Η στρατηγική των ΗΠΑ και η δεύτερη διοίκηση Τραμπ -Γιάννης Χουβαρδάς

(Πλήρης Αμερικανοποίηση της Δυτικής τάξης;)

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΟΥΒΑΡΔΑΣ PhD© Διεθνολόγος-Πολιτικός Επιστήμονας

Η στρατηγική των ΗΠΑ δεν αναμένεται να αλλάξει με την έλευση Τραμπ στο Λευκό Οίκο. Τα γενικά συμφέροντα του Αμερικανικού καπιταλισμού και η αντίληψη του κράτους των ΗΠΑ (που τα εκφράζει) σχετικά με τη θέση του στη διεθνή ισορροπία ισχύος δεν έχουν μεταβληθεί. Η θωράκιση της ηγεμονικής θέσης του Αμερικανικού κεφαλαίου στην παγκόσμια αγορά και η πίστη στο μοναδικά μεγάλο μέγεθος της Αμερικανικής ισχύος εξακολουθούν να οδηγούν την πολιτική του. Ακόλουθα, η διεκδίκηση της θέσης της μόνης υπερδύναμης στον πλανήτη και της άσκησης ηγεσίας σε αυτόν κατ’ αποκλειστικότητα θα παραμείνουν στρατηγικοί στόχοι του.

Αντίστοιχα, οι γενικές επιμέρους γεωπολιτικές στοχεύσεις του θα συνεχίσουν με τη νέα ηγεσία. Η Ουάσιγκτον επιμένει να σχετίζει την επιτυχία της στρατηγικής της με την κυριαρχία της στην Αμερικανική ήπειρο, στους Ωκεανούς, στην παράκτια ζώνη Αφρικής-Ευρασίας και στους διαδρόμους που τη συνδέουν με τις μεγάλες, βιομηχανικές ζώνες, αγορές και πηγές πρώτων υλών στην ενδοχώρα τους, ενώ η τήξη των πάγων στην Αρκτική και η σπουδαιότητα των πρώτων υλών της για τη σύγχρονη οικονομία επιταχύνει τη δράση της για την αύξηση του αποτυπώματος της εκεί. Έτσι, το σχέδιο της, υπό την ηγεσία της, ολοκλήρωσης των επιμέρους ζωνών που συνθέτουν αυτές τις περιοχές και της ένωσης τους σε μία ενιαία αρχιτεκτονική θα εξακολουθήσει να επιδιώκεται.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Μάλιστα, η συνέπεια που δείχνουν όλες οι Αμερικανικές διοικήσεις στην υλοποίηση του, τουλάχιστον από το 1992, δείχνει τις ιδιαίτερες πτυχές του. Οι ΗΠΑ θέλουν ηγεμονία στο δυτικό ημισφαίριο και δυνατότητα μεγαλύτερης προβολής ισχύος στην Αρκτική, μέσω της ενοποίησης του βορειοαμερικανικού χώρου, της άσκησης μονοπωλιακής επιρροής στην  Αμερικανική ήπειρο, μία «αδελφική συμμαχία» με το ΗΒ και προνομιακές συμμαχικές σχέσεις με τα μεγάλα Ατλαντικά κράτη της Αφρικής και κυρίως της Ευρώπης. Η πρόσδεση της υπόλοιπης γηραιάς ηπείρου στο «άρμα» τους επιδιώκεται, δια της εγκόλπωσης της, ιδίως των Γερμανία και Γαλλία, σε δομές, όπου πρωταγωνιστούν ή/και ελέγχουν οι ΗΠΑ και που αποκλείουν τη Ρωσία. Η υποταγή της Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής επιχειρείται, με την επέκταση του Ισραήλ, μία ευέλικτη στρατηγική σχέση με Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία, τον περιορισμό του Ιράν και την απόκρουση της διείσδυσης Κίνας και Ρωσίας. Τα πλοκάμια της Νατοϊκής Τουρκίας σε Τουρανικό, Ισλαμικό και μεταοθωμανικό χώρο ενισχύουν/ενιαιοποιούν τα