Των Ραφαήλ Ασπρολούπου, Νάσιας Πλιακογιάννη
Κάτι ο πόλεμος στην Ουκρανία, κάτι η άνοδος της ακροδεξιάς, κάτι η εσωτερική πολιτική κρίση, κάτι τώρα τελευταία ο Τραμπ… Το γερμανικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε αναβρασμό, και μέσα στον αναβρασμό, οι βερμπαλισμοί περί ανθρώπινων δικαιωμάτων, δημοκρατίας, φιλελευθερισμού, αξιών που καταρρέουν πάνε και έρχονται. Αρκεί βέβαια να μην πρόκειται για την Παλαιστίνη. Εκεί, το πράγματα αλλάζει…
Στις 7 Νοεμβρίου ψηφίστηκε στο γερμανικό κοινοβούλιο η κοινή απόφαση περί αντισημιτισμού με την ονομασία «Το ποτέ ξανά είναι τώρα: για την προστασία, διατήρηση και ενίσχυση της εβραϊκής ζωής στη Γερμανία»[1]. Την πρόταση στήριξε ολόψυχα ολόκληρο το φιλελεύθερο πολιτικό σύστημα (σοσιαλδημοκράτες, χριστιανοδημοκράτες, πράσινοι, φιλελεύθεροι), μαζί και η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία, που δήλωσε μάλιστα ενθουσιασμένη που το πολιτικό σύστημα επιτέλους υιοθετεί σημαντικό μέρος των επίσημων θέσεών της. Το κόμμα της Αριστεράς προτίμησε, ως άλλο ΚΚΕ, να απέχει από την ψηφοφορία αφού κατέβασε για τα μάτια του κόσμου μια αντιπρόταση που ήταν δεδομένο πως θα καταψηφιστεί. Η μόνη που έδωσε μάχη και καταψήφισε ανοιχτά την απόφαση περί αντισημιτισμού ήταν η ομάδα της Σάρα Βάγκενκνεχτ.
Σύμφωνα με το κείμενο της ψηφισμένης πλέον απόφασης, στη Γερμανία αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις κυρίαρχες μορφές αντισημιτισμού: ένας ισλαμιστικός αντισημιτισμός εντός αραβικών και αφρικανικών μεταναστευτικών κοινοτήτων, ο γνωστός από τα παλιά ακροδεξιός αντισημιτισμός, ενώ σε έξαρση βρίσκεται, σύμφωνα πάντα με τους συντάκτες, και ένας αριστερός, αντιιμπεριαλιστικός αντισημιτισμός με επίκεντρο το κράτος του Ισραήλ. Η απόφαση λοιπόν παντρεύει τέλεια τον αντισημιτισμό με τη θεωρία των άκρων: ο αντισημιτισμός διαπερνά εξίσου όλα τα «ακραία» πολιτικά ρεύματα, είναι παντού και πάντα ίδιος και πρέπει να παταχθεί.
Σε ένα πρώτο επίπεδο, κυβέρνηση, υπουργεία και ανεξάρτητοι φορείς θα έχουν πλέον το δικαίωμα να σταματούν τη χρηματοδότηση σε ερευνητές, καλλιτέχνες, προγράμματα, οργανώσεις, εάν η δράση τους θεωρηθεί δυνητικά αντισημιτική. Επιπλέον, η απόφαση προτείνει διαγραφές φοιτητών, απολύσεις, απομακρύνσεις από συλλόγους και φορείς. Βέβαια, το τι συνιστά πράξη αντισημιτισμού ορίζεται τόσο γενικά που αφήνεται ουσιαστικά στην κρίση του κάθε φορέα: υπό αυτή τη συνθήκη, πρακτικά τα πάντα μπορούν να θεωρηθούν αντισημιτισμός.
Για πρώτη φορά λοιπόν θεσμοθετείται και επίσημα αυτό που συμβαίνει στην πράξη εδώ και ένα χρόνο: οποιαδήποτε κριτική στο κράτος του Ισραήλ και στη δολοφονική κυβέρνηση Νετανιάχου θα μπορεί να θεωρηθεί αντισημιτισμός και δυνητικά θα επιφέρει νομικές κυρώσεις. Ξεκάθαρα η βουλή βάζει άμεσα χέρι όχι μόνο στην ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης, αλλά και στην ανεξαρτησία της έρευνας, στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών εντός του πανεπιστημίου, στο δικαίωμα στη διαμαρτυρία, στην ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση. Χέρι-χέρι, λοιπόν ακραίο κέντρο και ακροδεξιά, με την ανοχή ενός κομματιού της πιο συστημικής, δειλής και άβουλης αριστεράς, ανοίγουν ακόμα περισσότερο τον δρόμο για την καταπάτηση βασικών ελευθεριών και τη δημιουργία ενός πιο αυταρχικού κράτους φόβου και ελέγχου.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, το κείμενο της απόφασης συνδέει άμεσα την μετανάστευση από αραβικές και αφρικανικές χώρες με τον αντισημιτισμό και τον εξτρεμισμό, προτείνοντας απελάσεις, επιπτώσεις στις αιτήσεις ασύλου, στις άδειες παραμονής και εργασίας και στην απόκτηση γερμανικού διαβατηρίου. Με απόλυτα ρατσιστικό λόγο, το ψηφισμένο κείμενο ενισχύει την εικόνα του Άραβα ως εγκληματία, τρομοκράτη, ακραίου, άγριου και γενικά επικίνδυνου για τη ανώτερη γερμανική και ευρωπαϊκή, φιλελεύθερη κοινωνία και τάξη.
