Η προσχηματική επίθεση φιλίας του Τραμπ στην Ρωσία και το «εγχειρίδιο Κίσσιντζερ»

Του Νίκου Σίμου *

Από την αρχή της εκλογής και της επακόλουθης  δεύτερης θητείας του κ Ντόναλντ Τράμπ  στο αξίωμα του προέδρου της άλλοτε υπερδύναμης των ΗΠΑ, είχα εκφράσει τις ισχυρές επιφυλάξεις μου σε σχέση με την προωθούμενη προπαγάνδα από τα  μέσα ενημέρωσης και τους απανταχού της Δύσης πολίτες – υποστηρικτές  ενός ιδιότυπου συντηρητισμού που πρεσβεύει ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ και που η εκλογή του απλά επιβεβαιώνει την γενική  πολιτικοιδεολογική  ένδεια και την ουσιαστική πολιτειακή παρακμή που σωρεύεται στο «στρατόπεδο των ηττημένων» αυτού του καπιταλιστικού κύκλου στον άλλοτε δυτικό κόσμο.

Η απανταχού ακροδεξιά ενδεδυμένη την λεοντή του «πατριώτη» –  που κατά την γνώμη μου καμία σχέση δεν έχει με την ουσία της έννοιας του πατριωτισμού –  εκμεταλλευόμενη την κοινωνική απόρριψη  της αντικοινωνικής , παράλογης και αντιανθρώπινης ατζέντας που προώθησε το WEF και υιοθετήθηκε από μια εκμαυλισμένη «αριστερά» και μια ιδεολογικά παράλυτη και αποσαρθρωμένη «σοσιαλδημοκρατία» στον άλλοτε δυτικό κόσμο, επιχειρεί να παρουσιάσει τον κ Τράμπ  και το δημιούργημα του νεοταξισμού τον  κ  Έλον Μάσκ, σαν τους «αρχάγγελους» της ειρήνης και της κάθαρσης

Ασφαλώς και δεν πρόκειται  περί  αυτού.

Η  μεθοδευμένη προπαγάνδα μεγιστοποίησης της πολιτικής παρουσίας του κ Ντόναλντ Τράμπ  έχει και στόχο και λόγο να υπάρχει προσπαθώντας – με επιτυχία  φοβάμαι, αφού  παγιδεύει  πολλούς, για άλλη μια φορά – να προωθήσει παραπλανητικά  προτάγματα,  κρύβοντας τις πραγματικές  στοχεύσεις του Αμερικανικού  νεοσυντηρητισμού που εκπροσωπεί το δίδυμο Τράμπ – Μάσκ.   

Στόχος αυτής της καλά στημένης προπαγανδιστικής μηχανής είναι  να περάσει το απατηλό αφήγημα της ήττας  και της υποχώρησης των παγκοσμιοποιητών, μέσα από την οπισθοχώρηση της «ατζέντας 2030» του WEF, ενώ στην ουσία επιχειρείται μια διαφορετική προσέγγιση της ίδιας δυστοπίας που θέλει την ουσιαστική ακύρωση της ανθρωποκεντρικής  θεώρησης της ιστορικής , κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής εξέλιξης και επιδιώκει την ουδετεροποίηση  της ανθρώπινης παρουσίας από το κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι, μετατρέποντας τον άνθρωπο σε παρία της ίδιας του της ζωής

Άλλωστε η παρουσία σε κομβικό  διακυβερνητικό ρόλο του κ Έλον Μάσκ αυτό δείχνει καθαρά, σε όσους κρατάνε κάποιες επιφυλάξεις  σε σχέση με το τι επιδιώκουν τα παγκοσμιοποιητικά  κέντρα  μέσα από την διακυβέρνηση Τράμπ και ποια γεωπολιτικά, γεωοικονομικά και γεωστρατηγικά  αποτελέσματα επιδιώκονται από ένα τμήμα του βαθέως κράτους των ΗΠΑ.

