Και τώρα τι; Μετά τον σεισμό για τα Τέμπη

Είθε η Σταύρωση των παιδιών στα Τέμπη να γίνει ο πρόλογος για την Ανάσταση της χώρας μας.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ενώπιον του πάνδημου ξεσηκωμού πλέον του εκατομμυρίου, ίσως και εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών, που συμμετείχαν αυθόρμητα, χωρίς καμία άξια λόγου οργανωτική υποδομή, στις τεράστιες συγκεντρώσεις που έγιναν στην Αθήνα, σε όλες τις ελληνικές πόλεις, ακόμα και σε πόλεις του εξωτερικού τα πολλά σχόλια περιττεύουν. Περιττεύουν γιατί κινδυνεύουν να μειώσουν το μεγαλείο του γεγονότος. Γι’ αυτό και θα είμαστε όσο το δυνατόν πιο φειδωλοί. Είναι εξάλλου τόσο εύγλωττα τα γιγαντιαία πλήθη που συγκεντρώθηκαν από άκρου εις άκρον της Ελλάδας και εκτός αυτής που δεν χρειάζονται εμάς να τα ερμηνεύσουμε. Μιλάνε από μόνα τους.

Να πώς περιέγραψε τη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη ο συνάδελφος Παντελής Σαββίδης στο Facebook: «Πήγα σήμερα στη συγκέντρωση εδώ στη Θεσσαλονίκη. Το μέγεθός της ήταν τεράστιο. Κάλυπτε ολόκληρη την Εγνατία. Θύμιζε συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης. Είχε μια διαφορά. Ακούστηκαν ορισμένα συνθήματα αλλά ήταν υποτονικά και μακριά από το κύριο μέρος της συγκέντρωσης. Τον κόσμο τον ένωνε μια βουβή απελπισία που προσπαθούσε να τη σπάσει ο όγκος της συμμετοχής. Προσπαθούσε ο κόσμος να δημιουργήσει την ελπίδα πως αφού βγήκαν τόσοι στο δρόμο με την ηχηρή απουσία των θεωρούμενων, παλαιότερα, ως κύριων μέσων ενημέρωσης, κάτι μπορεί να αλλάξει».

Δεν πάει άλλο!

Και πιο κάτω: «Είδα ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα, συνταγματικό ή μη. Όλο το κοινωνικό φάσμα και κάθε ηλικίας. Από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους που περπατούσαν με την βοήθεια συγγενικού τους προσώπου ή μπαστουνιού. Και αυτό κάτι σημαίνει. Παιδάκια με συνθήματα που έγραψαν με το χέρι τους σε μικρά χαρτόνια και ζητούσαν δικαιοσύνη. Ακόμη και ανθρώπους συντηρητικούς και άλλους που δήλωναν και δεξιοί. Μέχρι τις γνωστές αριστερές φράξιες που σεβάστηκαν και τους ανθρώπους που κάλεσαν τη συγκέντρωση και τη στιγμή. Όσο έμεινα ο σεβασμός ήταν απόλυτος. Και το είδα για πρώτη φορά. Κάτι έχει συνταράξει την ψυχή του Έλληνα. Κάτι τον έχει κλονίσει. Όλα θύμιζαν εκείνες τις ιστορικές στιγμές που έβγαζαν μια βουβή κραυγή: δεν πάει άλλο.»

Από την πρώτη στιγμή, στο δυστύχημα, που ορθώς ονομάζουμε έγκλημα, στα Τέμπη, φάνηκε ότι αντανακλώνται όλες οι πτυχές της βαθειάς ελληνικής κρίσης. Στην πορεία των (μη) ανακρίσεων φάνηκε το εγκληματικό βάθος του προβλήματος, δηλαδή του συστήματος που διοικεί, καταστρέφει και απομυζά την Ελλάδα. Πίσω από τις αστραφτερές λιμουζίνες των υπουργών, των κρατικών παραγόντων και της ολιγαρχίας διακρίνει κανείς ένα καθεστώς που ορθώς ο συνάδελφος Σπύρος Γκουτζάνης χαρακτηρίζει σε άρθρο του ως καθεστώς «μαφιόζικων μεθόδων». Αυτοί συγκαλύπτουν επίμονα το έγκλημα και, συγκαλύπτοντάς το, δεν αποκαλύπτουν μόνο τις τεράστιες ευθύνες των κυβερνώντων, αλλά και τη σαπίλα της διαφθοράς που έχει διαβρώσει όλους τους κρατικούς θεσμούς.

Από την «ήπια» στη μαφιόζικη «κλεπτοκρατία»

Πριν από 25 χρόνια, με την είσοδο της Siemens στην Ελλάδα, που λάδωσε τους πάντες στη χώρα, και την παράλληλη ολοκλήρωση του εκφυλισμού του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη, η Ελλάδα γνώρισε ένα πρώτο κύμα εγκληματικής διαφθοράς που κατέκλυσε τα πάντα. Ορθώς όσοι επωφελήθηκαν από τα δωράκια της γερμανικής και πολλών άλλων εταιρειών έγραψαν και εκφώνησαν τους πανηγυρικούς για τον Κώστα Σημίτη, τον όχι άδικα αποκληθέντα και «αρχιερέα της διαπλοκής».