Αμερικανικά σχέδια σε Ευρώπη-Μέση Ανατολή-Βόρειο Αφρική και είναι κύριο εργαλείο για την αποτροπή της κυριαρχίας της Ρωσίας ή της Κίνας στην Κεντρική Ασία και την «ένωση» της με φιλικές στις ΗΠΑ δομές και χώρες σε Ευρώπη και νότιο Ασία, ιδίως μετά την αποτυχία τους στο Αφγανιστάν. Η συνεργασία με το Πακιστάν και η προσέγγιση της Ινδίας συμπληρώνει τις κινήσεις τους αναφορικά με την Κεντρική Ασία, κυρίως όμως στοχεύει στην ανάσχεση της Κίνας στον Ινδοειρηνικό, παράλληλα με την ανάπτυξη δεσμών με παράκτιες χώρες της Ινδοκίνας (Βιετνάμ κ.α), τις στρατηγικές συμμαχίες με Φιλιππίνες, Ν. Κορέα, Ιαπωνία και τη μόχλευση των τοπικών αντιθέσεων. Η «αδελφική» συμμαχία με την Αυστραλία προσδίδει στρατηγικό βάθος στο τελευταίο εγχείρημα και λειτουργεί ως προγεφύρωμα για κάθε είδους παρουσία τους στην ανατολική Ασία. Τέλος, η ανάσχεση Κίνας και Ρωσίας και η προβολή Αμερικανικής ισχύος σε  ηπειρωτική και ανατολική Αφρική υποστηρίζεται με την ανάπτυξη δεσμών με τοπικές δυνάμεις και τη συνεργασία με άλλα μη Αφρικανικά συμμαχικά κράτη. Συνολικά, το σχέδιο τους στοχεύει στην αποτροπή της ανάδυσης άλλων ηγεμονικών δυνάμεων σε κάθε ζώνη.

Συγκεκριμένα, η υπερτριακονταετής απόπειρα υλοποίησης του συνδέεται με οικονομικά και στρατιωτικά ζητήματα. Οι ΗΠΑ ιεραρχούν τον έλεγχο των «σημείων πνιγμού» του διεθνούς θαλάσσιου εμπορίου, κρίσιμων και για την προβολή ναυτική ισχύος σε μεγάλη κλίμακα (Σουέζ, Μαλάκα, Παναμάς κα), των κρίσιμων περασμάτων (Καύκασος, Σινά κα) για τη διάνοιξη χερσαίων εμπορικών-ενεργειακών δρόμων (ιστορική οδός του μεταξιού κα) και για την προβολή στρατιωτικής ισχύος στην Ευρασία, των δικτύων εκμετάλλευσης  σπάνιων γαιών, υδρογονανθράκων, σημαντικών ορυκτών και του δυναμικού παραγωγής ΑΠΕ σε Αφρική, Μέση Ανατολή, Ινδοειρηνικό. Οι υδρογονάνθρακες, οι σπάνιες γαίες και άλλα ορυκτά στο δυτικό ημισφαίριο επιδιώκεται να αποτελέσουν δικλείδα ασφαλείας και συντελεστές επηρεασμού του διεθνούς συστήματος ενέργειας από τις ΗΠΑ. Η εσωτερική αγορά αυτών επιχειρείται να καταστεί πυρήνας/μητρόπολη ολοκλήρωσης/ενιαιοποίησης των αγορών του Ατλαντικού Ωκεανού, ιδίως του βόρειου, και της Ευρώπης, αλλά και να δεθεί με προνομιακούς όρους με τις αγορές του Ειρηνικού. Οι υδρογονάνθρακες και τα ορυκτά της Ρωσίας αποπειράται να αδρανοποιηθούν από συντελεστές ισχύος της και να «ανοίξουν» προς εκμετάλλευση στις πετρελαϊκές εταιρείες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Η τεχνολογική άνοδος της Κίνας γίνεται προσπάθεια να διακοπεί, καθώς οι ΗΠΑ την επιθυμούν παραγωγό φθηνών εξαρτημάτων για τη βαριά βιομηχανία τους και αγοραστή των προϊόντων της τελευταίας. Εν τέλει, η πυξίδα του Αμερικανικού σχεδίου δείχνει προς την τεχνολογική και στρατιωτική τους υπεροχή, τη θωράκιση του δολαρίου ως διεθνές αποθεματικού νομίσματος και τον έλεγχο του διεθνούς συστήματος ενέργειας.