Εδραία πιστεύω κατ’ αρχήν ότι το σύνθημα:  «Make the USA Great again» – να ξανακάνουμε  τις ΗΠΑ  πλανητικά κυρίαρχες  – σε ελεύθερη πλην όμως πολιτική ερμηνεία ,  δεν μεταφράζεται  σε ειρήνη στον κόσμο,  όσο κι’ αν οι απανταχού πολιτικά παλιννοστούντες  συντηρητικοί επιμένουν για το αντίθετο, συμμετέχοντας  εκούσια ή ακούσια στην περίτεχνα στημένη προπαγάνδα

Για να γίνουν  ξανά οι ΗΠΑ και ο νεοαγγλοσαξονισμός  η κυρίαρχη πλανητική δύναμη, με τις συνθήκες του υπάρχοντος νέου παγκόσμιου χάρτη ισχύος, όπου οι χώρες – δυνάμεις της Ανατολής,  έχουν προ πολλού εισέλθει σε έναν κύκλο οικονομικής, τεχνολογικής και στρατιωτικής ισχύος  ίσης  ή  και μεγαλύτερης αυτής των ΗΠΑ – θα πρέπει να ανατραπούν πολλά δεδομένα.

Η ηττημένη δύναμη αυτού του καπιταλιστικού κύκλου (ΗΠΑ), δεν μπορεί να γίνει κυρίαρχη  παρά  μόνο μέσα από μια ΜΑΚΡΑ  ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ  και ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ  ΜΕΤΑΒΟΛΩΝ  και αυτό μπορεί κάποτε  να γίνει – αν γίνει,   μόνο μέσα από μεγάλης  κλίμακας ποικιλόμορφες  εντάσεις  και  καταστροφικούς  πολέμους .

Από την άλλη όσοι υποστηρίζουν ότι  η παγκοσμιοποίηση και η εκκολαπτόμενη νέα φεουδαρχία  της  «νέας  τάξης των πραγμάτων  της  βασισμένης σε κανόνες»  έχει ηττηθεί, επειδή ηττήθηκαν τα ψυχοπαθή και ψυχότροπα αφηγήματα του φόρουμ του Νταβός, φοβάμαι ότι θα απογοητευθούν, μια και  τα αφηγήματα αυτά δεν αποτελούν το μοναδικό σχέδιο των παγκοσμιοποιητών και  όσων απεργάζονται την υποταγή και την περιθωριοποίηση του ανθρώπου στον ιστορικό κύκλο που διανύουμε.

Άλλωστε το γνήσιο δημιούργημα αυτής  της δυστοπίας,  Έλον Μάσκ, έχει ήδη προϊδεάσει  μιλώντας ανοιχτά για την τεχνοεπιβολή, μέσα από τους μηχανισμούς της τεχνιτής νοημοσύνης και της αντικατάστασης του παραγωγικού ανθρώπου από τις μηχανές (ρομπότ), προτείνοντας σαν μέλλουσα πολιτική αυτή των επιδομάτων,  δηλαδή την μετατροπή του δημιουργικού  ανθρώπου σε ένα ον που θα καταγράφεται στην ουσία σαν αριθμός και θα ζει από την ελεημοσύνη των επιδομάτων  των κατεχόντων τον παγκόσμιο  πλούτο.

Η διαφορά μεταξύ των άλλοτε λεχθέντων από τον Κλάους Σβάμπ :  «δεν θα κατέχεις τίποτα και θα είσαι  ευτυχισμένος», από το αφήγημα του Μάσκ σε σχέση με την ουσία της τεχνοεπιβολής, που έχει στόχο την  υποκατάσταση του ανθρώπου ως πρωταγωνιστή της ιστορικής εξέλιξης από την τεχνομηχανική, δεν διαφέρουν καθόλου και αποτελούν  ένα αφήγημα που στην ουσία αποκαλύπτει έναν εναλλακτικό τρόπο δυστοπίας, που επιδιώκει μέσα από μια επίφαση δημοκρατικότητας και  «κάθαρσης»   –  παράδειγμα οι αποκαλύψεις για τον ρόλο όσων αξιοποιήθηκαν στο πρώτο στάδιο της επιχειρούμενης παγκόσμιας επιβολής, με στόχο την νεοφεουδαλιστική  αντίληψη των ελάχιστων κροίσων του άλλοτε δυτικού κόσμου –  να κοιμίσει την κοινωνική συνείδηση για όσα σχεδιάζονται σε βάρος της δημιουργικής  υπόστασης του ανθρώπου.