Στην πραγματικότητα, η απόφαση αυτή έρχεται να ολοκληρώσει έναν χρόνο καταπίεσης, διώξεων, ελέγχων, απαγορεύσεων λέξεων, φράσεων, διαδηλώσεων, συλλογικοτήτων, οργανώσεων, κινημάτων και ανθρώπων που στέκονται στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού και του αγώνα του. Σήμερα στη Γερμανία, η αναφορά στη λέξη «Ιντιφάντα» μπορεί να σου στοιχήσει μια βόλτα από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής σου, η συμμετοχή σου σε διαδηλώσεις ή το ποστάρισμα φιλοπαλαιστινιακών μηνυμάτων στα κοινωνικά δίκτυα τη δουλειά ή τις σπουδές σου, ενώ η συμμετοχή σου σε συγκεκριμένες οργανώσεις όπως το απαγορευμένο πλέον κίνημα BDS μπορεί στο σχετικά άμεσο μέλλον να σου στερήσει τη δυνατότητα να εργαστείς στο στενό ή ευρύτερο δημόσιο τομέα. Σαν να μην έμαθε τίποτα από την ιστορία της και μάλιστα στο όνομα αυτή τη φορά του αντισημιτισμού.
Υπάρχει βέβαια ένα βασικό ερώτημα: πως γίνεται ένα σχεδόν ολόκληρο πολιτικό σύστημα να μεταφράζει το «ποτέ ξανά» σε δικαίωμα του Ισραήλ να εκτοπίζει, να δολοφονεί και να βομβαρδίζει τέσσερις χώρες αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή; Πως γίνεται ένα μεγάλο κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας να συναινεί ξανά στη μαζική εξόντωση ανθρώπων μπροστά στα μάτια της; Υπάρχει φυσικά σε πρώτο επίπεδο η αρκετά προφανής και ακόμα ανοιχτή μνήμη του Ολοκαυτώματος και η συλλογική ενοχή που αυτή άφησε πίσω της. Η αλήθεια είναι πως το Ολοκαύτωμα είναι ακόμα και σήμερα μια πολύ δύσκολη συζήτηση και το συναίσθημα αυτό ίσως και να μην ξεπεραστεί ποτέ. Αυτό που ακούστηκε από την Αναλένα Μπέρμποκ[2], ότι δηλαδή η Γερμανία έχει ιστορικό χρέος να στηρίζει το Ισραήλ υπό οποιαδήποτε συνθήκη, αποτελεί όντως κοινό συναίσθημα και πεποίθηση μεγάλης μερίδας ανθρώπων. Είναι όμως μεγάλη ειρωνεία της ιστορίας, η χώρα που ευθύνεται για τόσα εκατομμύρια θανάτους να βάφει τόσο εύκολα και τόσο άκριτα τα χέρια της ξανά με αίμα, να γίνεται τόσο πρόθυμα συνυπεύθυνη σε ένα νέο Ολοκαύτωμα. Αυτό όμως είναι μόνο το πρώτο επίπεδο.
