Του Διονύση Ελευθεράτου
Ποιος ξέρει, ίσως κάποιος ιστορικός του μέλλοντος θελήσει να αναγορεύσει μια ημερομηνία σε σημειολογικό «καθρέφτη» της ηθικής σήψης που μαστίζει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Θα μπορούσε κάλλιστα να υπογραμμίσει – κατά προτίμηση με κατάμαυρο μελάνι- την 8η ημέρα του μήνα που μόλις απήλθε. Του Μαρτίου 2025. Διότι την ημέρα εκείνη συνέβησαν δυο τινά, που θα επαρκούσαν για να ανακηρυχθεί η 8η Μαρτίου (ήδη γνωστή ως Ημέρα της Γυναίκας) και σε Ημέρα της Απύθμενης Ευρωπαϊκής Ξευτίλας.
Το ένα εκ των δυο σχολιάστηκε αρκετά – δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο: Ήταν η επαίσχυντη ανάρτηση της Κάγια Κάλλας, επικεφαλής της διπλωματίας στην ΕΕ, που «ξέπλυνε» τις δολοφονίες εκατοντάδων αμάχων, Αλαουιτών και Χριστιανών, από τους τζιχαντιστές της Συρίας. Το δεύτερο, όμως, ελάχιστα συζητήθηκε. Ίσως επειδή «χαλάει» ορισμένα κρίσιμα «ηθικοπλαστικά» – και μυθοπλαστικά – αφηγήματα της «ευρωπαϊκής οικογένειας» για το ουκρανικό.
Πρόκειται για τη συνέντευξη, την οποία έδωσε στη Deutsche Welle ο Μπρούνο Καλ, επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Γερμανίας (BND). Τι είπε; Πως θα ήταν απευκταίο το «πρόωρο τέλος» του πολέμου στην Ουκρανία, διότι θα παρείχε στη Ρωσία την ευκαιρία να στραφεί εναντίον μιας απροετοίμαστης Ευρώπης. Ότι θα μπορούσε, έτσι, η Μόσχα να «τεστάρει» νωρίς τη Δύσης, ώστε να διαπιστώσει εάν οι χώρες του ΝΑΤΟ θα ενεργοποιούσαν το Άρθρο 5, που ορίζει πως μια επίθεση εναντίον ενός μέλους της Συμμαχίας θεωρείται επίθεση σε βάρος όλων.
Δεν επιθυμεί, λοιπόν, «πρόωρο τέλος» του πολέμου στην Ουκρανία ο επικεφαλής της γερμανικής κατασκοπίας. Και καθώς η ιδιότητά του δεν απαιτεί πολλή διπλωματικότητα, ούτε «στρογγυλεμένες» διατυπώσεις, προσδιόρισε… ανετότατα τι σημαίνει «πρόωρο» (άρα ανεπιθύμητο) τέλος του πολέμου: Όχι πριν από το 2029 -2030, ανέφερε!
Εν ολίγοις, οι Ουκρανοί «πρέπει» να σκοτώνονται για τέσσερα – πέντε ακόμη χρόνια, ώστε να κρατούν τη Ρωσία απασχολημένη… Δεν έχει σημασία τι γίνεται στα πεδία των μαχών, ούτε αν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ θεωρούν μη αναστρέψιμη την εν λόγω κατάσταση, οτιδήποτε κι αν κάνει η Δύση (ΕΔΩ ). Και, ειρήσθω εν παρόδω, παρά τις επιθετικές δηλώσεις του Τραμπ εναντίον του Ζελένσκι, η ροή αμερικανικών όπλων στην Ουκρανία συνεχίζεται.
Δεν έχει σημασία αν ο πόλεμος, όσο διαρκεί, τόσο δυσμενέστερους για το Κίεβο όρους «εγγυάται», εν όψει τελικών διευθετήσεων – όποτε κι αν γίνουν αυτές. Δεν έχει σημασία αν η Ουκρανία έχει τώρα ν’ αντιμετωπίσει και την οικονομική βουλιμία του Τραμπ. Ούτε αν διαψεύστηκαν οι προσδοκίες που είχαν εναποτεθεί στις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας.