Ο Σβάμπ άλλωστε  είχε  επίσης προϊδεάσει  ότι  η σκληρή γραφειοκρατική μέθοδος του προωθούμενου  παραλογισμού ( της «μεγάλης επανεκκίνησης» ) σαν εργαλείο επιβολής στην παγκόσμια κοινωνία,  ήταν  πιθανό να φέρει κοινωνικές  εξεγέρσεις και ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αποτελούσε την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΥ .

Η κοινωνική αφύπνιση είναι ο εχθρός της «παγκοσμιοποίησης».

Όσα λιγότερα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, τόσο το  καλύτερο για το αντιανθρώπινο  νεοφεουδαρχικό  σχέδιο  και ότι ξεφευγει  και  γίνεται  εμφανές ως προς  τις αντικοινωνικές  προθέσεις του νεοφεουδαρχισμού,  το διαστρέφει  μια καλά  οργανωμένη  εκστρατεία  προπαγάνδας , στρέβλωσης και συσκότισης , μέσα από τα ΜΜΕ που έχουν στην κατοχή τους οι παγκοσμιοποιητές

Το ρήγμα  που υπαγόρευσε την αλλαγή του αφηγήματος, που οδηγεί όμως στην ίδια  νεοταξική  κατεύθυνση,  παρατηρήθηκε μέσα στις τάξεις των παγκοσμιοποιητών και φάνηκε ανάγλυφα από τις δηλώσεις του άλλοτε υποψήφιου για την ανάληψη του ομοσπονδιακού υπουργείου οικονομίας  πολυδισεκατομμυριούχου Πόλσον, ο οποίος πριν αποσυρθεί από την κούρσα των υποψηφίων είχε δηλώσει:

«Η πράσινη ατζέντα, οι πράσινες εναλλακτικές μέθοδοι παραγωγής  ενέργειας, αποτελούν ένα αποτυχημένο σχέδιο που ζημιώνει την Αμερικανική οικονομία και την εν γένει δυτική οικονομία και πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτόν τον παραλογισμό»

Βεβαίως ο Πόλσον έχει δίκιο, αλλά  πέρα από το αυτονόητα σωστό της δήλωσης αυτής,  έγινε εμφανές  ότι κομμάτι των παγκοσμιοποιητών  είχε πλέον αντιληφθεί ότι ο μεγάλος αντίπαλος , η Ανατολή, δεν αντιμετωπίζεται μέσα από παραλογισμούς  και ψυχοπαθείς θεωρήσεις  και άρα ήταν επιτακτική η αναθεώρηση των τακτικών που θα οδηγήσουν τελικά  στην νεοφεουδαρχική κολεκτιβοποίηση του πλανήτη και στην ακύρωση του δρώντος ανθρώπου.

Ότι συμβαίνει τώρα στις ΗΠΑ, υπό τον Τράμπ,  είναι μια αλλαγή αφηγήματος που περιγράφει τον ίδιο στόχο, δηλαδή, οι ΗΠΑ πλανητική υπερδύναμη και ο νεοαγγλοσαξονισμός , με  ισχυρές δόσεις προτεσταντικού τιμωρητισμού, η αιχμή του ποικιλόμορφου δόρατος προώθησης της αντιανθρώπινης ατζέντας του νεοφεουδαρχισμού.

Άρχισαν να  αποκαλύπτονται οι ουσιαστικές προθέσεις του… «ειρηνοποιού» Τράμπ,  μέσα από ένα συνονθύλευμα ανερμάτιστων δηλώσεων, αλλά και το ξεδίπλωμα  ενός σταθερού και διαχρονικού  ρεπουμπλικανικού σχεδίου  –  «εγχειρίδιο Κίσσιντζερ»  –  κατά τα παλιά  αγγλοσαξονικά  πρότυπα του «διαίρει και βασίλευε»

1. Ο κ Τράμπ ζητάει από τον «χρήσιμο  ηλίθιο της ιστορίας», έκπτωτο  πρόεδρο της ηττημένης και κατεστραμμένης  Ουκρανίας  Ζελένσκι  500 δις δολάρια πίσω  γιατί, όπως υποστηρίζει ο εν πολλοίς ανερμάτιστος σταθερά Τράμπ,  «επένδυσαν»  οι ΗΠΑ  και προφανώς αυτή η… «επένδυση»  απέτυχε!

