Αναγνωρίζει επιτέλους η Ρωσία την πραγματικότητα;

Photo: Grigoriy Sisoev, RIA Novosti

Το Duran παρουσίασε στις 17 Οκτωβρίου μια εξαιρετική συζήτηση μεταξύ του John Helmer και του Gilbert Doctorow με συντονιστή τον Αλέξανδρο Μερκούρη σχετικά με το πώς λαμβάνονται οι ρωσικές στρατιωτικές και πολιτικές αποφάσεις. Η γνώση που απέκτησα μου επιτρέπει να επικαιροποιήσω την άποψή μου για την κατάσταση, πράγμα που θα κάνω τώρα.

Paul Craig Roberts - paulcraigroberts.org / Παρουσίαση Freepen.gr

Η ουκρανική εισβολή στο Κουρσκ, η οποία ηττήθηκε, άλλαξε τα δεδομένα και ενδεχομένως θα οδηγήσει στον τερματισμό της Ουκρανίας ως ανεξάρτητης χώρας.  Ο λόγος είναι ότι η εισβολή έπεισε το ρωσικό κοινό, το Γενικό Επιτελείο του ρωσικού στρατού και ενίσχυσε την υπόθεση των Ρώσων πολιτικών ότι μια ανεξάρτητη Ουκρανία δεν συνάδει με τη ρωσική ασφάλεια.

Ο Πούτιν εξακολουθεί να λέει ότι είναι ανοιχτός σε διαπραγματεύσεις, αλλά μόνο εάν η άλλη πλευρά αναγνωρίσει την πραγματικότητα επί του εδάφους, κάτι που δεν κάνει το «Σχέδιο Νίκης» του Ζελένσκι. Ο Ζελένσκι λέει ότι μόνο τα πυρηνικά ή το ΝΑΤΟ μπορούν να σώσουν την Ουκρανία. Οι Ρώσοι δε θα επιτρέψουν τίποτα από τα δύο.

Αν ο ρωσικός στρατός σταματήσει στον ποταμό Δνείπερο, αυτό αφήνει τη δυτική Ουκρανία ως πλατφόρμα πυραύλων των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Η στάση στον ποταμό Δνείπερο δεν αφήνει στον Πούτιν κανέναν τρόπο να αποστρατιωτικοποιήσει και να αποναζιστικοποιήσει την Ουκρανία. Θα περιόριζε τους διακηρυγμένους στόχους του μόνο στο να αποτρέψει τους ρωσικούς πληθυσμούς που είχαν προσαρτηθεί από τους σοβιετικούς ηγέτες στην Ουκρανία από το να σφαγιαστούν από τις αντιρωσικές ουκρανικές δυνάμεις.

Φαίνεται ότι ο Πούτιν παρέβλεψε πως η εκδίωξη των ουκρανικών στρατιωτικών δυνάμεων από το Ντονμπάς δεν αποστρατιωτικοποιεί την Ουκρανία ούτε εμποδίζει την Ουκρανία να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Ο Πούτιν θα έχει επανενσωματώσει πρώην ρωσικά εδάφη πίσω στη Ρωσία, αλλά η δυτική Ουκρανία θα εξακολουθεί να υπάρχει ως πλατφόρμα για τα πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ και από την οποία θα ανταλλάσσει πυραυλικά πλήγματα με τη Ρωσία, όπως κάνουν το Ισραήλ και το Ιράν.

Το ερώτημα είναι αν ο Πούτιν, ο οποίος θέλει ειρήνη, θα αρκεστεί στην απελευθέρωση των ανατολικών και νότιων ρωσικών εδαφών της Ουκρανίας και, αν ναι, αν το ρωσικό κοινό και το Γενικό Επιτελείο θα του επιτρέψουν να αφήσει ένα ουκρανικό κράτος στη θέση του ή αν θα δουν μια συμφωνία απλώς ως κλωτσιά του τενεκέ στο δρόμο.

Υπάρχει επίσης το ερώτημα με ποιον μπορεί να διαπραγματευτεί ο Πούτιν. Η θητεία του Ζελένσκι ως προέδρου έχει λήξει.  Με ποια εξουσία ο Ζελένσκι εξακολουθεί να είναι επικεφαλής;  Ο Πούτιν δεν μπορεί να γνωρίζει αν μια συμφωνία που θα κάνει με τον Ζελένσκι θα κριθεί αργότερα παράνομη. Θα έλεγε κανείς ότι ο Πούτιν έχει μάθει από τη συμφωνία του Μινσκ, η οποία χρησιμοποιήθηκε για να τον εξαπατήσει και να τον αφήσει απροετοίμαστο για στρατιωτική δράση, και από όλες τις ρωσικές συμφωνίες με την Ουάσινγκτον -όπως η υπόσχεση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα μετακινηθεί ούτε εκατοστό προς τα ανατολικά- ότι κάθε συμφωνία με την υπογραφή της Ουάσινγκτον είναι άχρηστη.  Πώς γίνεται λοιπόν ο Πούτιν να μιλάει για διαπραγματεύσεις; Μήπως ο Πούτιν έχει παραισθήσεις και δεν μπορεί να μάθει από την εμπειρία;