Ο αντιαραβισμός, η ισλαμοφοβία, το αντιμεταναστευτικό αίσθημα και ο ρατσισμός ενάντια σε συγκεκριμένες ομάδες σε αντιπαραβολή με μια αίσθηση ανωτερότητας της λευκής φυλής και της ευρωπαϊκής κουλτούρας απέναντι στους λίγο πολύ απολίτιστους ξένους, οι οποίοι δυνητικά απειλούν τις ευρωπαϊκές αξίες, βρίσκεται γενικότερα σε έξαρση στην Γερμανία και αφορά τόσο την κοινωνία όσο και το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Το μελαμψό χρώμα του αραβικού δέρματος και η μουσουλμανική θρησκεία είναι για τον λευκό Ευρωπαίο το νέο εστιακό σημείο του ρατσισμού του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στο γερμανικό κεφάλι το Ισραήλ είναι προπύργιο της ελευθερίας, των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας και ο λευκός Ισραηλινός έποικος είναι έως και δικαιολογημένος όταν διαπράττει εγκλήματα κατά των παλαιστινίων, αφού έχει καθημερινά να κάνει με μια φυλή λίγο πολύ εκ φύσεως άγρια, επιθετική και οπισθοδρομική. Έτσι, η παλαιστινιακή ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, υπεύθυνη δε για τους χιλιάδες θανάτους είναι οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, η παλαιστινιακή αντίσταση που χρησιμοποιεί ανθρώπους ως ασπίδες. Και αφού η παλαιστινιακή ζωή δεν έχει καμία αξία, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αφορούν ποτέ τους Παλαιστίνιους, τους οποίους οι τρομερά φιλελεύθεροι και δημοκράτες σιωνιστές μπορούν να δολοφονούν, εκτοπίζουν, βιάζουν, εξευτελίζουν, να κλέβουν τα σπίτια και τη γη τους ή τέλος πάντων να κάνουν ό,τι αυτοί θέλουν, με την ασυλία πάντα των ακόμα πιο φιλελεύθερων κομμάτων στη Γερμανία και ολόκληρη τη Δύση. Άλλωστε, για τα γερμανικά μέσα ποτέ δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για κανένα έγκλημα και ολόκληρος ο πλανήτης είναι θύμα μιας πλάνης.
Τόσο η χειραγώγηση της ενοχής γύρω από το Ολοκαύτωμα όμως, όσο και η αντικατάσταση ενός παρωχημένου αντισημιτισμού με μια πιο μοντέρνα και πολιτικά χρήσιμη ισλαμοφοβία, έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τον υποκριτικό απολογισμό και την -εκπορευόμενη απ’ αυτόν- επανόρθωση της Γερμανίας για τα εγκλήματα που διέπραξε. Η απομόνωση του Ολοκαυτώματος ως της μόνης γενοκτονικής θηριωδίας (ή τουλάχιστον της μακράν σημαντικότερης που επισκιάζει οποιαδήποτε άλλη) που διέπραξε το γερμανικό κράτος είναι από μόνη της πολιτικά καθοδηγούμενη από τα ιμπεριαλιστικά και σιωνιστικά κέντρα. Μέλημα των πρώτων είναι να μην αρχίσουν να αναγνωρίζονται ως απάνθρωπα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα ανοσιουργήματα που εκτέλεσαν κατά την αποικιοκρατική τους περίοδο. Αν η Γερμανία κληθεί να απολογηθεί, πέρα απ’ το Ολοκαύτωμα, και για τη γενοκτονική εκστρατεία που διεξήγαγε εναντίον των αποικιακών κτήσεών της στην Αφρική (σημερινή Ναμίμπια), θα ανοίξει ο δρόμος για να καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορούμενου ένας σωρός άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο κ.ά) με αντίστοιχα ιστορικά εξοντωτικής βίας κατά αποικιοκρατούμενων πληθυσμών. Εγκυμονεί έτσι σοβαρός κίνδυνος να καταδικαστεί ολόκληρο το οικοδόμημα στο οποίο σε μεγάλο βαθμό βασίστηκε η ανάπτυξη της Ευρώπης: η ληστρική εκμετάλλευση της Αφρικανικής και της Ασιατικής ηπείρου και οι βάναυσες μέθοδοι που επιστρατεύτηκαν για τη φέρουν σε πέρας.
Τα σιωνιστικά κέντρα από την άλλη, είχαν κάθε λόγο να χρησιμοποιήσουν τη θηριωδία του Ολοκαυτώματος για ίδιους σκοπούς, τόσο για να πειστεί η μεγάλη πλειονότητα των Ευρωπαίων Εβραίων (που αρχικά δίσταζαν να εγκαταλείψουν την Ευρώπη για την ξένη γι’ αυτούς Μέση Ανατολή) πως έξω από ένα εβραϊκό κράτος θα ζουν πάντα υπό τον κίνδυνο της ολικής εξαφάνισης, όσο και για να δεσμευτούν ακόμα περισσότερο τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα στην εκπλήρωση των σιωνιστικών στόχων. Στα πλαίσια της επανόρθωσης προς τον κατακρεουργημένο εβραϊκό πληθυσμό, θα μπορούσαν να προταθούν πολλές λύσεις, ιδανικά κάποιες που να λαμβάνουν υπόψιν τις ανησυχίες και τις επιθυμίες του. Ο σιωνισμός όμως έπρεπε να σπρώξει αυτές τις προτάσεις στην άκρη, προς επικράτηση της δικής του, ανεπιθύμητης στους Εβραίους λύσης: αυτής του εποικισμού της Παλαιστίνης. Έτσι ο σιωνισμός προσπάθησε και πέτυχε να πλασάρει στον ιμπεριαλισμό ένα δώρο που δεν μπορούσε να αρνηθεί: το ξέπλυμα των εγκλημάτων του μέσω της απερίφραστης καταδίκης του Ολοκαυτώματος και ταυτόχρονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του στη Δυτική Ασία μέσω της μετατροπής της οργής για τις ναζιστικές θηριωδίες σε απροϋπόθετη στήριξη για το σιωνιστικό μόρφωμα.