Ζητάει – από μια χώρα που η πολιτική στόχευση των ΗΠΑ και των παγκοσμιοποιητών  χρησιμοποίησε σαν θύλακα – πρόσχημα  και εφαλτήριο,  με στόχο την στρατηγική  ήττα της Ρωσικής ομοσπονδίας και την πεντατοχόμησή της,  όπως διακαώς και μόνιμα  επιδιώκει ο νεοαγγλοσαξονισμός και οι πάτρωνές του –  500δις  δολάρια και γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να πάρει ούτε  σεντς  λέει προκλητικά ότι  επιθυμεί το αντιστάθμισμα  να είναι  η υποθήκη του Ουκρανικού υπεδάφους  και το περιεχόμενό του (σπάνιες γαίες, μέταλλα  κοκ)

Στην ουσία σπεύδει ασθμαίνοντας να εξυπηρετήσει  του οικονομικούς κολοσσούς  της Blackrock, της Vanguard, στους οποίους ο έκπτωτος  Ουκρανός πρόεδρος «παρέδωσε» το 35% του Ουκρανικού εδάφους

Οι  Blackrock και  Vanguard   αποτελούν τους  παγκοσμιοποιητικούς  οργανισμούς,   μέσα από τους οποίους  έχει υποθηκευτεί ένα μεγάλο μέρος της προοπτικής  κρατών στον πλανήτη και υπήρξαν οι  κορυφαίοι οικονομικοί χορηγοί της προωθούμενης woke ατζέντας στον άλλοτε δυτικό κόσμο .

Μιλάει συχνά- πυκνά δημόσια για το ουκρανικό ζήτημα, αναφέροντας την  αποτυχημένη «επένδυση» και όχι πολιτική (έχει σημασία η πολιτική ερμηνεία του όρου επένδυση ) της ολέθριας απελθούσας διοίκησης Μπάιντεν,  αρνούμενος να καταδικάσει ουσιαστικά πολιτικά  το σχέδιο στρατηγικής ήττας της Ρωσίας,  που άλλωστε υπήρξε διακομματική υπόθεση – πρόθεση  παραδοσιακά στις ΗΠΑ

Το κάνει προκλητικά και ανενδοίαστα, ενώ ταυτόχρονα  προπαγανδίζει την επιθυμία  τερματισμού του Ρωσοουκρανικού  πολέμου  με  όρους που θέλει να υπαγορεύσει το βαθύ κράτος των συντηρητικών των ΗΠΑ.

Ουσιαστικά  θέλει να εγκαταστήσει  τους παγκοσμιοποιητές στο «μαλακό» συνοριακό «υπογάστριο» της Ρωσικής ομοσπονδίας για…μελλοντική «χρήση» υπό το πρόσχημα των «επενδυτών» !

Ενώ  ουσιαστικά  ηγείται,  ως  πρόεδρος,  μιας δύναμης που ΗΤΤΗΘΗΚΕ  γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά   στην Ουκρανία,  θέλει να βάλει τους όρους του, για λογαριασμό των παγκοσμιοποιητών,  προκαταλαμβάνοντας οποιαδήποτε  ειρηνευτική  συνομιλία με την Ρωσία  ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ  ΠΑΛΙ ΩΣ  «ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΟ»   ΤΟΝ  ΖΕΛΕΝΣΚΙ !

Τι  κρύβει  άραγε  η «επίθεση φιλίας» του Τράμπ στην Ρωσία;

Συνάδει με ειλικρινείς προθέσεις  η χρησιμοποίηση ενός παράνομου προέδρου σε συμφωνίες νεοαποικιακού  χαρακτήρα, στο μαλακό υπογάστριο  της Ρωσικής ομοσπονδίας,  πριν από οποιαδήποτε  συζήτηση ουσίας με τον νικητή του Ρωσοουκρανικού  μετώπου;

Οι προθέσεις του Ντόναλντ Τράμπ δεν είναι ούτε  ειλικρινείς ,  ούτε έχουν στόχο την παγκόσμια ειρήνη