Βλέπω τον Πούτιν ως έναν επιτυχημένο ηγέτη. Έσωσε τη Ρωσία από την αποθράσυνση που προκάλεσε η σοβιετική κατάρρευση, η οποία είχε ως αποτέλεσμα ένα άλλοτε ισχυρό κράτος να διαμελιστεί, να λεηλατηθεί και να ντροπιαστεί από τους Εβραίους ολιγάρχες του και την Ουάσιγκτον.  

Ο Πούτιν έχει ανοικοδομήσει τη ρωσική οικονομία, παρά τις κυρώσεις της Ουάσιγκτον και τον ανίκανο διευθυντή της κεντρικής τράπεζας του Πούτιν.

Ο Πούτιν έχει αποκαταστήσει τη ρωσική υπερηφάνεια, τη ρωσική οικογένεια και την πολιτική ηθική.

Είναι ένας σπάνιος επιτυχημένος ηγέτης.

Αλλά ως πολεμικός ηγέτης υπήρξε ο Πούτιν ο Ανέτοιμος, αιφνιδιασμένος από τη γεωργιανή εισβολή στη Νότια Οσετία που οργανώθηκε από την Ουάσινγκτον, από την ανατροπή της ουκρανικής κυβέρνησης από την Ουάσινγκτον και από την αντίδραση της Δύσης στην ειδική στρατιωτική του επιχείρηση στο Ντονμπάς. Ο Πούτιν δέχτηκε τη μία προσβολή μετά την άλλη, τη μία πρόκληση μετά την άλλη, διευρύνοντας έτσι συνεχώς τη σύγκρουση και προσκαλώντας περισσότερες συγκρούσεις αλλού, όπως στη Μέση Ανατολή.

Δε μου είναι σαφές γιατί ο Πούτιν αποδέχθηκε την ανατροπή της ουκρανικής κυβέρνησης από την Ουάσινγκτον.  Μήπως απλώς δεν είχε τα στρατιωτικά μέσα για να την αποτρέψει ή μήπως δεν ήταν σε θέση να καταλάβει τι συνέβαινε; Η σύγκρουση που σημειώθηκε 8 χρόνια αργότερα ήταν η συνέπεια της αποτυχίας του Πούτιν να διαβάσει τα σημάδια.

Ίσως περιορίστηκε από την προδοτική τάξη, τους λάτρεις της Δύσης, τους προδότες που αναφέρω ως «Ατλαντιστές Ολοκληρωτές». Αυτοί οι προδότες αναφέρονται τώρα στη Ρωσία ως «Πέμπτη Φάλαγγα». Ως επί το πλείστον έχουν φύγει, εκτός από τον διευθυντή της ρωσικής κεντρικής τράπεζας, ο οποίος συνεχίζει να κάνει στη Ρωσία περισσότερο κακό από ό,τι η Δύση.

Νομίζω πως η εξήγηση της συμπεριφοράς του Πούτιν είναι ότι ο Πούτιν καταλαβαίνει πως ο πόλεμος μεταξύ Ουάσινγκτον και Ρωσίας σημαίνει έσχατους καιρούς και θέλει να το αποφύγει με κάθε κόστος. Έτσι, η προθυμία του να δέχεται ατελείωτες προσβολές και προκλήσεις. Αλλά αυτό που δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ο Πούτιν είναι ότι η Ουάσιγκτον είναι αμείλικτη στις προσπάθειές της να επιβάλει την ατζέντα της ηγεμονίας της Ουάσιγκτον και ότι η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν αποτελούν εμπόδια στην πορεία αυτής της ατζέντας και, ως εκ τούτου, πρέπει να εξαλειφθούν. Ο Πούτιν μπορεί να θεωρήσει μια τέτοια ατζέντα παράλογη, αλλά παρόλα αυτά είναι η ατζέντα. Η Ουάσιγκτον δεν έχει ακόμη ανακοινώσει την εγκατάλειψη του δόγματος Wolfowitz της αμερικανικής ηγεμονίας και μονομέρειας. Όσο αυτή είναι η ατζέντα της Ουάσινγκτον, καμία συμφωνία που υπογράφεται με την Ουάσινγκτον δεν έχει νόημα. Όσο ο Πούτιν συνεχίζει να αποδέχεται την επιθετικότητα της Ουάσιγκτον, η επιθετικότητα θα συνεχίζεται.