Τίποτε από όλα αυτά δεν «μετράει»… Ούτε φυσικά οι σφυγμομετρήσεις, οι οποίες (από τη «δύση» του 2024) δείχνουν ότι οι περισσότεροι Ουκρανοί επιθυμούν άμεσο τερματισμό του πολέμου, έστω και με παραχωρήσεις. Η Ευρώπη προκρίνει το «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό»…
Πρόκειται, πάντως, για «συνεπή» στάση: Η έμπρακτη ακύρωση των συμφωνιών του Μινσκ είχε γαλλογερμανική σφραγίδα (άλλωστε, τόσο η Άγκελα Μέρκελ όσο και ο Φρανσουά Ολάντ δήλωσαν ότι ήταν μπλόφα, ώστε να κερδηθεί χρόνος για την ισχυροποίηση του ουκρανικού στρατού). Έργο του Μπόρις Τζόνσον υπήρξε η ναρκοθέτηση της συμφωνίας, την οποία είχαν κατά βάση πετύχει οι Ρώσοι και Ουκρανοί διαπραγματευτές, την άνοιξη του 2022. Τον Σεπτέμβριο του 2022 το αποκάλυψε στις ΗΠΑ το Foreign Affairs – κατόπιν ακολούθησαν σχετικά ρεπορτάζ και σε ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης.
Ε, να αφήσει τη δουλειά μισή η Ευρώπη που πρόθυμα έγινε «ουρά» των ΗΠΑ στο ουκρανικό, με μεγάλο δικό της κόστος; Γιατί; Για να καμωθεί ότι έπαψε να θεωρεί αναλώσιμη την Ουκρανία;
Ίσως κάποιος υποθέσει ότι τα λεχθέντα από τον Μπρούνο Καλ απηχούν μια «τραβηγμένη», αυστηρά δική του άποψη. Όμως, όχι. Το ίδιο (αν και χωρίς τον χρονικό προσδιορισμό του 2029- 2030) είπαν αργότερα στους Financial Times και οι υπουργοί Άμυνας της Λιθουανίας και της Εσθονίας: Να μην τελειώσει γρήγορα ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Έτσι, λοιπόν, διαμορφώνεται το εξής σκηνικό: Αφενός ο Βλ. Πούτιν δεν φαίνεται να βιάζεται καθόλου να συναινέσει σε τερματισμό (πολλώ δε μάλλον οριστικό) του πολέμου, καθώς στα πεδία των μαχών οι τωρινές εξελίξεις τον ευνοούν. Αφετέρου η «εκλαμπρότατη» Ευρώπη, αν και δεν το φωνάζει, ως προς αυτό επιθυμεί… ό,τι κι ο Πούτιν.
Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα δύο- τρία έτη είναι πως τώρα ουδείς πιστεύει στα σοβαρά ότι η χρονική επιμήκυνση της σύρραξης μπορεί να φέρει το Κίεβο σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση. Τώρα, το δόγμα είναι «ας συνεχίσει να ματώνει η Ουκρανία, για να κερδίσουμε εμείς χρόνο». Και να φθείρεται η Ρωσία, για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Υπό αυτό το πρίσμα, πολύ «λογικά» η ΕΕ (όπως φυσικά και η Βρετανία) απέρριψε κατηγορηματικά το αίτημα για μερική άρση κυρώσεων (εδώ) που διατυπώθηκε από τη Μόσχα ως στοιχείο της διαπραγμάτευσης για εκεχειρία στη Μαύρη Θάλασσα. Το όλο πράγμα «μιλά από μόνο του». Ενίοτε μιλούν και κάποιοι παράγοντες, όπως ο κύριος Καλ.