Ακολουθεί την Ρεπουμπλικανική  γραμμή  που πρωτοχάραξε  ο αποθανών μέντορας της πολιτικής  τακτικής  και του μακροπολιτικού σχεδιασμού  των ΗΠΑ,  Χένρι Κίσσιντζερ,  και αυτό είναι σαφέστερο  του εμφανούς,  επιχειρώντας κατά το «εγχειρίδιο Κίσσιντζερ» 

1. Να σπάσει τον  Σινορωσικό άξονα, προσεταιριζόμενος  την Ρωσία

2. Με το σπάσιμο της Ρωσοκινεζικής συνεργασίας επιχειρεί παράλληλα να υποθηκεύσει την συμμαχία των BRICS  και αφού αντιμετωπίσει – ίσως και με έναν καταστροφικό  πόλεμο την πραγματική Κινεζική οικονομική  υπερδύναμη …

3.   Να στραφεί στην υποδαύλιση της ενότητας της Ρωσικής ομοσπονδίας, συνεπικουρούμενος από πρόθυμους Ρώσους ολιγάρχες, που ουδόλως ενδιαφέρονται για την συνοχή της Ρωσίας, οραματιζόμενοι την συμμετοχή,  έστω και ως  «φτωχοί συγγενείς» ,  στο εγχείρημα της παγκόσμιας κυριαρχίας των λίγων  πάνω στις ζωές και την προοπτική δισεκατομμυρίων ανθρώπων

Αυτό βέβαια  το μακροπολιτικό  σχέδιο  δεν θα το υλοποιήσει ο Τράμπ, που θα έχει  χρονικά πεπερασμένη  προεδρική  θητεία,   αλλά αποτελεί το  πολιτικό  θεμέλιο  του ρεπουμπλικανισμού στην  αντιμετώπιση  των δυνάμεων που προέκυψαν  στον νέο παγκόσμιο  χάρτη  ισχύος.

Πρόκειται για μία στροφή 180 μοιρών που όμως έχει ένας σαφή και μεγαλεπήβολο γεωπολιτικό στόχο, όσο δύσκολο και εάν είναι αυτός να επιτευχθεί.

Η φαινόμενη και επιχειρούμενη προσέγγιση του Αμερικανού προέδρου Τράμπ  με τον Ρώσο ομόλογό του Πούτιν  «υπαγορεύεται από μια στρατηγική επιθυμία να τεθει μια «σφήνα»  μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου,  με τις πολλαπλές  μακροπολιτικές στοχεύσεις που πιο πάνω περιγράφηκαν

Ιστορικά θυμίζω ότι το λεγόμενο «εγχειρίδιο Κίσσιντζερ»   πρωτοεφαρμόστηκε την δεκαετία του ’70 με  πρόεδρο τότε τον Νίξον

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970  ο τότε πρόεδρος Νίξον εφαρμόζει την ιδέα- ανάλυση  του τότε  υπουργού Εξωτερικών Κίσσιντζερ, κάνοντας  μια  εντυπωσιακή στροφή προς την Κίνα, προκειμένου να εμβαθύνει το χάσμα μεταξύ Πεκίνου και Σοβιετικής Ένωσης.

Η τότε προσέγγιση με  το ΚΚΚ και την Κινεζική Κομσομόλ  άλλαξε την πορεία του Ψυχρού Πολέμου και έθεσε τα θεμέλια για την άνοδο του σημερινού  ασιατικού γίγαντα.

Ωστόσο, η διάσπαση του άξονα Ρωσίας – Κίνας «θα είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση»  αν όχι αδύνατη και αυτό επιβεβαιώθηκε σε μακρά τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν οι Πούτιν – Σι Τζιπινγκ,  στις 25 /2  όπου επαναβεβαίωσαν την στρατηγική σχέση των δυο δυνάμεων  ΚΑΙ ΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ  ΣΑΦΕΣ  ΟΤΙ  ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΕΣ  ΤΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ  ΤΗΣ ΣΦΗΝΑΣ,  δηλώνοντας ότι αυτή είναι μια μάταιη προσπάθεια των ΗΠΑ .