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Σε αυτό το φόντο, η Αμερικανική στρατηγική αποκαλύπτει τις συγκεκριμένες επιμέρους γεωπολιτικές στοχεύσεις της. Οι ΗΠΑ αναζητούν το «μονοπώλιο» στις αποφάσεις που αφορούν την άσκηση βίας στο δυτικό ημισφαίριο και την αποτροπή της στρατιωτικής ανεξαρτησίας των Ευρωπαίων συμμάχων τους. Η Ρωσία δεν πρέπει να κυριαρχήσει στην πρώην ΕΣΣΔ και η Ουκρανία οφείλει να δεθεί στρατιωτικά με τις ΗΠΑ. Η Κίνα χρειάζεται να «κλειστεί» στην Ασία και να μην της επιτραπεί η ένωση με την Ταϊβάν και η κυριαρχία στις Σινικές Θάλασσες. Το Ιράν και κάθε περιφερειακή δύναμη σε Ευρασία-Αφρική υποχρεούται να πειθαρχεί στα Αμερικανικά σχέδια. Πάνω απ’ όλα, προτεραιότητα των ΗΠΑ είναι η αποφυγή της ολοκλήρωσης των ισχυρών ανταγωνιστικών τους δυνάμεων σε έναν εχθρικό άξονα και η νέα διοίκηση Τραμπ θα επιμείνει στην εκπλήρωση της.

Σχηματικά ως το 2017, η άνοδος της Ευρωατλαντικής/Δυτικής διεθνοπολιτικής τάξης, που ηγούνταν οι ΗΠΑ, σε οικουμενική/διεθνή (νέα τάξη πραγμάτων) ήταν ο κεντρικός άξονας της προαναφερθείσας στρατηγικής. Το κοινό σκεπτικό των διοικήσεων των ΗΠΑ αυτή την περίοδο συνοψίζεται στην πίστη στην παραμονή τους μακροπρόθεσμα στη θέση της μόνης υπερδύναμης, μέσω της διεθνοποίησης των Δυτικών θεσμών και «αξιών» και της αναγωγής τους σε οικουμενικούς. Η ώθηση της τάσης διεθνοποίησης του κεφαλαίου, η εκχώρηση προσωρινά μέρους της ισχύος των ΗΠΑ στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς και η εκτεταμένη διεθνώς στρατιωτική εμπλοκή τους χαρακτήρισαν το εγχείρημα, του οποίου κύρια υπόσχεση ήταν η παγκόσμια ειρήνη/ευημερία. Οι πολυμερείς συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου, η επέκταση-οικονομική ολοκλήρωση της ΕΕ, η γιγάντωση-παγκοσμιοποίηση του ΝΑΤΟ και η είσοδος του στην πρώην ΕΣΣΔ, η αναβάθμιση της στρατιωτικής σχέσης με Ισραήλ και Ταϊβάν, η απόπειρα εξαγοράς της «νομιμοφροσύνης» Κίνας, Ρωσίας, Ιράν διά της ενσωμάτωσης της πρώτης στο διεθνές εμπόριο, της ανάδειξης της δεύτερης σε διεθνές βενζινάδικο και της ένταξης του τρίτου στη διεθνή τάξη, η υποδαύλιση ταραχών-πραξικοπημάτων για αλλαγή καθεστώτων, η επιβολή διεθνώς της «πράσινης» ενέργειας, η υπονόμευση του ΟΠΕΚ και βεβαίως το πείραμα της στρατιωτικής αναμόρφωσης της Μέσης Ανατολής, υπήρξαν κεντρικοί σταθμοί του. Ως συνέπεια, σειρά χώρες διαλύθηκαν, εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν/καταστράφηκαν, δημοκρατικά δικαιώματα χάθηκαν, το Διεθνές Δίκαιο ακυρώθηκε, οι παραδοσιακοί μεταπολεμικοί διεθνείς θεσμοί, όπως ο ΟΗΕ, ξευτελίστηκαν, ενώ η υποκρισία στη διεθνή και όχι μόνο πολιτική έγινε πιο ορατή.