«Κανείς δεν θέλει να σκοτωθεί για την Ούρσουλα και για τις Βρυξέλλες»…
Εκτός από τον επικεφαλής της γερμανικής κατασκοπίας, μίλησε εσχάτως και ο Φιλίπ Μιγκό, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Στρατηγικής Ανάλυσης (CEAS). Η Ευρώπη επανεξοπλίζεται, ηχούν πολεμικοί παιάνες, αλλά «στο ηθικό λογισμικό των ευρωπαϊκών λαών η ‘κουλτούρα πολέμου’ έχει σε μεγάλο βαθμό διαλυθεί», επισήμανε ο Φ. Μιγκό, προσθέτοντας ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση η «αναδημιουργία» μιας τέτοιας «κουλτούρας». Για να καταλήξει: «Ποιος είναι έτοιμος να πεθάνει για τις Βρυξέλλες και τη φον ντερ Λάιεν στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Κανένας απολύτως» (naftemporiki, 9/3/25).
Μισό λεπτό, όμως. Τι εννοεί… ο ποιητής; Για χάρη της κυρίας φον ντερ Λάιεν και του διευθυντηρίου της ΕΕ καλούνται οι πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου να αποχαιρετήσουν οτιδήποτε έχει απομείνει από το πάλαι ποτέ ακμαίο ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, να εξοικειωθούν στο έπακρο με τις μιλιταριστικές προτεραιότητες, αλλά και με την ιδέα πως κάποιοι ίσως χρειαστεί να σκοτωθούν σε πεδία μαχών; Όχι για χάρη «ιδανικών»; Όχι για σωθεί η Ευρώπη από την αχόρταγη Ρωσία; Τόση διδασκαλία στο μάθημα της Πολεμικής Αγωγής του Ευρωπαίου Πολίτη «πέφτει» κι έρχονται τώρα παραδοχές τύπου Μιγκό να τις αποδυναμώσουν;
Στην ουσία, ο διευθυντής του CEAS προειδοποιεί για κάτι: Πως δεν είναι εύκολο να πεισθούν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες στον απαιτούμενο βαθμό (δηλαδή αυτόν που εξασφαλίζει πλήρη συμμόρφωση) ότι αξίζει να «ξεζουμιστούν» για χάρη των εξοπλισμών και, αν χρειαστεί, να πολεμήσουν.
Μακάρι να αποδειχθεί σωστή αυτή η πρόβλεψη του Μιγκό. Το βέβαιο όμως είναι ότι, για να καρποφορήσει η προπαγανδιστική εκστρατεία υπέρ της «χακί») Ευρώπης, θα χρειαστούν πολλά περισσότερα από το ιλαροτραγικό βίντεο με τη Βελγίδα Επίτροπο Αντιμετώπισης Κρίσεων, που ανοίγει την τσάντα της κι επιδεικνύει όσα χρειάζεται κάποιος για να… επιβιώσει επί 72 ώρες, υπό συνθήκες βομβαρδισμού. Σίγουρο, επίσης, είναι ότι η προπαγανδιστική αυτή καμπάνια, αν δεν καταφέρει να παραλύσει γρήγορα τη σκέψη εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, θα πρέπει να περάσει κάποιους σκοπέλους.
Ας τους καταμετρήσουμε. Ο πρώτος: Ως προς τη δυνατότητα της Ρωσίας ν’ αναλάβει το ρίσκο να επιτεθεί στην Ευρώπη (κάτι που κατά τον Μπρούνο Καλ είναι μάλιστα «βασικός στόχος» της Μόσχας), από τα χείλη Ευρωπαίων παραγόντων και ηγετών ακούγονται συνεχώς αντιφατικές εκτιμήσεις. Αναλόγως του τι προέχει κάθε φορά.
Όταν προέχει να φανεί ότι «δεν πάει στο βρόντο» η διαρκής ενίσχυση της Ουκρανίας, τότε η δυτική ρητορική παρουσιάζει τη Ρωσία περίπου σαν γίγαντα με πήλινα πόδια: Η ρωσική οικονομία μπορεί να μην κατέρρευσε, αλλά χάρη στις κυρώσεις αιμορραγεί. Ο Πούτιν αναγκάστηκε να φέρει Βορειοκορεάτες να πολεμήσουν στο Κουρσκ. Οι ρωσικές στρατιωτικές επιτυχίες είναι «αργόσυρτες» και δεν τεκμαίρουν μεγάλη ισχύ. Και ούτω κάθε εξής.
