Η 26η Ιανουαρίου του 2025 δεν ήταν μόνο ένα ηχηρό χαστούκι στην κυβέρνηση που εξανάγκασε τον Κ. Μητσοτάκη να παραδεχτεί ότι έλεγε ψέματα επί δύο χρόνια. Ήταν και ένα ηχηρό χαστούκι στην κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που ήταν παντελώς απούσα από τον αγώνα των συγγενών των θυμάτων. Η υπαρκτή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, στο ζήτημα των Τεμπών, ήταν απλώς ανύπαρκτη.
Μετά τις 26/1, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση αποφάσισε να ασχοληθεί με το έγκλημα της συγκάλυψης του δυστυχήματος. Όμως, απέναντι στη συγκάλυψη, έκαναν μόνοι τους αγώνα μέχρι τώρα οι συγγενείς των θυμάτων. Μόνο όταν το κάλεσμα των συγγενών έκανε την ελληνική κοινωνία να κατέβει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους και να απαιτήσει δικαιοσύνη, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση έσπευσε να μεταφέρει τον αγώνα, από τις πλατείες, στη Βουλή.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βολεύεται με τη μεταφορά της έντασης από τους δρόμους στους διαδρόμους της Βουλής. Στις πλατείες, η κυβέρνηση είναι οικτρή μειοψηφία με την κοινωνία να είναι απέναντί της, καταλογίζοντάς της ευθύνες, τόσο για το δυστύχημα, όσο και για τη συγκάλυψη. Στη Βουλή, η κυβέρνηση είναι κυρίαρχη, με τη συνένοχη για πολλά πράγματα αντιπολίτευση να εξαπολύει φραστικές κορώνες χωρίς αντίκρυσμα.
Η 26η Γενάρη και ο πολιτικός σεισμός που προκάλεσε, μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν συνεχίσει να κλιμακώνει την κοινωνική ένταση στην κατεύθυνση της αποκάλυψης των ενόχων της συγκάλυψης και των αιτιών της τραγωδίας. Όχι αν την αποκλιμακώνει, περιορίζοντας την κοινωνία σε ρόλο παθητικού θεατή, που θα βλέπει τις κοκορομαχίες στη Βουλή, γνωρίζοντας μάλιστα ότι όλοι όσοι θα διασταυρώνουν τα ξίφη τους, είτε σε Προανακριτικές Επιτροπές με κυβερνητική πλειοψηφία, είτε σε προτάσεις μομφής εναντίον της κυβέρνησης, επί δύο χρόνια κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου.
Ακόμα χειρότερα, επί δύο χρόνια, απέφευγαν συνειδητά να ασχοληθούν με το έγκλημα των Τεμπών, βγάζοντας λάδι τον ενορχηστρωτή της συγκάλυψης Κ. Μητσοτάκη αλλά και τον τροχονόμο της, τον Κ.Τασούλα. Απέφευγαν ακόμα πιο συνειδητά να ανοίξουν τον αμαρτωλό φάκελο της ιδιωτικοποίησης και απαξίωσης των τρένων και των συστημάτων ασφαλείας, γιατί εμπλέκονται και δικοί της υπουργοί, των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.
Η ύπνωση της αντιπολίτευσης ήταν διακομματική: Ακόμα και το ΚΚΕ, αμέσως μετά τα Τέμπη, κάλεσε τον λαό, ως συνήθως να …βγάλει τα συμπεράσματά του και, ως συνήθως, να …εκφραστεί στην κάλπη.
Μπορεί μια τέτοια αντιπολίτευση, να αναλάβει τα ηνία του αγώνα που ξεκίνησαν, κλιμάκωσαν, και τελικά οδήγησαν σε μια πρώτη σημαντική νίκη, οι συγγενείς των θυμάτων; Μιλάμε για νίκη, γιατί αυτός ο αγώνας ανάγκασε έναν μέχρι πριν λίγες μέρες κυρίαρχο Μητσοτάκη, να παραδέχεται, υπό το συντριπτικό βάρος της εξοργισμένης κοινωνίας, ότι δεν είπε την αλήθεια, ότι η Εξεταστική δεν ήταν η καλύτερη στιγμή της Βουλής, ότι το μπάζωμα πιθανά ήταν λάθος. Ήταν μια πρώτη μικρή νίκη, γιατί εξανάγκασε ήδη σε μια πρώτη παραίτηση για το έγκλημα της συγκάλυψης, του υφυπουργού Τριαντόπουλου, έστω και αν ο στόχος είναι να λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Πότε μπόρεσε η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση να πετύχει μια αντίστοιχη τέτοια νίκη;
Μπορεί το πεδίο της αντιπαράθεσης να φύγει από το δρόμο και να πάει στη Βουλή; Θα είναι κάτι τέτοιο βοηθητικό για τον αγώνα για τη δικαιοσύνη και την τιμωρία των ενόχων;
Επί δύο χρόνια η Βουλή αγνοούσε επιδεικτικά τον αγώνα των συγγενών να πέσει φως τόσο στις αιτίες όσο και στις συνθήκες του δυστυχήματος. Συγκρότησε μια Εξεταστική Επιτροπή που αποτέλεσε όνειδος στην κοινοβουλευτική ιστορία, με πρωταρχική ευθύνη του ενορχηστρωτή της συγκάλυψης, Κ. Μητσοτάκη.
Αδιαφόρησε, με πρωταρχική ευθύνη του τροχονόμου της συγκάλυψης, Κ.Τασούλα, για τις μηνύσεις των συγγενών και τις δικογραφίες που έφταναν στη Βουλή και αφορούσαν πολιτικά πρόσωπα.
Δεν έφερε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας την δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας που ζητούσε να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες δύο υπουργών (Σπίρτζη, Καραμανλή) για τις εγκληματικές συνέπειες των διαδοχικών αναβολών της σύμβασης 717.
Σήμερα, αυτή η Βουλή, που αποδέχτηκε ως τελεσίδικη – αθωωτική απόφαση για τα Τέμπη το εκλογικό αποτέλεσμα του 41%, έχει το πολιτικό και ηθικό βάρος να αναλάβει τον αγώνα για τη δικαιοσύνη στο έγκλημα των Τεμπών;
Σε αυτή τη Βουλή, που όσο ασχημονούσαν οι υπουργοί απέναντι στους γονείς, καθυβρίζοντάς τους ως ψεκασμένους και συνωμοσιολόγους, δεν βρέθηκε ένα κόμμα να την κάνει άνω κάτω, εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτηση της κοινωνίας για το θράσος και τα ψέματα;
Σήμερα είναι που αποδεικνύεται ότι το κενό πολιτικής (και κοινοβουλευτικής) εκπροσώπησης που έχει η αγωνιζόμενη κοινωνία δρα ανασταλτικά. Χρειαζόμαστε μια τέτοια πολιτική εκπροσώπηση, ακόμα και αν αυτή σήμερα δεν υπάρχει.
Είναι στιγμές που η κοινοβουλευτική αντιπαράθεση μπορεί να λειτουργήσει βοηθητικά για τον αγώνα που δίνει η κοινωνία.
Και είναι στιγμές που η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση πρέπει να σκύψει σεμνά το κεφάλι και να δώσει χώρο στην κοινωνία να κλιμακώσει και να οξύνει τον αγώνα της.
Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να αποδοθεί δικαιοσύνη για το διπλό έγκλημα στα Τέμπη.
0 Σχόλια
Tο kozanara.gr δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.