Επίσης, η υπόσχεση για παγκόσμια ειρήνη/ευημερία έμεινε κενό γράμμα. Η εισροή ξένου κεφαλαίου και το σχετικά σταθερό διεθνές περιβάλλον ευνόησαν την οικονομική και έπειτα τη στρατιωτική γιγάντωση της Κίνας, η οποία συνοδεύτηκε με αμφισβήτηση της πολιτικής των ΗΠΑ στη γειτονιά της. Η ισχύς της Ρωσίας ανέκαμψε χάρη στην άνοδο της ζήτησης και το εύρος διακύμανσης των τιμών των υδρογονανθράκων, ενώ η επέκταση του ΝΑΤΟ στο μετασοβιετικό χώρο εμποδίστηκε με τις επεμβάσεις της σε Γεωργία και Ουκρανία και με την εργαλειοποίηση των εξαγωγών υδρογονανθράκων της στην Ευρώπη. Η πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή δημιούργησε χώρο για την αύξηση της επιρροής του Ιράν και άλλων περιφερειακών δυνάμεων. Η φθορά στους πολέμους σε Αφγανιστάν και Ιράκ και η ένταση της οικονομικής κρίσης του 2008 στην ευρωατλαντική ζώνη έπληξαν διακριτά την ισχύ των ΗΠΑ. Νέα φαινόμενα όξυναν τις διεθνείς αντιθέσεις, όπως η ενεργειακή συμμαχία ΟΠΕΚ-Ρωσίας, η τήξη του πάγου στην Αρκτική που άνοιγε ένα συντομότερο διεθνές εμπορικό διάδρομο και έφερνε στο φως νέα κοιτάσματα ορυκτών, η ταχύτατη στροφή της Κίνας στην παραγωγή υψηλής/«πράσινης» τεχνολογίας και στην εξαγωγή κεφαλαίου δια της BRI, η ένταση της μετανάστευσης προς τις ΗΠΑ και τη βόρεια Ευρώπη, άλλα και η σχιστολιθική επανάσταση στην παραγωγή υδρογονανθράκων στις ΗΠΑ, η ωρίμανση τεχνολογικών πεδίων που πλεονεκτούσαν, όπως τεχνητή νοημοσύνη και βιοτεχνολογία, και η ανάγκη της Ευρωατλαντικής ζώνης για φθηνά εργατικά χέρια. Ως αποτέλεσμα, η διεθνοποίηση της Δυτικής τάξης έχασε τη δυναμική της, ενώ Κίνα, Ρωσία, Ιράν και άλλες περιφερειακές δυνάμεις κινούνταν για να κατοχυρώσουν δικές τους ζώνες επιρροής και δημιουργούσαν εναλλακτικούς θεσμούς και σχήματα συνεργασίας.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Σε αυτή τη βάση από το 2017 ως το 2025, κεντρικός άξονας της Αμερικανικής στρατηγικής έγινε η επικράτηση της Ευρωατλαντικής τάξης επί ανταγωνιστικών σχεδίων και δομών, που υπονόμευαν την ισχύ των ΗΠΑ. Στο δια ταύτα οι Αμερικανικές διοικήσεις εστίασαν στην κινητοποίηση των Δυτικών δομών για την καθυπόταξη των Κίνα, Ρωσία, Ιράν και άλλων περιφερειακών δυνάμεων. Η κυνική προσέγγιση της πρώτης διοίκησης