Η επιστροφή του φασισμού: Μεταξύ της εκδίκησης στην Ευρώπη και της γενοκτονίας της Παλαιστίνης

Του Μαρουάν Τουμπάσι

Σήμερα, η διεθνής πολιτική παρακολουθεί μια άνευ προηγουμένου άνοδο στις φασιστικές και βάναυσες ιμπεριαλιστικές τάσεις, όπου τα οικονομικά συμφέροντα διασταυρώνονται με τα ακροδεξιά ιδεολογικά οράματα στο πλαίσιο αναμόρφωσης της παγκόσμιας τάξης με βάση την απόλυτη εξουσία και την πλήρη άρνηση των δικαιωμάτων των λαών- με πρώτο τον παλαιστινιακό λαό μας- προσπαθώντας να αποτρέψει την εμφάνιση ενός πολυπολικού κόσμου.

Η ομιλία του Ντόναλντ Τραμπ στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, μαζί με τις πολιτικές που επιδιώκει η κυβέρνησή του, θέτει τους Παλαιστίνιους και τον κόσμο σε μία κατάσταση που θυμίζει την περίοδο που οδήγησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν η ναζιστική ρητορική οδήγησε τον κόσμο στην καταστροφή.

Εκδίκηση για την Ευρώπη: Ρωσία στο σταυροδρόμι του νέου φασισμού

Δεν είναι μυστικό ότι ένα βασικό μέρος της παγκόσμιας ημερήσιας διάταξης της δεξιάς συνδέεται με την επιθυμία για εκδίκηση έναντι της Ευρώπης, που ήταν το κύριο πεδίο μάχης για την ήττα του ναζισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή η εχθρότητα αντανακλάται στις προσπάθειες υπονόμεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην υποστήριξη εθνικιστικών λαϊκισικών κινημάτων εντός αυτής και στην ανάφλεξη συγκρούσεων στα σύνορά της όπως βλέπουμε στην Ουκρανία. Η Ρωσία, έχοντας κληρονομήσει τη σοβιετική κληρονομιά της καταπολέμησης του φασισμού και της ήττας του ναζισμού, έχει γίνει πρώτος στόχος σε αυτόν τον πόλεμο. Όχι μόνο για γεωπολιτικούς λόγους, αλλά και επειδή διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη συντριβή του ναζιστικού Τρίτου Ράιχ το 1945.

Η κυβέρνηση Τραμπ, που υποστηρίζεται από ακροδεξιές δυνάμεις στη Δύση, βλέπει τη Ρωσία ως στρατηγικό εχθρό, του οποίου η επιρροή πρέπει να μειωθεί και να αποδυναμωθεί μέσα σε ένα ευρύτερο όραμα που επιδιώκει να επιβάλει την αμερικανική ηγεμονία χωρίς τήρηση των διεθνών κανόνων που θεσπίστηκαν μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι οικονομικές κυρώσεις, οι πόλεμοι  διά αντιπροσώπων στην Ουκρανία και οι προσπάθειες απομόνωσης της Μόσχας ταιριάζουν σε αυτή τη μακροπρόθεσμη αντιπαράθεση, η οποία επιδιώκει στην αναμόρφωση της δυναμικής της διεθνούς ισχύος, ιδιαίτερα υπό το φως των διάφορων πολιτικών εμπορικού πολέμου με στόχο την Κίνα, τον Καναδά, τη Λατινική Αμερική και τον φτωχό παγκόσμιο Νότο.

Η γενοκτονία της Παλαιστίνης: Η φασιστική ρητορική επιστρέφει μέσω της Γάζας

Όσον αφορά το παλαιστινιακό ζήτημα, μετά και από τις προηγούμενες αποφάσεις του Τραμπ στη διάρκεια της πρώτης θητείας του σχετικά με την Ιερουσαλήμ και την  επέκταση των εποικισμών,  τα γεγονότα που ξεδιπλώνονται σήμερα ανακαλούν τη ρητορική του Χίτλερ το 1933 όταν άρχισε να επιβάλλει το ρατσιστικό του όραμα στην Ευρώπη, υποστηρίζοντας ότι η «καθαρότητα» της ηπείρου απαιτούσε την απομάκρυνση των μειονοτήτων και της εδαφικής επέκτασης. Σήμερα, ακούμε παρόμοια γλώσσα από την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ, όπου η Γάζα απεικονίζεται ως «τόπος καταστροφής» που πρέπει «να αποκατασταθεί», ενώ υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για την εκτόπιση των κατοίκων της από τη μία πλευρά και της προσάρτησης εδαφών, αν όχι ολόκληρης, της  Δυτικής Όχθης από την κατοχική αρχή ως μέρος εφαρμογής του σχεδίου για ένα «Μεγαλύτερο Ισραήλ» που θα παίξει το ρόλο «θεμελίου» για το σχέδιο της Νέας Μέσης Ανατολής. Αυτό το όραμα δεν είναι απλώς ένα σχέδιο αποικιοκρατικής επέκτασης αλλά μια πολιτική εθνοκάθαρσης που διενεργείται υπό την πλήρη κάλυψη της Αμερικής, με σκοπό την εκ βάθρων αλλαγή της γεωπολιτικής πραγματικότητας της περιοχής.