Κίνα και Ρωσία  έχουν ήδη ενισχύσει σημαντικά τη στρατιωτική συνεργασία και η εξωτερική τους πολιτική έχει καταστεί ακόμη πιο συντονισμένη.

Επιπρόσθετα η Κινεζική υπερδύναμη  παρέχει οικονομική υποστήριξη στη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένων των προμηθειών  σύγχρονης τεχνολογίας και εργαλειομηχανών.

Η  «επίθεση φιλίας» της Ουάσιγκτον προς την Μόσχα  γίνεται σε βάρος της Ουκρανίας, η οποία  γίνεται  ένα είδος φυγόκεντρης δύναμης,  που απομακρύνει τις ΗΠΑ  από τους Ευρωπαίους συμμάχους  της , οι οποίοι συλλογικά είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αμερικής και ο κύριος ξένος επενδυτής.

Πέρα από αυτό όμως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να συγκρατήσουν την Κίνα και η  Ρωσία  δεν θα κάνει το λάθος να σπάσει μια στρατηγική σχέση υπεροχής,  για μια προσέγγιση με την Ουάσιγκτον  που ασφαλέστατα είναι επιφανειακή και  προσωρινή.

«Η Ρωσία κατανοεί ότι η Κίνα είναι ο γιγαντιαίος γείτονάς της, πως το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα θα παραμείνει στην εξουσία για το άμεσο μέλλον και ότι η χαλάρωση των σχέσεων με το Πεκίνο είναι ένας θανάσιμος κίνδυνος», εξηγεί ο Αλεξάντερ  Γκαμπούεβ , επικεφαλής του Carnegie Russia-Eurasia Center στο Βερολίνο.

Κίνα και Ρωσία  εργάζονται για να προωθήσουν έναν πολυπολικό  κόσμο και να δημιουργήσουν τους δικούς τους διεθνείς οργανισμούς, όπως οι BRICS και ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης ενώ στοχεύουν επίσης στη διατήρηση της σταθερότητας των συνόρων τους.

Η Κίνα ήταν αυτή που προσέφερε μια ανεκτίμητη υπηρεσία στη Ρωσία διασφαλίζοντας την εξαγωγή του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και του άνθρακα της, όταν η Δύση της επέβαλε κυρώσεις.

Έτσι, ο ρωσικός προϋπολογισμός έλαβε κεφάλαια για τη χρηματοδότηση της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.

Οι σχέσεις των δύο πλευρών ( Πεκίνου και Μόσχας) έχουν γερές βάσεις και ισχυρούς θεσμικούς δεσμούς.

Η ρωσική εξωτερική πολιτική δεν αποκλίνει από τον βασικό της στόχο, που είναι ο πόλεμος κατά της παγκοσμιοποίησης και των νεοφιλελεύθερων ιδεοληψιών.

Η πολυπολικότητα  γίνεται ολοένα και πιο σταθερή και ορατή, ιδίως μέσω δομών όπως οι BRICS, ενώ ο μονοπολικός κόσμος κινείται σταθερά προς την παρακμή του όπως δείχνει η  επιχειρούμενη και προβαλλόμενη  προπαγανδιστικά  «εξυγίανση» και οι «αποκαλύψεις»  για διασπάθιση δισεκατομμυρίων  δολαρίων  προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι του Αμερικανικού  ιμπεριαλισμού και η σκληρή  νεοφεουδαρχική ατζέντα των παγκοσμιοποιητών

Οι ΗΠΑ μέσα από την διακυβέρνηση  Τράμπ  αποκαλύπτουν την ουσιαστική χρεοκοπία τους  και αυτό δεν θα βοηθήσει τις προσπάθειες για την ανάταξή τους  στον νέο κόσμο που έχει  δημιουργηθεί

Φυσικά, ο Τράμπ  και η ομάδα του θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν τον μονοπολικό κόσμο και την νεοαγγλοσαξονική  κυριαρχία , αλλά  είναι πλέον πολύ δύσκολο αυτό να επιτευχθεί και οι ποικιλόμορφες  συγκρούσεις σε όλα τα πεδία της γεωπολιτικής και της γεωοικονομίας  είναι πιθανότατες στο άμεσο μέλλον

Άλλωστε ο οικονομικός πόλεμος  επί ημερών Τράμπ εντείνεται επιταχύνοντας την οικονομική  κατάρρευση της άλλοτε υπερδύναμης,  αφού την αποστερεί από συμμαχίες βάζοντας απέναντι το δημιούργημά τους , την ΕΕ

Τα ζητήματα που αναφύονται στον νέο κόσμο είναι πολλά και υποδεικνύουν την ανάγκη αναδημιουργίας μιας  νέας  παγκόσμιας  τάξης  , πράγμα που αποτελεί  Αμερικανικό και νεοταξικό εφιάλτη.   