Τραμπ και η «ιδεολογική» προσέγγιση Μπάιντεν που κάλυπτε με υποκριτικές αναφορές στα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο την ουσία της πολιτικής του, συνέκλιναν τελικά σε αυτό το δρόμο. Οι Δυτικοί θεσμοί και οι εταίροι των ΗΠΑ δέχθηκαν πίεση και κίνητρα για την πιο αποφασιστική στράτευση τους κατά του «κοινού» εχθρού. Ζητούμενο ήταν ο οικονομικός διαχωρισμός τους από τον τελευταίο, η αύξηση των στρατιωτικών τους δαπανών και η μεγαλύτερη εμπλοκή στο πεδίο υπέρ του «κοινού» συμφέροντος, ενώ οι ΗΠΑ προχωρούσαν σε αναδιάταξη και πιο λελογισμένη χρήση των συντελεστών ισχύος τους, τάζοντας ειρήνη/ευημερία σε όσους πλαισιώσουν τον «ελεύθερο/Δυτικό κόσμο». Κεντρικοί σταθμοί ήταν οι κινήσεις και συνεννοήσεις τους για την ανάσχεση της επιρροής της Κίνας στην Αμερικανική ήπειρο, η στήριξη των κεντροανατολικών κρατών της ΕΕ ως αντίβαρο στην «εξουσία» Βρυξελλών και Βερολίνου και στη σχέση του τελευταίου με τη Μόσχα, η αποδυνάμωση και έπειτα η διάρρηξη των ενεργειακών δεσμών Ευρώπης-Ρωσίας, ο εξοπλισμός και η πολεμική προετοιμασία της Ουκρανίας με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ για την ανακατάληψη του Ντομπάς και η στήριξη της στον πόλεμο μετά τη Ρωσική εισβολή, ο περιορισμός της επιρροής Ρωσίας και Ιράν στη Μέση Ανατολή, μέσω της ομαλοποίησης των σχέσεων μεταξύ εταίρων των ΗΠΑ, της αύξησης της επικράτειας και της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ και της πλήρους υποστήριξης των επιχειρήσεων του σε Γάζα-Δυτ. Όχθη-Λίβανο-Συρία μετά την 7^η Οκτωβρίου 2023, αλλά και η αποχώρηση τους από το Αφγανιστάν και η συνδιαλλαγή με τους Ταλιμπάν, η αποδοχή ενός σημαντικού βαθμού αυτονομίας της Τουρκίας στη διεθνή πολιτική, η αλλαγή κυβέρνησης στο Πακιστάν, η ενίσχυση των αποσχιστικών δυνάμεων στην Ταϊβάν και οι στρατιωτικοί και οικονομικοί δεσμοί τους με την Ινδία και άλλους ανταγωνιστές της Κίνας στον Ινδοειρηνικό, και η προαγωγή της «πράσινης» μετάβασης παράλληλα με τη μεγάλη αύξηση της παραγωγής υδρογονανθράκων στις ΗΠΑ. Ως συνέπεια, μία νέα εποχή ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την επαναχάραξη των σφαιρών επιρροής εγκαινιάστηκε στον πλανήτη, λαμβάνοντας από ένα σημείο και έπειτα ένοπλο χαρακτήρα.