Κάπως έτσι ο αντισημιτισμός, από ευρωπαϊκό μεσαιωνικό κατάλοιπο, αναγορεύεται σε μητέρα όλων των δεινών και το χρέος καταπολέμησής του σε ύψιστο, προς επισκίαση οποιουδήποτε άλλου είδους ρατσιστικής διάκρισης. Κι ας έχει αλλάξει ριζικά η κατάσταση από τα χρόνια της ναζιστικής Ευρώπης, κι ας μην απειλούνται οι Εβραίοι στο σύγχρονο κόσμο από παρόμοιες θηριωδίες, κι ας έχει αντικατασταθεί πλέον ο αντισημιτισμός από την ιμπεριαλιστικά υπαγορευόμενη και εργαλειοποιημένη ισλαμοφοβία.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά: η πρόσδεση της Γερμανίας στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ειδικά μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, επιτάσσουν ούτως ή άλλως την ανάγκη για νίκη του Ισραήλ στο πεδίο των μαχών. Γιατί στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία παίζεται το κεφάλι ολόκληρης της Δύσης. Κατά συνέπεια, η νίκη του Ισραήλ είναι πιο σημαντική από κάθε ανθρωπισμό. Στα μάτια του γερμανικού πολιτικού συστήματος οι χώρες της Ανατολής και ιδιαίτερα το Ιράν, η Ρωσία και η Κίνα είναι ο νέος άξονας του κακού και η ήττα του είναι ζωτικής σημασίας. Το Ισραήλ δε, όπως και η Ουκρανία, θεωρούνται οι τελευταίες γραμμές άμυνας της δημοκρατικής Δύσης. Όπως δηλώνεται και στο κείμενο της απόφασης που εξετάζουμε εδώ, η ύπαρξη του Ισραήλ και η προστασία των συμφερόντων του στην περιοχή είναι στρατηγικής σημασίας ζητήματα για τη Γερμανία. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία αυτή τη στιγμή είναι μια από τους σημαντικότερους εξαγωγείς πολεμικού υλικού στο Ισραήλ[3], σε μια περίοδο μάλιστα που η πολεμική της βιομηχανία έχει αναδειχθεί σε ατμομηχανή της Γερμανίας, μετά και την κρίση που περνάει η παραδοσιακή βαριά βιομηχανία και το αυτοκίνητο. Τα συμφέροντα λοιπόν είναι πολλαπλά και δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης.
Ας κλείσουμε με αυτό: Σήμερα, ο αγώνας για απελευθέρωση της Παλαιστίνης έχει πολλαπλή σημασία. Είναι στην προμετωπίδα του αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα για την ήττα των συμφερόντων της Δύσης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Αλλά είναι και αγώνας για δημοκρατία σε ένα σύστημα που σκληραίνει τη στάση του απέναντι σε όποιον αγωνίζεται ενάντια στο σιωνιστικό κράτος-δολοφόνο. Οι διώξεις όμως και οι απαγορεύσεις δεν θα μας σταματήσουν, οι φωνές μας σε όποιο σημείο του πλανήτη και να βρισκόμαστε δε θα σωπάσουν: Από το ποτάμι ως τη θάλασσα[4], η Παλαιστίνη θα γίνει ελεύθερη!
[2] Υπ. Εξωτερικών της γερμανικής Κυβέρνησης και μέλος των Πρασίνων
[3] Δεύτερος μετά τις ΗΠΑ.
[4] From the river to the sea: το γνωστό σύνθημα είναι απαγορευμένο για τους φιλο-παλαιστίνιους διαδηλωτές στη Γερμανία καθώς υποκριτικά του καταλογίζεται ότι θέτει υπό αμφισβήτηση την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Όταν το ίδιο σύνθημα εκστομίζεται από Ισραηλινά χείλη, των κυβερνητικών συμπεριλαμβανόμενων, δεν εγείρονται αντίστοιχες ανησυχίες. Σ’ ό,τι αφορά τη γερμανική ιθύνουσα τάξη, στη γη της Παλαιστίνης μπορεί να υπάρχει ένα μόνο κράτος, αρκεί αυτό να είναι το αποικιοκρατικό, φασιστικό κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ.
Πηγή: antapocrisis.gr
0 Σχόλια
Tο kozanara.gr δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.