Η ρητορική του Τραμπ δεν κρύβει τις αποικιακές του προθέσεις και ο Νετανιάχου στέκεται σταθερά δίπλα του ως εργαλείο για την εκτέλεση τους. Παρουσιάζει ωμά το όραμά του στον κόσμο: η Γάζα, κατά την άποψή του, δεν θα παραμείνει παλαιστινιακή και δεν θα υπάρξει Παλαιστινιακό κράτος τώρα που έχει αποκαλυφθεί η ως πρότινος κρυφή ατζέντα. Αντ’αυτού, θα μετατραπεί στην «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής», αφού απομακρυνθούν οι άνθρωποι της, ενδεχομένως με την εκεί ανάπτυξη αμερικανικών δυνάμεων που θα επιβάλλουν αυτό το όραμα διά της καθαρής ισχύος. Αυτή η πολιτική είναι ευθυγραμμισμένη με τη φασιστική νοοτροπία που δεν αναγνωρίζει τα δικαιώματα των λαών αλλά τα βλέπει σαν «εμπόδια» που θα πρέπει να εξαλειφθούν.

Φασισμός και καπιταλισμός: Ξεφεύγοντας μέσω πολέμων

Αυτές οι εξελίξεις δεν είναι ξέχωρες από τη βαθιά κρίση που πλήττει σήμερα το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Ακριβώς, όπως και στη δεκαετία του 1930, όταν οι καπιταλιστικές εξουσίες κατέφυγαν στον φασισμό ως μέσο για να ξεφύγουν από την οικονομική αναταραχή, βλέπουμε σήμερα ένα παρόμοιο φαινόμενο.

Οι οικονομικές κρίσεις, η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, η ελλείψεις στην ενέργεια και οι διαταραχές της αγοράς οδηγούν όλες τις μεγάλες καπιταλιστικές και μονοπωλιακές δυνάμεις στην αναζήτηση «λύσεων» που συχνά εκδηλώνονται με τη μορφή πολέμων και στρατιωτικής κυριαρχίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι αποικιακοί πόλεμοι αποτελούν βασικό στοιχείο των λύσεων που υιοθετήθηκαν από τα καπιταλιστικά συστήματα που βασίζονται στην κρίση, είτε μέσω της αναζωπύρωσης συγκρούσεων όπως αυτή στην Ουκρανία, είτε μέσω υποστήριξης της κατοχής, της επέκτασης των εποιισμών και της προσάρτισής τους, όπως συμβαίνει στην Παλαιστίνη. Οι Τραμπ και Νετανιάχου, μαζί με τα τεράστια δίκτυα των κατοχυρωμένων συμφερόντων πίσω από αυτούς, αντιλαμβάνονται ότι η διατήρηση της παγκόσμιας οικονομικής τάξης απαιτεί συνεχείς συγκρούσεις  για την αναδιανομή πόρων και ενίσχυσης του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος.

Πού κατευθύνεται ο κόσμος;

►Εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη υπόσχεται ο Τραμπ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η διεθνής σκηνή σήμερα αναπαράγει τις συνθήκες που οδήγησαν στις μεγάλες καταστροφές του 20ού αιώνα. Ο φασισμός επανεμφανίζεται με νέες μορφές που συχνά περιλαμβάνουν τους ίδιους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του σιωνιστικού κινήματος. Ωστόσο, διατηρεί το παλιό του πνεύμα που αναγνωρίζει μόνο τη δύναμη και την αποικιοκρατία ως εργαλεία για τη διαχείριση του κόσμου.

Εάν η διεθνής κοινότητα συνεχίσει να αγνοεί αυτές τις πολιτικές και απλώς να εκδίδει καταδίκες χωρίς να αναλάβει σοβαρές ενέργειες, το αποτέλεσμα θα είναι περαιτέρω κλιμάκωση και καταστροφή, οδηγώντας πιθανώς σε μία ανοικτή αντιπαράθεση παρόμοια με εκείνη της δεκαετίας του 1930, όταν η διεθνής αδράνεια άνοιξε το δρόμο σε έναν καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο.

Εν κατακλείδα, το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: Τι πρέπει να κάνουμε εμείς ως Παλαιστίνιοι; Έχουμε μάθει τα μαθήματα της Ιστορίας; Μπορούμε, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, να περιορίσουμε αυτή τη νέα φασιστική παλίρροια και να διασφαλίσουμε την ύπαρξή μας και τα εθνικά δικαιώματα μας ή κατευθυνόμαστε προς μια αναπόφευκτη παγκόσμια αντιπαράθεση;

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

από dromosanoixtos.gr