Για παράδειγμα :

Η Ρωσία πιστεύει πως ο ΟΗΕ είναι ένας οργανισμός που διαμορφώθηκε από τα αποτελέσματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου το Συμβούλιο Ασφαλείας, η κατανομή της εξουσίας και οι μηχανισμοί του εδραιώθηκαν επίσημα στις αρχές της Βεστφαλικής λογικής

Μπορεί ο ΟΗΕ να αναδιαρθρωθεί ώστε να ευθυγραμμιστεί με τις αρχές ενός πολυπολικού κόσμου;

Θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο γιατί η σημερινή δομή του ΟΗΕ αντανακλά τον συνδυασμό του Βεστφαλικού συστήματος και της ιδεολογικής διπολικότητας που καθιέρωσε η Διάσκεψη της Γιάλτας και τα αποτελέσματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

►O Trump έδωσε τρομερό live show, Zelensky… «απολύθηκες»

Αναδημοσίευση

Ο  κόσμος όμως που προδιέγραψε  αυτός ο νέος ιστορικός κύκλος  δημιούργησε  έθνη-κράτη που  διαθέτουν εξαιρετικά ασύμμετρα επίπεδα κυριαρχίας και πραγματικής εξουσίας και ο ΟΗΕ φαίνεται να μην μπορεί να ανταποκριθεί στον νέο κόσμο που ιστορικά αναδύεται

Η διαπραγμάτευση με την Ρωσία θα είναι μια δύσκολη άσκηση για την διακυβέρνηση Τράμπ, όποια προπαγάνδα  κι’ αν τα απανταχού νεοσυντηρητικά  κέντρα  προσπαθήσουν να διοχετεύσουν, μέσα από αλληλοσυγκρουόμενες ειδήσεις υπερβολής και αναλήθειας

Η αντιμετώπιση της Κινεζικής  οικονομικής  και πλέον και στρατιωτικής υπερδύναμης  είναι  μια άσκηση  ακόμα δυσκολότερη

Είναι εξαιρετικά επίφοβο, το επόμενο χρονικό διάστημα, κυρίως μέσα στην διετία, όπου κοινοβουλευτικά είναι κυρίαρχος,  ο παρορμητικός Τράμπ  έχοντας  χαλαρή σχέση με την ουσία της έννοιας της πολιτικής,  να χάσει έλεγχο και υπομονή – ούτως ή άλλως με την διπλωματία έχει παραδοσιακά  κακές σχέσεις –  και αρνούμενος να αποδεχτεί την πολλαπλή  ήττα των ΗΠΑ και  της «συλλογικής δύσης», είναι δυνατόν  να οδηγήσει τις εξελίξεις  στο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό πεδίο  σε ένα  εξαιρετικά επισφαλές στάδιο για την παγκόσμια  ειρήνη.

* Ο Νίκος Σίμος γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Πειραματικό σχολείο και είναι πτυχιούχος της Νομικής σχολής. Αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία, έτσι ώστε να βγει, εντέλει, κερδισμένο το Διπλωματικό Σώμα, το οποίο είχε επιλέξει αρχικώς για την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Το πρώτο του ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η Βραδυνή, σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών. Στη διάρκεια της δημοσιογραφικής του καριέρας έχει περάσει από το οικονομικό και το πολιτικό ρεπορτάζ, ενώ από το 1986 υπηρετεί τη δημοσιογραφία από διευθυντικές και επιτελικές θέσεις. Υπήρξε, επίσης, διευθυντής του Τηλεοπτικού Σταθμού της Βουλής.

Πηγή: militaire.gr

από dromosanoixtos.gr