Όταν όμως προέχει η κινδυνολογία που θα ευνοήσει την επικράτηση πολεμικού κλίματος στην Ευρώπη, τότε η δυτική ρητορική αναδεικνύει μια άλλη Ρωσία. Μια χώρα που εξαιτίας της έκβασης του πολέμου στην Ουκρανία αποθρασύνεται. Μια χώρα που «ανοίγει η όρεξή της» και ίσως βάλει στο μάτι οτιδήποτε εκτείνεται ανάμεσα στην επικράτειά της και τον… Ατλαντικό Ωκεανό, όπως διατείνονται κάποιες τερατολογικές «αναλύσεις».
Κάποια στιγμή τα προπαγανδιστικά ευρωπαϊκά επιτελεία θα πρέπει ν’ αποφασίσουν τι από τα δυο ισχύει με τη Ρωσία. Και τα δυο, δεν γίνεται.
Δεύτερος σκόπελος: Ας υποτεθεί ότι η Μόσχα μετρά τις δυνάμεις της και τις βρίσκει (λέμε, τώρα…) επαρκείς για να επιτεθεί στην Ευρώπη. Με ποιο σκοπό θα το έκανε; Να προσαρτήσει… την κοιλάδα του Ρουρ; Ποιο συμφέρον θα είχε η Ρωσία να συντηρήσει, με δική της θέληση, ένα κατάφωρα εχθρικό κλίμα (ή, ακόμη χειρότερα, να το μετατρέψει σε πολεμικό), απέναντι σε χώρες με τις οποίες μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022 έκανε «χρυσές δουλειές»; Και μάλιστα χώρες που, «ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία», συνέχισαν να καταναλώνουν άφθονο φυσικό αέριο διαρκούντος του πολέμου στην Ουκρανία;
Για ν’ απαντήσει κανείς στα παραπάνω ερωτήματα, δεν χρειάζεται ασφαλώς να συμπαθήσει ή να εξωραΐσει τον Πούτιν, ούτε να αρνηθεί ότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία παραβίασε το διεθνές δίκαιο. Ούτε καν να επιμερίσει με δίκαιο τρόπο τις ευθύνες για το «πώς φθάσαμε ως εδώ». Αρκεί να προτάξει τη λογική για το από εδώ και πέρα. Και να σκεφτεί τι υπαγορεύει ο «πραγματισμός» κάθε πλευράς.
Τρίτος σκόπελος: Αν η διεισδυτικότητα της κινδυνολογικής και, κατ’ ουσία, φιλοπόλεμης «γραμμής» είναι ευθέως ανάλογη της αίγλης που απολαμβάνουν όσοι τη χαράζουν και την προβάλλουν, τότε υπάρχουν κάποια ελλείμματα… Οι περισσότεροι ευρωπαίοι ηγέτες δεν κάνουν τον κόσμο να κρέμεται από τα χείλη τους (πολύ κομψά το λέμε), το δε κύρος της ΕΕ δεν βρίσκεται στο «φόρτε» του, τα τελευταία αρκετά χρόνια (ακόμη κομψότερο, αυτό).
Από το «όλα για τις τράπεζες», στο «όλα για τις εξοπλιστικές βιομηχανίες»
Όταν ο Φ. Μιγκό αναρωτιέται ποιος θα δεχόταν να σκοτωθεί για χάρη της φον ντερ Λάιεν και των Βρυξελλών, πιθανότατα μας καλεί να σκεφτούμε: Ποιος θα δεχόταν εύκολα ότι τα στρατιωτικά σαλπίσματα στην Ευρώπη είναι άσχετα από τις επιθυμίες των πολεμικών βιομηχανιών, οι οποίες κατέχουν εξέχουσα θέση στο συνολικό φάσμα των 30.000 (και πλέον) λομπιστών που δρουν στις Βρυξέλλες; Όπως έχει αναδείξει έρευνα του ιταλικού περιοδικού Politico, μόνο στο πρώτο έτος μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία οι προϋπολογισμοί των λόμπι των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών εταιρειών οπλικών συστημάτων αυξήθηκαν κατά 40%.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι αυξάνονται αλματωδώς τα κέρδη τους. Ανάμεσα στο 2022 και το 2023, τα καθαρά κέρδη δώδεκα μεγάλων ευρωπαϊκών εξοπλιστικών εταιρειών αυξήθηκαν κατά 55,1%. Ανάμεσά τους δεσπόζουν, η γερμανική Rheinmetall, η βρετανική BΑΕ Systems, η γαλλική Thales, η σουηδική Saab. Ακόμη περισσότερα κέρδη υπόσχεται τούτο το λαμπρό «πεδίο δόξης» (και είσπραξης), αρκεί η γεωπολιτική ένταση να παραμένει, όχι απλώς αμείωτη, αλλά σε ανοδική τροχιά.