Ωστόσο, η καθυπόταξη των αντιπάλων δεν κατέστη εφικτή για τις ΗΠΑ. Η Κίνα συνεχίζει την αύξηση της επιρροής της διεθνώς και την οικονομική της άνοδο, εκμεταλλευόμενη τον πόλεμο στην Ουκρανία και παρά την «θέρμανση» της οικονομίας της και τον οικονομικό πόλεμο που της κήρυξαν οι Δυτικοί. Η ίδια μάλιστα ετοιμάζεται να «πάρει κεφάλι» στην κούρσα της τεχνητής νοημοσύνης και των τηλεπικοινωνιών, ενώ ήδη φαίνεται να ηγείται  σε αυτήν για τις «πράσινες» πρώτες ύλες και τεχνολογίες. Η Ρωσία πέτυχε να μπει σε τροχιά προέλασης στο μέτωπο της Ουκρανίας, παρά τη φθορά από τις κυρώσεις και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Η εγκληματική δράση του Ισραήλ απέτυχε να συντρίψει την αντίσταση σε Γάζα-Δυτ. Όχθη-Λίβανο, αν και η νίκη των τζιχαντιστών στη Συρία δίνει σημαντική «ανάσα» στο σχέδιο της επέκτασης του. Η τελευταία εξέλιξη αποδυναμώνει ως ένα βαθμό και τις θέσεις του Ιράν και της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, όμως για να κεφαλαιοποιηθεί από τις ΗΠΑ απαιτεί να ισορροπήσουν τα ανταγωνιστικά σχέδια Ισραήλ και Τουρκίας στην περιοχή. Σε κάθε περίπτωση το Ιράν παραμένει μεγάλη περιφερειακή δύναμη με σημαντικούς φίλους, και μεγάλες δυνατότητες στην πυραυλική και σύντομα, αν όχι ήδη, στην πυρηνική ισχύ. Το Παλαιστινιακό και το Κουρδικό αποτελούν αγκάθια στις σχέσεις των ΗΠΑ με Τουρκία και Σαουδική Αραβία, η οποία μάλιστα προσέγγισε το Ιράν με Κινεζική διαμεσολάβηση. Σχήματα που πρωταγωνιστούν Κίνα και Ρωσία αυξάνουν την αίγλη τους και τα σχέδια αποδολαριοποίησης της διεθνούς οικονομίας δείχνουν αντοχή, παρά τις αντιθέσεις των εμπνευστών τους. Μία νέα κλιμάκωση στη στρατιωτική στήριξη της Ουκρανίας κινδυνεύει να προκαλέσει έναν άμεσο πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας, όταν η Κίνα προβάλλει ως άμεση απειλή για την πρωτοκαθεδρία της ισχύος των ΗΠΑ. Έτσι, η αντισυσπείρωση των ανταγωνιστών τους συνεχίζει και ένας Ευρασιατικός συνασπισμός γύρω από Κίνα και Ρωσία μορφοποιείται με την προσθήκη νέων δυνάμεων, ενώ οι Δυτικές δομές δείχνουν ανέτοιμες να πολεμήσουν άμεσα μαζί του.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Η πλήρης Αμερικανοποίηση της Δυτικής τάξης φαίνεται να είναι η απάντηση της δεύτερης διοίκησης Τραμπ σε αυτή την πρόκληση. Η τακτική της βραχυπρόθεσμης εκχώρησης μέρους της Αμερικανικής ισχύος στις Δυτικές δομές συμμαχίες και συνεργασίες, προκειμένου να κυριαρχούν διεθνώς και έτσι να ευνοούν μακροπρόθεσμα την ισχύ των ΗΠΑ, αντιστρέφεται. Πλέον, Η Δυτική τάξη είναι αυτή που πρέπει να στηρίξει άμεσα την ισχύ των ΗΠΑ και να προσαρμοστεί απόλυτα στις ανάγκες πολεμικής προετοιμασίας τους. Η ένταξη της στην πολεμική οικονομία, η αμεσότερη υπαγωγή της στην διοίκηση τους και η ετοιμότητα της για πολεμική εμπλοκή, θα δώσουν τον τόνο στο