Η αποδοχή των προκλήσεων από τον Πούτιν έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που η Δύση δεν πιστεύει πλέον τις απειλές του. Τόσο ο απερχόμενος όσο και ο επερχόμενος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ δήλωσαν πως δε χρειάζεται να δίνουμε σημασία σε ό,τι λέει ο Πούτιν, καθώς ποτέ δεν το εννοεί.

Κατάλαβε ο Πούτιν πως αυτό ήταν το τίμημα της ατελείωτης αποδοχής προκλήσεων; Κατάλαβε ότι κατέστρεφε την αξιοπιστία των προειδοποιήσεών του;

Ο Πούτιν, προσπαθώντας να αποφύγει τον πόλεμο, επανέλαβε το ίδιο λάθος στη Μέση Ανατολή.

Ενθαρρύνθηκα όταν ξαφνικά ο Πούτιν έδειξε προληπτική ικανότητα και μετέφερε γρήγορα τη ρωσική πολεμική αεροπορία στη Συρία, εμποδίζοντας έτσι τον Αμερικανό εγκληματία πολέμου, τον Ομπάμα, να εισβάλει στη Συρία. Κακώς κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Ρωσία είχε αποφασίσει να σταματήσει την επιθετικότητα της Ουάσιγκτον. Αλλά ήταν μόνο μια συμφωνία της μιας φοράς.

Ο Πούτιν, προσπαθώντας να αποφύγει τον πόλεμο αφήνοντας τη Συρία, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ χωρίς αεροπορική προστασία, πέτυχε το αντίθετο - την έναρξη του πολέμου. Τώρα, σύμφωνα με αναφορές, ο Πούτιν αγωνίζεται να εξασφαλίσει αεροπορική προστασία στο Ιράν πριν το Ισραήλ ανατινάξει τους ειρηνικούς πυρηνικούς αντιδραστήρες του Ιράν, εξαπλώνοντας έτσι τη ραδιενέργεια σε μεγάλες περιοχές της Ρωσίας.

Ο Πούτιν και το ρωσικό Γενικό Επιτελείο απέτυχαν να κατανοήσουν τι συμβαίνει στην απουσία αντίρροπης δύναμης. Το αποτέλεσμα δεν είναι ένα ανάχωμα που τίθεται στον πόλεμο αλλά το ξέσπασμα του πολέμου, με τον Πούτιν να πρέπει τώρα να εκδώσει σκληρές προειδοποιήσεις προς το Ισραήλ, προειδοποιήσεις που μπορεί να μην έχουν καμία αξιοπιστία υπό το πρίσμα της αποτυχίας του Πούτιν στο παρελθόν να επιβάλει κόκκινες γραμμές.

Η Ρωσία συνειδητοποιεί ότι η ύπαρξη της Ουκρανίας ως ανεξάρτητης χώρας αποτελεί υπαρξιακή απειλή για τη Ρωσία.  Η απελευθέρωση του Ντονμπάς δεν αποστρατιωτικοποιεί και δεν αποναζιστικοποιεί την Ουκρανία ούτε αντικαθιστά την κυβέρνηση μαριονέτας της Ουκρανίας με μια ανεξάρτητη.

Θα επιτρέψουν η ρωσική κοινή γνώμη και το ρωσικό Γενικό Επιτελείο στον Πούτιν να συμφωνήσει να τερματιστεί ο πόλεμος απλά και μόνο με βάση την απελευθέρωση του Ντονμπάς ή θα επιμείνουν ότι η ύπαρξη της Ουκρανίας αποτελεί υπαρξιακή απειλή για την ύπαρξη της Ρωσίας και θα επιμείνουν να συνεχιστεί ο πόλεμος μέχρι η Ουκρανία να γίνει και πάλι επαρχία της Ρωσίας;

Η ρωσική πέμπτη φάλαγγα είναι απασχολημένη με την αμφισβήτηση του συμπεράσματος του Zbigniew Brzezinski πως η Ρωσία δεν μπορεί να είναι μεγάλη δύναμη εάν η Ουκρανία δεν αποτελεί μέρος της σφαίρας επιρροής της Ρωσίας. Το Γενικό Επιτελείο και ο ρωσικός πληθυσμός θα συμφωνήσουν με την Πέμπτη Φάλαγγα ή με τον Μπρζεζίνσκι;   Αν συμφωνούν με τον Brzezinski, θα αντιταχθούν στο να κλωτσήσει ο Πούτιν απλώς το κουτί στο δρόμο με μια ειρηνευτική συμφωνία. Θα είναι ατυχές αν η επιμονή του Πούτιν στην ειρήνη αποσταθεροποιήσει τη Ρωσία.

από freepen.gr