Πρόκειται άλλωστε για «κεντρική» επιλογή των πολιτικών ευρωπαϊκών ελίτ, όχι μόνο για αποτελέσματα εταιρικών πιέσεων. Αψευδής μάρτυς η απόφαση της ΕΕ για το «πακέτο» των 800 δισ. ευρώ. Η αποτελμάτωση της ευρωπαϊκής οικονομίας, αποτέλεσμα εν πολλοίς των… πεφωτισμένων επιλογών που έχει κάνει η «θεσμική Ευρώπη» (μεγάλο και «πονεμένο» θέμα, αλλά δεν είναι του παρόντος σημειώματος), θέτει επί τάπητος το ζήτημα ενός «άλματος προς τα εμπρός». Κι αυτό εναποτίθεται πλέον στην «ατμομηχανή» της εξοπλιστικής φρενίτιδας.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τη Γερμανία. Εδώ και αρκετό καιρό συζητείται αν και κατά πόσο παρουσιάζονται σημάδια αποβιομηχάνισης στη χώρα – κάτι που πριν από λίγα χρόνια θα εκλαμβανόταν ως κακό ανέκδοτο. Πέφτουν οι πωλήσεις πχ της Volkswagen; Δεν πειράζει, ας «στρατιωτικοποιηθεί» και η Volkswagen, όπως είχε κάνει και την εποχή του Τρίτου Ράιχ. Ήδη δραστηριοποιείται στην πολεμική βιομηχανία, συμμετέχοντας σε κοινοπραξία με την MAN Truck & Bus και τη Rheinmetall.
Και αν ακόμη δεν φέρει ολική ανάκαμψη της Volkswagen, το διαμορφούμενο φιλοπόλεμο status εγγυάται «καλπασμό» της Rheinmetall, της οποίας η μετοχή ανέβηκε φέτος άνω του 80%. Το 2024 τα καθαρά κέρδη της αυξήθηκαν κατά 38%. Και, βάσει παραγγελιών και άλλων δεικτών, ειδήμονες της αγοράς υπολογίζουν ότι τα κέρδη της Rheinmetall θα αυξάνονται κατά 37% κάθε χρόνο, έως το 2027.
Ο υπό διαμόρφωση «μιλιταριστικός κεϋνσιανισμός» απαιτεί κοινωνίες φτωχότερες και διαρκώς φοβισμένες από μέγιστους «εξωτερικούς κινδύνους» – κάτι που εξασφαλίζει και σοβαρά… εσωτερικά πλεονεκτήματα στα πολιτικά και οικονομικά «μπλοκ» εξουσίας. Στη χειρότερη περίπτωση, η συντήρηση και επαύξηση της έντασης μπορεί, ως «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», να οδηγήσει όντως σε αναφλέξεις – ειδικά αν όλες οι πλευρές επιδοθούν σ’ αυτό το «παιχνίδι».
Μένει να δούμε αν έχουν να πουν κάτι – και τι ακριβώς- οι λαοί της Ευρώπης. Αυτοί που από το 2008-2009 κλήθηκαν να ματώσουν οικονομικά υπέρ των τραπεζών και τώρα καλούνται να ματώσουν ξανά (και, στα χειρότερα σενάρια, όχι μόνο οικονομικά), για το καλό μιας τάξης πραγμάτων, η οποία χρίζει «κοινό καλό» τον πλούτο της κάθε Rheinmetall και Thales. Οψόμεθα…
Πηγή: artinews.gr
0 Σχόλια
Tο kozanara.gr δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.