Μόνο που και οι επόμενες κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν το σπορ, αντιθέτως το επιτάχυναν και το εμβάθυναν. Την ίδια ώρα το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου μας παρέδιδε στην κρεατομηχανή του πρώτου και δεύτερου μνημονίου και ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή του τρίτου. Ηττημένος και παραιτημένος ο ελληνικός λαός, έχοντας γίνει αποσβολωμένος μάρτυρας της προδοσίας (ή, στην καλύτερη περίπτωση, της καταστροφικής ανεπάρκειας) των κομμάτων και των ηγετών που εμπιστεύτηκε, έπαυσε να προτάσσει οποιαδήποτε αντίσταση στις δυνάμεις της εγχώριας ολιγαρχίας και των ξένων που έπεσαν πάνω στη χώρα του λεηλατώντας την και εξευτελίζοντάς την. Παραδοσιακά κόμμα της ολιγαρχίας και της ξένης εξάρτησης, με σπάνιες φωτεινές εξαιρέσεις, η Νέα Δημοκρατία άφησε να κυριαρχηθεί από τον χειρότερο εαυτό της.

Από το «έγκλημα του λευκού κολάρου», τις δωροδοκίας από τη Siemens και τόσους άλλους, από τη «διαφθορά και τη διαπλοκή», φτάσαμε σε άλλου τύπου εγκλήματα όπως τη δολοφονία του αείμνηστου Καραϊβάζ, δολοφονία που παραδόξως δεν έχει διαλευκανθεί παρόλο που η κυβέρνηση, με τις υπηρεσίες της, προφανώς θα έπρεπε να γνωρίζει τους δολοφόνους. Τα όσα εκπληκτικά συνέβησαν με τις υποτιθέμενες ανακρίσεις για τα Τέμπη κλόνισαν συθέμελα στους Έλληνες πολίτες και την εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη.

Επιπλέον, και όπως σημειώνει στο άρθρο του ο Γκουτζάνης: «Η κυβέρνηση γίνεται περισσότερο υπόλογη όσο έρχονται στο φως στοιχεία για ύποπτους θανάτους και εξαφανίσεις προσώπων που εμμέσως μπορεί να σχετίζονται με την υπόθεση (των Τεμπών). Δεν είναι πλέον μία συνήθης περίπτωση υποβάθμισης ενός θέματος με τις γνωστές διαδικασίες για την μείωση του πολιτικού κόστους, αλλά πρόκειται για μία συγκάλυψη με μαφιόζικες μεθόδους που ενορχηστρώνει το καθεστώς. Όπως έγινε και συνεχίζεται και με το σκάνδαλο των υποκλοπών που όμως δεν έχει τον ίδιο κοινωνικό αντίκτυπο».

Δεν προσπερνάμε μόνο τις οικονομικές και κοινωνικές στατιστικές των βαλκανικών χωρών καθώς πάμε προς τα κάτω, εξισωνόμαστε και στον τομέα του εγκλήματος! Από το «Εργολαβιστάν, Λαμογιστάν, Ρουσφετιστάν» του ελληνικού «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού» κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε καταστάσεις Κολομβίας.

Χρειαζόμαστε ένα οργανωμένο κίνημα

►Όταν οι φωνές γίνουν πελέκια…

Του Παύλου Ριζαργιώτη

Ελπίζει κανείς ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις θα επαναληφθούν ώστε να μη μειωθεί η πίεση στην κυβέρνηση, να μην της επιτραπεί, όπως και στη δικαιοσύνη, να διαφύγουν των ευθυνών τους. Ελπίζει κανείς ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα οργανωμένο πανελλαδικό κίνημα συμπαράστασης προς τους συγγενείς των θυμάτων και απαίτησης απόδοσης δικαιοσύνης. Με δεδομένη την απήχηση της υπόθεσης μπορούν να δημιουργηθούν σύλλογοι αλληλεγγύης και απαίτησης κάθαρσης σε κάθε δήμο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, με δεδομένη την χρεοκοπία και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, η Ελλάδα έχει τώρα απελπιστικά ανάγκη, όσο δύσκολο και αν είναι και είναι να προκύψει, από ένα πλατύ, μαζικό, δημοκρατικό και σοβαρό κοινωνικό κίνημα για την σωτηρία και την αναμόρφωσή της. Θα χρειαζόταν ένα κίνημα που θα υπερβαίνει τις κομματικές ταυτότητες και θα στηρίζεται ίσως στην αυτοοργάνωση, όπως κάπως φαντάστηκε τη Σπίθα, το Κίνημα Ανεξαρτήτων Πολιτών, ο Μίκης Θεοδωράκης. Είθε η Σταύρωση των παιδιών στα Τέμπη να γίνει ο πρόλογος για την Ανάσταση της χώρας μας.

ΥΓ. Σε επόμενο άρθρο μας θα ασχοληθούμε και με την υπάρχουσα, όσο δηλαδή υπάρχει, αντιπολίτευση και τα κόμματά της

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