Η ορκωμοσία Τραμπ συνοδεύεται από μια σειρά εξελίξεων στο επίπεδο των διεθνών συμφωνιών.
Του Θέμη Τζήμα
Η ορκωμοσία Τραμπ συνοδεύεται από μια σειρά εξελίξεων στο επίπεδο των διεθνών συμφωνιών, οι οποίες είναι αρκετά εύγλωττες ως προς τη διαμόρφωση του διεθνούς περιβάλλοντος με δεδομένη (και) την ορκωμοσία Τραμπ.
Πριν από λίγες ημέρες υπεγράφη η πολυαναμενόμενη στρατηγική συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ιράν. Η συμφωνία είναι σημαντική για όσα περιέχει αλλά ακόμα περισσότερο για όσα δεν αναφέρει. Ενώ συμπεριλαμβάνει ρήτρα για την ενίσχυση της συνεργασίας στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας στο πρώτο άρθρο του εγγράφου, στην περίπτωση επίθεσης εναντίον οποιουδήποτε εκ των δύο μερών, το άρθρο τρία ορίζει ότι το άλλο εκ των δύο μερών δεν πρέπει να παρέχει καμία βοήθεια στον επιτιθέμενο.
Το άρθρο 5 δε, προβλέπει ένα μεγάλο εύρος συνεργασιών σε κρίσιμους τομείς. Ωστόσο, σε χτυπητή διαφοροποίηση ως προς τη συμφωνία με τη Βόρεια Κορέα, δεν προβλέπει αμοιβαία στρατιωτική συνδρομή στην περίπτωση επίθεσης εναντίον ενός εκ των δύο μερών. Η συμφωνία με τη Βόρεια Κορέα θεμελιώνει μια σχεδόν στρατιωτική ταύτιση μεταξύ των δύο κρατών, με πρόνοιες για άμεση στρατιωτική συνδρομή. Στην περίπτωση του Ιράν οι αποστάσεις είναι σαφείς και εξηγήσιμες. Οι δύο χώρες, σε μια σειρά περιπτώσεων, τόσο στον Καύκασο, όσο και στη Μέση Ανατολή έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, παρά τις ιστορικές τους σχέσεις και την κοινή πίεση ή και εχθρότητα, που έχουν νιώσει από τις ΗΠΑ. Επέλεξαν λοιπόν τη συνεργασία στο εξοπλιστικό επίπεδο αλλά και στις υπηρεσίες πληροφοριών αλλά έμειναν μακριά από την ανάληψη της υποχρέωσης να πολεμήσουν η μία στο πλευρό της άλλης.
Εν τω μεταξύ, όσο οι δύο πρόεδροι, Πούτιν και Περζεκιάν υπέγραφαν τη μεταξύ τους συμφωνία, ο Κιρ Στάρμερ (παρεμπιπτόντως ένας από τους πλέον αντιδημοφιλείς πρωθυπουργούς στο Ηνωμένο Βασίλειο) επισκεπτόταν το Κίεβο, προκειμένου υπογράψει την «100ετή εταιρική σχέση» με την Ουκρανία, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων και ισχυρών δεσμεύσεων σε ό,τι αφορά την αμυντική συνεργασία, χωρίς φυσικά να συμπεριλαμβάνει ρήτρα άμεσης αμυντικής συνδρομής στο έδαφος της Ουκρανίας από το ΗΒ.
Η συμφωνία αυτή υπεγράφη εν μέσω κρίσης στο «δυτικό» μπλοκ. Ο πρόεδρος Τραμπ μιλά ακόμα για γρήγορη ειρήνευση στην Ουκρανία. Την ίδια στιγμή, η Γαλλία αποπειράται να «γειώσει» τέτοιες προσδοκίες, ενώ φήμες κυκλοφορούν για 2000 Γάλλους των ειδικών δυνάμεων που προετοιμάζονται να μπουν στην Ουκρανία, όπως και για ενέργειες στα σύνορα της Λευκορωσίας.
Η Telegraph σε ένα πρόσφατο άρθρο της παρέθεσε μια σειρά σεναρίων για την ανάπτυξη βρετανικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, με περιπολίες μαχητικών αεροσκαφών, ελικοπτέρων, δυνάμεων ταχείας αντίδρασης ή και με τη διαμόρφωση μιας γραμμής άμυνας γύρω από το Κίεβο, η οποία θα απελευθερώσει μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας στην πρώτη γραμμή, εφόσον ιδίως ενταθεί η ρωσική προέλαση. Το τρίτο σενάριο συνίσταται στην αποστολή στρατευμάτων στα δυτικά της Ουκρανίας υπό την κάλυψη αεράμυνας για να διεξαχθεί εκπαίδευση των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας εκεί.
Καθίσταται σαφές πρώτον ότι τα ρήγματα μέσα στη «Δύση» έχουν τις ρίζες τους μέσα στην Ουάσιγκτον. Κανείς στη «Δύση» δεν αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία της και την κυριαρχία της. Απλώς οι διαφορετικές «δυτικές» κυβερνήσεις συνομιλούν προνομιακώς με διαφορετικά κέντρα μέσα στις ΗΠΑ, επιχειρώντας (αρκετές εξ αυτών και στο βαθμό που είναι εφικτό) να επιβιώσουν της τετραετίας Τραμπ ή και να την σαμποτάρουν. Δεύτερον, κανένα «δυτικό» κράτος δεν μπορεί να σηκώσει αυτήν τη στιγμή το βάρος του πολέμου στην Ουκρανία ή όποιου άλλου πολέμου, χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ. Και τρίτον, τα διαφαινόμενα ρήγματα μέσα στη «Δύση» εν πολλοίς τροφοδοτούν τα αντίστοιχα «κενά» ή τις «αποστάσεις» στο μπλοκ εκτός «Δύσης».
Η περίπτωση της συμφωνίας Ρωσίας-Ιράν είναι εύγλωττη. Αντί να δούμε μια εντατική επιτάχυνση της διαμόρφωσης του άλλου μπλοκ, τουλάχιστον με επίκεντρο αυτήν τη συμφωνία βλέπουμε μια πολύ προσεκτική χορογραφία, προσεγγίσεων και αποστασιοποιήσεων. Η Κίνα δε, παραμένει ακόμα πιο προσεκτική. Δεν είναι τυχαίο. Η προεδρία Μπάιντεν παρείχε άφθονη συγκολλητική ουσία στη «μη-Δύση». Αυτή μετατράπηκε σε μεγάλο βαθμό σε θετικά προτάγματα και σε προσέγγιση αλλά δεν έλαβε χαρακτηριστικά ολοκληρωμένης αντίπαλης ιδεολογίας και προγράμματος ως προς τη «Δύση». Τώρα, η αντοχή των συμμαχιών της «μη-Δύσης», των πρεσβευτών του πολυκεντρικού ή αρμονικού κόσμου, θα δοκιμαστεί στη νέα αρένα που διαμορφώνει ο Τραμπ.
Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ
0 Σχόλια
Tο kozanara.gr δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.