νέο εγχείρημα, κύρια υπόσχεση του οποίου θα είναι η λεία από τα πολεμικά λάφυρα και ο πόνος σε περίπτωση ανυπακοής. Ως βασικοί πυλώνες του ήδη διακρίνονται η βαθύτερη ενσωμάτωση των αγορών της βορείου Αμερικής και της Ευρώπης στην Αμερικανική αγορά, η ένταση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ σε δυτικό ημισφαίριο και Ευρώπη και η γενναία αύξηση της συμμετοχής των συμμάχων σε δαπάνες-αποστολές του ΝΑΤΟ, η διαπραγμάτευση των ΗΠΑ με τη Ρωσία για μία διευθέτηση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, η οποία όμως θα αποτρέπει την αξιοποίηση της από τη Μόσχα στην ολοκλήρωση του μετασοβιετικού χώρου, η δημιουργία ενός πλαισίου οικονομίας και ασφάλειας και η πρόκληση μίας ισορροπίας ισχύος που θα αδυνατίζει τα «πόδια» Ιράν και Ρωσίας στη Μέση Ανατολή και θα στρέφει την Τουρκία σε εξισορρόπηση της Ρωσίας και της Κίνας στην Κεντρική Ασία και μαζί με άλλους εταίρους των ΗΠΑ και στην Αφρική, η αναδιάταξη δυνάμεων των ΗΠΑ για την πολιορκία της Κίνας στον Ινδοειρηνικό, η επιβράδυνση της «πράσινης» μετάβασης και η ένταση των προσπαθειών τους για τον έλεγχο στρατηγικών πρώτων υλών και περασμάτων. Υπό αυτούς τους όρους, οι ΗΠΑ επιθυμούν να δώσουν τη μάχη για την πρωτοκαθεδρία τους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και θέλουν να είναι έτοιμες να την επανεπιβαιώσουν και ένοπλα την κατάλληλη ώρα.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Συνοψίζοντας, η διεκδίκηση της θέσης της μόνης υπερδύναμης στον πλανήτη θα μείνει ως στρατηγική των ΗΠΑ και στη δεύτερη διοίκηση Τραμπ. Αυτό που θα αλλάξει είναι ο δρόμος υλοποίησης της, κυρίως όσον αφορά την αξιοποίηση των Δυτικών δομών και συμμαχιών, γενικά της Δυτικής τάξης. Οι ΗΠΑ διαφαίνεται ότι θα επιχειρήσουν την πλήρη Αμερικανοποίηση της και την άμεση προσαρμογή της στην πολεμική τους ετοιμασία ή/και εμπλοκή. Οι εις βάρος τους μεταβολές στη διεθνή ισορροπία ισχύος, με συνέπεια την απειλή της απώλειας της ηγεμονικής θέσης στην παγκόσμια αγορά για το Αμερικανικό κεφάλαιο, είναι η αιτία της αλλαγής. Οι ΗΠΑ θέλουν να δώσουν με καλύτερους όρους τη μάχη για την υπεράσπιση της διεθνούς πρωτοκαθεδρίας τους απέναντι στην Κίνα και τον υπό διαμόρφωση Ευρασιατικό συνασπισμό και να είναι έτοιμες να το πράξουν και ένοπλα την κατάλληλη στιγμή. Η διερεύνηση μίας εκεχειρίας στην Ουκρανία επιδιώκεται υπό αυτό το πρίσμα. Σε αυτό το πλαίσιο, η πολεμική αρένα για το βίαιο ξαναμοίρασμα του κόσμου έχει στηθεί και αυτό που μένει να δούμε είναι αν η διαπραγμάτευση για την Ουκρανία θα επιτρέψει (επιτυχία) στους δρώντες να μετάσχουν συντεταγμένα σε αυτό ή θα επιταχύνει (αποτυχία) την πολεμική τους αναμέτρηση.

The post Η στρατηγική των ΗΠΑ και η δεύτερη διοίκηση Τραμπ -Γιάννης Χουβαρδάς appeared first on Militaire.gr.

από militaire.gr