δυσαρέσκεια και τις εξεγέρσεις που μπορεί να πυροδοτήσει. Και φυσικά την άνοδο της ακροδεξιάς, που τόσο καλά γνωρίζει να εκμεταλλεύεται τούτες τις ευκαιρίες.

Οι οικονομικές δεσμεύσεις που η παγιδευμένη από την κοντόφθαλμη και ανίκανη ηγεσία της, στην πραγματικότητα του 2025 είναι δύσκολο να μεταφρασθούν σε συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Ακόμη κι οι πρωτεύουσες χώρες στην Ε.Ε., δυσκολεύονται να εκπληρώσουν μία τέτοια εισφορά.

Σκίτσο του Peter Schrank

Η Γαλλία, ακόμη και πριν από οποιεσδήποτε περικοπές ή «πολεμικούς» φόρους, δεν είναι σε θέση να μειώσει το έλλειμμά της σε ένα πλαίσιο ανάπτυξης. Η Γερμανία εγκαταλείπει τη δημοσιονομική πειθαρχία για τον επανεξοπλισμό της και για να υποστηρίξει ένα βιομηχανικό σύστημα που έχει πληγεί από την ενεργειακή κρίση -που  παρεμπιπτόντως αποτελούν τους παράγοντες που εξηγούν την «κατάρρευση του spread» της.

Επιπλέον -κι εδώ φαίνεται περίτρανα το πόσο αυτο-φενακίζονται- οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να είναι πεπεισμένοι ότι αυτός ο πόλεμος είναι χωρίς κόστος και, σε κάθε περίπτωση, κάτι που αφορά τους άλλους. Ενώ την ίδια στιγμή μεγάλο μέρος της Ε.Ε. πρέπει να επανεφεύρει το ενεργειακό της σύστημα μετά το τέλος της «πράσινης ανάπτυξης». Η τόσο πολυδιαφημισμένη ανάπτυξη ανάμεσα στην αυτοκτονική υποχρέωση της προμήθειας ακριβού αμερικανικού LNG και της υστέρησης (τεχνολογικής και επενδυτικής) στην καινοτομία του τομέα, μοιάζει να ενταφιάζεται, καθώς μεγαλώνει ο κατάλογος των αναιρέσεων στις υποχρεώσεις που πρέπει να τηρηθούν για το green deal.

►Τα φιλοπόλεμα κράτη της ΕΕ θέλουν οι φορολογούμενοι να επωμιστούν το κόστος του πολέμου στην Ουκρανία

Αναδημοσίευση

Η υποβολή εκθέσεων βιωσιμότητας ESG έχει ανασταλεί για το 80% των εταιρειών. Η απαίτηση για τις μεγάλες εταιρείες να παρέχουν σχέδια για το κλίμα έχει καταργηθεί. Η απαγόρευση των λεβήτων αερίου έχει αναθεωρηθεί. Προετοιμάζονται πιο ήπια μέτρα για τις εκπομπές ρύπων των αυτοκινήτων και η απαγόρευση των κινητήρων εσωτερικής καύσης από το 2035. Η έναρξη ισχύος του ETS2, που ενισχύει την τρέχουσα ρυθμιζόμενη αγορά άνθρακα, έχει αναβληθεί.  Κι ακόμη η σύνδεση μεταξύ της ενεργειακής κρίσης και των κυρώσεων κατά του ρωσικού φυσικού αερίου δεν έχει καν εδραιωθεί στην κοινή γνώμη σε ευρεία κλίμακα.

Και την ίδια στιγμή, πιστή στο πολεμόχαρο σάλπισμα της ηγεσίας της, η Ευρώπη πρέπει να βρει και τα κεφάλαια για τη χρηματοδότηση του επανεξοπλισμού  της -ακόμη και παραβιάζοντας τις αρχές της για τον προϋπολογισμό . Σε πρόσφατες δηλώσεις της στο TgCom24.it η νεοφασίστρια πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι, απηχώντας τις διαπιστώσεις του σχεδόν προσβλητικού για την Ε.Ε. εγγράφου του Λευκού Οίκου για το στρατηγικό δόγμα των ΗΠΑ, διεμήνυσε πως η Ευρώπη θα πρέπει να μάθει να αμύνεται μόνη της χωρίς να βλάψει τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον.

Και στο σημείο αυτό, του επανεξοπλισμού, η Ευρώπη βρίσκεται σ’ έναν πόλεμο ανάμεσα στους πιο πραγματιστές τραπεζίτες και τους miles gloriosi, τους φαντασιοκόπους στρατηγούς της (όπως ο Ιταλός ναύαρχος Τζουζέπε Κάβο Ντραγκόνε και οι δηλώσεις του για «προληπτικό πλήγμα» στη Ρωσία), που κόβουν όλο και περισσότερο τους κάβους για κάποια καταλλαγή και ίσως ένα κάποιο άνοιγμα ,τα οποία θα έβγαζαν την Ευρώπη από την αδιέξοδη θέση της.

Η πρόσφατη επίσκεψη του Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ινδία απέδειξε πόσο ακόμη απομονωμένη και απροστάτευτη ενεργειακά, οικονομικά (και στρατιωτικά) κινδυνεύει να βρεθεί η Ευρώπη. Η αμφιπολική πολιτική του Ναρέντρα Μόντι, που εξασφαλίζει ενέργεια και στρατιωτική τεχνολογία, χωρίς εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. σπρώχνει την ήπειρο ακόμη περισσότερο στο περιθώριο, σχεδόν σε ρόλο φτωχού συγγενή, που πρέπει να πληρώνει όμως τα «σπασμένα» άλλων.

Το να ζητάμε από τους Ευρωπαίους να πληρώσουν για τον πολεμικό προϋπολογισμό της Ουκρανίας για τα επόμενα δύο χρόνια είναι περίπλοκο και αδιανόητο για πολλούς. Ακόμη κι εάν κάποιος θα μπορούσε να ζαχαρώσει το χάπι πουλώντας τη συνεισφορά στους Ευρωπαίους ως «φόρο ειρήνης», είναι δύσκολο να κρύψει πως όλα τα χρήματα θα διατεθούν, όχι για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών της Ε.Ε., αλλά για τον στρατό και τα όπλα. Σε αυτό, η Ε.Ε. θα χρειασθεί να επενδύσει κι αλλού: στα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, που ασμένως έχουν ενταχθεί σε μια πολεμοχαρή αφήγηση που συνεχίζεται εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια. Αλλά μέχρι πόσο θα αντέξει τούτη η μυθολογία και η «ηρωοποίηση» του πολέμου, όταν τα οικονομικά και καθημερινά προβλήματα ήδη έχουν αρχίσει να ξεχειλίζουν κι είναι θέμα χρόνου να αγανακτήσουν οι πολίτες της ηπείρου;

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

από dromosanoixtos.gr